با خروج پیکر آخرین آتش‌نشان از زیر آوار پلاسکو، شمار جانباختگان آتش‌نشانی به ۱۶ تن رسید. تا به حال کشته شدن ۴ شهروند غیر آتش‌نشان هم تایید شده است و با این حساب، پرونده تلفات جانی آتش سوزی و سقوط ساختمان پلاسکو احتمالا با حدود بیست کشته بسته می شود.
روند آوار برداری ویرانه های پلاسکو هم به مراحل آخر رسیده و گفته شده که تاکنون بیش از ۹۰ درصد آوار برداشته شده است. بدین ترتیب، پرونده تاریخیِ بنایی هم که روزگاری بلندترین نماد پایتختی بود که می رفت «مدرن» باشد، یک هفته بعد از فروپاشی بسته می شود.
این پرونده اما همچنان با پرسش ها و ابهامات پرشمار در نگاه بسیاری از شهروندان و رسانه ها باز است.
چرا پلاسکو فرو ریخت؟ آیا امکان مهار سریع تر حریق وجود نداشت؟ آیا امکانات کافی در دست بود؟ واکنش مسئولان شهری و انتظامی به بحران، تا چه حد متناسب با ابعاد حادثه بود؟ واکنش شهروندان را در تجمع و سد معبر چگونه باید تعبیر کرد؟ تقصیر تا چه حد با شهروندان است و تا چه حد با مسئولانی که باید وضعیت را تحت کنترل خود در بیاورند؟
این ها و بسیاری از این دست، سوال هایی است که یافتن پاسخ روشن و دقیق برای هر کدامش برای شهر حیاتی است؛ پاسخ هایی که در مجموع می تواند همچون قطعه های پازل، جواب یک پرسش مهم دیگر را شکل دهد:
آیا شهر آمادگی دست و پنجه نرم کردن با بحران بعدی، با پلاسکویی دیگر را دارد؟
در این برنامه، نظرات یکی از آتش نشانانی را می شنویم که پس از هفت روز مستمر شرکت در عملیات امداد شبانه روزی، در گفت و گو با رادیو فردا، از تجربه اش می گوید. میهمان دیگر این برنامه صدیقه وسمقی است، سخنگوی پیشین شورای شهر تهران و نویسنده کتاب «حتما راهی هست».
