در بیشکک، پایتخت قرقیزستان، کاخ سفید، کاخ ریاست جمهوری، سقوط کرده است اما از سرنوشتِ ساکن ِ اصلی ِ آن، اصغر آقایف و نیز خانواده اش خبری در دست نیست.
هواداران ِ این مردمسالاری، زندانیان سیاسی، از جمله فلیکس قولُف، یکی از رهبران مخالفان را از بند رهانده اند.
فلیکس قولُف، در پی رهایی از بند، به نمایندگی ِ مخالفان حکومت سرنگون شده وعده میدهد که جان اصغر آقایف در خطر نخواهد بود: "... امیدوارم که نزدیکان اصغر آقایف پیدایش کنند. و من به شما اطمینان میدهم که از او حفاظت خواهیم کرد و سلامت او و خانواده اش را ضمانت می کنیم".
فلیکس قولُف، وزیر پیشین کشور، را که زمانی شهردار بیشکک، پایتخت قرقیزستان بود، معترضان به حکومت اصغر آقایف در اوج انقلاب "لاله" از زندان آزاد کردند. حکومت اقتدارگرای اصغر آقایف با ایراد اتهامی بحث انگیز درباره اختلاس فلیکس قولُف، او را به هفت سال زندان محکوم کرده بود.
آقای قولُف در آزادیش در یک سخنرانی پرشور که از شبکه سراسری تلویزیون پخش می شد، از رهبران گروه های مخالف خواست که زمام قدرت را از راههای قانونی به دست گیرند. انقلابی دیگر، بدون خونریزی، نیاز قرقیزستان بود. به گفته فلیکس قولُف: "... این مشکل باید با ابزارهای قانون اساسی حل شود تا هیچکس نتواند ما را سرزنش کند که مردم گرد آمده در این جا مشکلاتشان را نمیتوانند از راههای متمدنانه حل کنند".
در همان زمان، ژان کریستف پُک، گزارشگر رادیو اروپای آزاد در بیشکک، که در درون کاخ سفید، مقر ریاست جمهوری قرقیزستان بود، گزارش میداد: "... در درون کاخ سفید تصویر غم انگیزی است چون برغم نگهبانانی که نیروهای اپوزیسیون در همه جا گماشته اند، همه چیز غارت شده است. در هر طبقه کاخ، مردم را میبینید که چاپگرها و کامپیوترهای را میدزدند و اساسا تمام گنجه ها خالیست".
پنج روز پس از سقوط بدون خونریزی حکومت اقتدارگرای قرقیزستان، اصغر آقایف، رییس سرنگون شده آن جمهوری، در پیامی که در مسکو روی نوار ضبط شده بود، در پی نزدیک به پانزده سال حکومت با مشت آهنین، با این عبارات از مقام خود استعفا داد: "... با رهنمودهای وظیفه مدنی و انسانیم در پیشگاه مردم و نیز با انگیزه های نوعدوستانه، مایلم استعفا زود هنگام از ریاست جمهوری را، به درخواست خودم، اعلام کنم".
اصغر آقایف با ستایش پی در پی از دوران حکومتش تاکید کرد که خواستار خونریزی نبوده است: "... آخرین فرمان من به عنوان رییس جمهوری، فرمان تیراندازی نکردن بود. روز بیست و چهارم مارس، با اندیشیدن درباره اقداماتم در آن اوضاع خطیر، به نظر من در آن دشوارترین لحظات زندگیم، تنها تصمیم صحیح را که با منافع اصیل مردم و کشور همخوان بود گرفتم. با این تصمیم، از جنگ داخلی جلوگیری کردم. من دستهایم را به خون هموطنانم آغشته نکردم. اجازه ندادم مملکت تجزیه شود...".
انقلاب لاله، لاله های سرخ، اما انقلابی بدون خونریزی بدینسان، در نخستین جمهوری مسلمان نشین، برآمده از اتحاد فروپاشیده جمهوریهای شوروی، پیروز شد.
از انقلاب مخملی در چکسلواکی تا انقلاب لاله در قرقیزستان، تنها دو خودکامه بی اعتنا به خواستهای مردم تا دم آخر اریکه قدرت را رها نکردند و سرانجام سزای رویارویی با مردم را دیدند... نیکلای چائوشسکو، دیکتاتور رومانی، که به جوخه اعدامش سپردند و اسلوبودان میلوشه ویچ، دیکتاتور یوگسلاوی، که در پشت میله های زندان جنایتکاران جنگی در هلند درگذشت.