شاید باورکردنی نباشد ولی در آینده با ورود نسل جدید پردازشگرها، سرعت رایانه‌ها صد برابر سریع‌تر خواهد شد. با اینکه کمی دور از ذهن بنظر می‌رسد اما اگر به تاریخ علم رایانه نگاهی بیندازیم این افزایش سرعت دور از ذهن نیست اما چگونه این اتفاق روی خواهد داد؟
ترانزیستورهای لیزی کلید این جهش فناوری خواهند بود. این ترانزیستورها می‌توانند بین دو حالت پایدار یعنی حالت‌های الکترونیک و فوتونیک جابجا شوند. این فناوری، سرعت رایانه‌ها را در آینده با این پردازشگرهای جدید به صد برابر سرعت‌های کنونی می‌رساند.
نمونه‌ای از این قطعات الکترونیکی ساخته شده که به آن ترانزیستور دوحالته می‌گویند. این قطعات توانایی جابجایی متناوب بین حالت‌های اپتیکی و الکترونیکی را دارند.
به این روش، داده‌ها در کامپیوترهای آینده می‌توانند از طریق فوتون‌ها هم منتقل شوند. این سرعت بالا به دلیل نبود مشکلات تداخلی است که در ترانزیستورهای الکترونی وجود دارد.
در سامانه‌های کنونی، ریزتراشه‌ها از میلیاردها قطعه کوچک به نام ترانزیستور ساخته شده‌اند. رایانه‌ها، هم‌اکنون بسیار سریع شده‌اند که این عامل سبب افزایش تعداد ترانزیستورها شده است.
بر اساس قانون مور، تعداد ترانزیستورها در مدار مجتمع، هرساله دو برابر خواهد شد. این قانون از سال ۱۹۶۰ که برای اولین بار توسط گوردون مور، بنیان‌گذار اینتل مطرح‌شده است، تاکنون برقرار بوده است؛ اما مشکلات فنی گسترده، این قانون را در سال‌های آینده با دشواری روبه‌رو خواهد کرد.
درصورتی‌که راه حل تازه‌ای برای پیشرفت ترانزیستورها ارائه نشود، در آینده نزدیک توان پردازش رایانه‌ها ثابت می‌ماند و افزایش چشمگیری نخواهد یافت.
ترانزیستورها هم‌اکنون بی‌اندازه کوچک شده‌اند و ادامه کوچک‌سازی آنها در آینده نزدیک ممکن نیست.
به همین دلیل مهندسان سعی می‌کنند رایانه‌هایی را بر اساس نور طراحی کنند. فوتون‌ها نسبت به الکترون‌ها دارای سرعت بالاتری هستند و محدودیت‌های کمتری دارند.
البته حذف الکترون در پردازشگرها بسیار سخت است برای همین در پردازشگرهای جدید از ترکیب الکترون و فوتون استفاده خواهد شد. البته این پردازنده‌ها فعلاً در حد آزمایشگاهی هستند اما در صورت ظهور این فناوری، محیط پیرامون ما دچار تحول اساسی می‌شود.
هم‌اکنون با کار بر روی هوش مصنوعی و تصویرسازی‌های سه‌بعدی و بهره‌گیری از رایانه برای خودروهای خودران، نیاز به پردازشگرهای بسیار توانمند بیش از گذشته حس می‌شود. به احتمال زیاد با ظهور چنین پردازشگرهای پرسرعتی مسیر توسعه هوش مصنوعی و علوم مختلف نیز دچار تحول اساسی می‌شود.
اما تا رسیدن آن روز کار بر روی پردازشگرهای کنونی ادامه می‌یابد و فعلاً در آینده نزدیک شاهد افزایش هسته‌ها و کوچک شدن و افزایش بازده پردازنده‌های کنونی خواهیم بود.
برای نمونه به‌تازگی شرکت اینتل نسل جدید پردازشگرهای خود موسوم به «کور آی۹» که دارای ۱۸ هسته است را معرفی کرده است. معرفی این نسل از پردازنده‌ها سبب تحول در ساخت رایانه‌های پرقدرت خواهد شد. این نسل، در پاسخ به پردازشگر ۱۶هسته‌ای اِی‌اِم‌دی معرفی شده است.
اینتل همچنین خبر داده است که نسل هشتم پردازشگرهای این شرکت با نام کافی‌لیک بزودی وارد بازار خواهد شد. نسل هشتم نسبت به نسل هفتم دارای ۳۰ درصد قدرت پردازشی بیشتر خواهد بود.
در حالی اینتل از پردازشگر تازه خود رونمایی کرده است که شرکت اِی‌اِم‌دی هم از معرفی نسل جدید پردازشگرهای ۱۶هسته‌ای رایزن (Ryzen) خبر داده است. این پردازنده‌ها با توجه به بهای کمترشان نسبت به پردازشگرهای اینتل احتمالاً با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو خواهند شد.
سرعت کارکرد یک رایانه بیش از هر چیز دیگری به سرعت پردازشگر آن مرتبط است و سرعت پردازشگر هم به تعداد هسته‌ها و سرعت هر هسته وابسته است.
البته با ظهور پردازشگرهای جدید در آینده که با روش ترکیبی الکترونی-فوتونی کار می‌کنند معادلات جهان رایانه تغییر خواهد کرد.
