خبرگزاری مهر طی گزارشی از «سونامی» خیل بیکاران کشور در آینده نزدیک خبر داده‌است.
بر اساس این گزارش که چهارشنبه ۷ خرداد منتشر شده‌است، نرخ بیکاری جوانان «به مرز هشداردهنده ۲۴ درصد رسیده و دست‌کم ۱٫۱ میلیون فارغ‌التحصیل دانشگاهی امکان ورود به بازار کار را نمی‌یابند.»
این گزارش می‌افزاید که طبق گفته وزیر کار بزودی ۴٫۵ میلیون نفر دانشگاهی دیگر نیز راهی بازار کار خواهند شد؛ بنابراین اگر نتوان برای اشتغال آنها اقدامات موثری را انجام داد، سونامی ۵٫۶ میلیونی بیکاران فارغ‌التحصیل دانشگاهی به وقوع خواهد پیوست.
بر اساس این گزارش، طبق اعلام مرکز آمار ایران نرخ بیکاری عمومی کشور در سال ۹۲ برابر با ۱۰٫۴ درصد بوده ولی نرخ بیکاری جوانان گروه سنی ۱۵ تا ۲۴ سال به میزان ۲۴ درصد اعلام شده‌است. همچین نرخ بیکاری جوانان گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ ساله نیز ۲۱٫۲ درصد است.
نرخ بالای بیکاری در میان جوانان در حالی است که شهیندخت مولاوردی معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده ۷ اردیبهشت ماه اعلام کرد که نرخ بیکاری زنان ۱۵ تا ۲۴ ساله طبق سرشماری سال ۹۰ به میزان ۴۶ درصد است.
وی با مقایسه آمار ۲۵ سال گذشته گفت که نرخ «مشارکت» نیروی کار زنان از ۵۷ درصد در سال ۱۹۹۰ به ۵۵ درصد در ۲۰۱۲ کاهش یافت بر اساس یافته‌های آمارگیری نیروی کار در سال ۹۲ نرخ مشارکت زنان ۱۲٫۳ درصد بود.
خبرگزاری مهر می‌نویسد که علی ربیعی وزیر کار اخیرا اعلام کرد که ۴۵ درصد کل جویندگان کار کشور را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می‌دهند.
وضعیت نابسامان بیکاری در ایران در حالی است که محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری پیشین ایران ۲۲ تیرماه ۸۵ در ابتدای کار دولتش اعلام کرد که «ظرف دو سه سال مشکل بیکاری را از این کشور ریشه کن می‌کنیم». این وعده‌ها برای چندین سال ادامه داشت و حتی وی فروردین سال ۹۱ اعلام کرد که «جشن ریشه‌کن کردن بیکاری را بر پا خواهیم کرد».
این در حالی است که نرخ بیکاری عمومی کشور بر اساس آمار رسمی مرکز آمار ایران از ۱۱ و نیم درصد در سال ۸۴ به ۱۲ و دو دهم درصد در سال ۹۱ افزایش یافت و هم‌اکنون این رقم ۱۰ و چهار دهم درصد است.
از زمان روی کار آمدن دولت محمود احمدی‌نژاد در آمارهای رسمی هر کسی که «یک ساعت در هفته» کار کند، در فهرست افراد دارای شغل قرار داده می‌شود، اما در زمان دولت‌های هفتم و هشتم، محاسبات آماری به نحو دیگری بود.
دولت محمد خاتمی گزارش میزان اشتغال را بر اساس اشتغال ۲ روز در هفته ارائه می‌کرد. یعنی هر فردی که در هفته دو روز کار داشت، شاغل شناخته می‌شد.
بر اساس این گزارش که چهارشنبه ۷ خرداد منتشر شده‌است، نرخ بیکاری جوانان «به مرز هشداردهنده ۲۴ درصد رسیده و دست‌کم ۱٫۱ میلیون فارغ‌التحصیل دانشگاهی امکان ورود به بازار کار را نمی‌یابند.»
این گزارش می‌افزاید که طبق گفته وزیر کار بزودی ۴٫۵ میلیون نفر دانشگاهی دیگر نیز راهی بازار کار خواهند شد؛ بنابراین اگر نتوان برای اشتغال آنها اقدامات موثری را انجام داد، سونامی ۵٫۶ میلیونی بیکاران فارغ‌التحصیل دانشگاهی به وقوع خواهد پیوست.
بر اساس این گزارش، طبق اعلام مرکز آمار ایران نرخ بیکاری عمومی کشور در سال ۹۲ برابر با ۱۰٫۴ درصد بوده ولی نرخ بیکاری جوانان گروه سنی ۱۵ تا ۲۴ سال به میزان ۲۴ درصد اعلام شده‌است. همچین نرخ بیکاری جوانان گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ ساله نیز ۲۱٫۲ درصد است.
نرخ بالای بیکاری در میان جوانان در حالی است که شهیندخت مولاوردی معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده ۷ اردیبهشت ماه اعلام کرد که نرخ بیکاری زنان ۱۵ تا ۲۴ ساله طبق سرشماری سال ۹۰ به میزان ۴۶ درصد است.
وی با مقایسه آمار ۲۵ سال گذشته گفت که نرخ «مشارکت» نیروی کار زنان از ۵۷ درصد در سال ۱۹۹۰ به ۵۵ درصد در ۲۰۱۲ کاهش یافت بر اساس یافته‌های آمارگیری نیروی کار در سال ۹۲ نرخ مشارکت زنان ۱۲٫۳ درصد بود.
خبرگزاری مهر می‌نویسد که علی ربیعی وزیر کار اخیرا اعلام کرد که ۴۵ درصد کل جویندگان کار کشور را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می‌دهند.
وضعیت نابسامان بیکاری در ایران در حالی است که محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری پیشین ایران ۲۲ تیرماه ۸۵ در ابتدای کار دولتش اعلام کرد که «ظرف دو سه سال مشکل بیکاری را از این کشور ریشه کن می‌کنیم». این وعده‌ها برای چندین سال ادامه داشت و حتی وی فروردین سال ۹۱ اعلام کرد که «جشن ریشه‌کن کردن بیکاری را بر پا خواهیم کرد».
این در حالی است که نرخ بیکاری عمومی کشور بر اساس آمار رسمی مرکز آمار ایران از ۱۱ و نیم درصد در سال ۸۴ به ۱۲ و دو دهم درصد در سال ۹۱ افزایش یافت و هم‌اکنون این رقم ۱۰ و چهار دهم درصد است.
از زمان روی کار آمدن دولت محمود احمدی‌نژاد در آمارهای رسمی هر کسی که «یک ساعت در هفته» کار کند، در فهرست افراد دارای شغل قرار داده می‌شود، اما در زمان دولت‌های هفتم و هشتم، محاسبات آماری به نحو دیگری بود.
دولت محمد خاتمی گزارش میزان اشتغال را بر اساس اشتغال ۲ روز در هفته ارائه می‌کرد. یعنی هر فردی که در هفته دو روز کار داشت، شاغل شناخته می‌شد.
