مجیدسعیدی عکاس مطرح ایرانی، جایزهٔ عکاس سال ۲۰۱۱ میلادی را در رشته مردم به دست آورد. او برای مجموعه عکس‌هایش از قربانیان مین در افغانستان، این جایزه را تصاحب کرده‌است. تمامی ۹ برنده حرفه‌ای جایزه عکس سال در ۹ رشته، در مراسم بنیاد لوسی در نیویورک حضور یافته و از میان آنها بهترین عکاس سال ۲۰۱۱ معرفی خواهد شد.
مانیا منصور در گفت‌وگو با مجید سعیدی که در افغانستان اقامت دارد ابتدا از او در مورد اعتبار این جایزه پرسیده‌است:
مجید سعیدی: این جایزه متعلق به بنیاد لوسی است که یکی از مطرح‌ترین بنیادهایی است که در زمینه هنر و عکاسی در آمریکا فعالیت می‌کند.
این بنیاد هر ساله دو نوع جایزه به برگزیدگان اعطا می‌کند که یکی از این دو، خود جایزه لوسی است که بدون انتخاب و داوری برگزار می‌شود.
دومی هم جایزه «ایپا» (International Photography Award) است که من توانستم جایزه بخش «مردم» آن را به خودم اختصاص دهم. البته من پیش از این هم توانسته بودم در سال ۲۰۰۳ این جایزه را دریافت کنم.
امسال به این دلیل که بسیاری از عکاسان حرفه‌ای جهان در این مسابقه شرکت کرده بودند، این رقابت از حساسیت بالایی برخوردار بود.
برای کدام یک از مجموعه عکس این جایزه به شما تعلق گرفت؟ موضوع عکس‌هایی که در مسابقه شرکت داده بودید، چه هست و این عکس‌ها را در چه سال و در کجا گرفته‌اید؟
این عکس‌ها متعلق به سال ۲۰۱۰ و یک مجموعه عکس از قربانیان مین در افغانستان است. به هر حال الان ۳۰ سال است که در کشور افغانستان جنگ است و متاسفانه بسیاری از مردم افغانستان، روزانه به خاطر راه رفتن به روی مین‌هایی که در طول این جنگ‌ها در زمین کاشته شده‌است، آسیب می‌بینند و یا حتی کشته می‌شوند.
این مین‌ها در درگیری‌های داخلی و یا در حین جنگ میان افغانستان و یک کشور خارجی کار گذاشته شده‌است و مردم بی‌گناه، زنان و کودکان، گهگاه پای خود را روی مین می‌گذارند و پا و یا جانشان و یا سایر اجزاء بدنشان را از دست می‌دهند.
این مجموعه به بخشی از نگاه این قربانیان به دوربین من و نگاه آنها به مردمی که سالم‌اند، توجه دارد.
شما سال گذشته - سال ۲۰۱۰- هم با نگاهی که به زندگی یک کودک معلول افغان داشتید، موفق شدید جایزه دوم عکس سال یونیسف را دریافت کنید. دلیل علاقه شما به مردم افغان و این موضوعات و سوژه‌های خاص چیست؟
نمی‌توانم بگویم الان که به روی زندگی مردم افغان دقیق شده و توجه کرده‌ام، دلیل خاصی دارد. دلیل من بیشتر به علت حس بشردوستانه و انسان‌دوستانه است.
بر این باورم که به هر حال باید این آثار و ضربه‌هایی که جنگ به جای می‌گذارد دیده شود. باید مردم جهان خشونت‌هایی را که انسان‌ها مسبب آن هستند را ببینند.
به هر حال امیدوارم بر این رفتارهای خوب و بدی که انسان‌ها از خودشان در حق همنوعشان اعمال می‌کنند، تاثیرگذار باشم.
گویا قرار است که در مراسم بنیاد لوسی در لینکلن نیویورک، از میان این ۹ برنده بخش حرفه‌ای، یک نفر به عنوان عکاس برگزیده سال انتخاب شود. آیا شما هم در این مراسم شرکت می‌کنید؟
عکسی از مجید سعیدی از کودکان کابل که برنده دوم جایزه یونیسف سال ۲۰۱۰ شد.
بله. به احتمال زیاد من در این مراسم شرکت می‌کنم. به این دلیل که من در اواخر پاییز امسال یک نمایشگاه در گالری سزان که یکی از معتبرترین گالری‌های عکس جهان است، برگزار می‌کنم و حدود دو هفته پس از آن هم در مراسم اختتامیه بنیاد لوسی شرکت خواهم کرد.
من به هر حال یک جایزه کوچکی دریافت کرده‌ام، اما افتخار بزرگتری که شامل کشور ایران و ایرانی‌ها می‌شود، این است که بنیانگذار جایزه لوسی و سایر جوایز معتبری که در این حوزه برگزار می‌شود، شخصی ایرانی به نام حسین فرمانی است که ایشان بنیانگذار لوسی، هیپاپ، هیستری و خیلی از جوایز معتبر جهان است.
به اعتقاد من، نام ایشان و خود ایشان یک افتخار بزرگ برای ما ایرانیان است، که به هرحال در جامعه بین‌المللی این فعالیت را انجام می‌دهند و خدمت بزرگی به جامعه هنری می‌کنند.
پروژه‌های بعدی شما چیست؟
دو پروژه در دست دارم، یکی اینکه روی حقوق زنان دارم کار می‌کنم. و دیگری حقوق کودکان به خصوص کودکان کار که در حین کودکی، دارند به جای زندگی عادی و درس خواندن کار می‌کنند.
شما گویا در ماه گذشته موفق شدید تا جوایز دیگری هم کسب کنید. ممکن است در مورد آن جوایز هم برایمان بگویید؟
بله. در ماه گذشته نیز من دو جایزه کسب کردم. یکی جایزه‌ای کره‌ای بود که به موضوع مرگ و میر کودکان توجه داشت و در کشور کره برگزار می‌شد، و با اینکه تازه‌کار است ولی یکی از معتبرترین جایزه‌های جهان به شمار می‌رود و تمام عکاسان حرفه‌ای جهان در آن شرکت کردند.
دومی هم مدال برنز مسابقه نیپس فرانسه را بردم که آن هم تقریبا یکی از جشنواره معتبر در زمینه عکاسی است.
مانیا منصور در گفت‌وگو با مجید سعیدی که در افغانستان اقامت دارد ابتدا از او در مورد اعتبار این جایزه پرسیده‌است:
مانیا منصور در گفت‌وگو با مجید سعیدی، عکاس ایرانی
مجید سعیدی: این جایزه متعلق به بنیاد لوسی است که یکی از مطرح‌ترین بنیادهایی است که در زمینه هنر و عکاسی در آمریکا فعالیت می‌کند.
این بنیاد هر ساله دو نوع جایزه به برگزیدگان اعطا می‌کند که یکی از این دو، خود جایزه لوسی است که بدون انتخاب و داوری برگزار می‌شود.
دومی هم جایزه «ایپا» (International Photography Award) است که من توانستم جایزه بخش «مردم» آن را به خودم اختصاص دهم. البته من پیش از این هم توانسته بودم در سال ۲۰۰۳ این جایزه را دریافت کنم.
امسال به این دلیل که بسیاری از عکاسان حرفه‌ای جهان در این مسابقه شرکت کرده بودند، این رقابت از حساسیت بالایی برخوردار بود.
برای کدام یک از مجموعه عکس این جایزه به شما تعلق گرفت؟ موضوع عکس‌هایی که در مسابقه شرکت داده بودید، چه هست و این عکس‌ها را در چه سال و در کجا گرفته‌اید؟
این عکس‌ها متعلق به سال ۲۰۱۰ و یک مجموعه عکس از قربانیان مین در افغانستان است. به هر حال الان ۳۰ سال است که در کشور افغانستان جنگ است و متاسفانه بسیاری از مردم افغانستان، روزانه به خاطر راه رفتن به روی مین‌هایی که در طول این جنگ‌ها در زمین کاشته شده‌است، آسیب می‌بینند و یا حتی کشته می‌شوند.
این مین‌ها در درگیری‌های داخلی و یا در حین جنگ میان افغانستان و یک کشور خارجی کار گذاشته شده‌است و مردم بی‌گناه، زنان و کودکان، گهگاه پای خود را روی مین می‌گذارند و پا و یا جانشان و یا سایر اجزاء بدنشان را از دست می‌دهند.
این مجموعه به بخشی از نگاه این قربانیان به دوربین من و نگاه آنها به مردمی که سالم‌اند، توجه دارد.
شما سال گذشته - سال ۲۰۱۰- هم با نگاهی که به زندگی یک کودک معلول افغان داشتید، موفق شدید جایزه دوم عکس سال یونیسف را دریافت کنید. دلیل علاقه شما به مردم افغان و این موضوعات و سوژه‌های خاص چیست؟
نمی‌توانم بگویم الان که به روی زندگی مردم افغان دقیق شده و توجه کرده‌ام، دلیل خاصی دارد. دلیل من بیشتر به علت حس بشردوستانه و انسان‌دوستانه است.
بر این باورم که به هر حال باید این آثار و ضربه‌هایی که جنگ به جای می‌گذارد دیده شود. باید مردم جهان خشونت‌هایی را که انسان‌ها مسبب آن هستند را ببینند.
به هر حال امیدوارم بر این رفتارهای خوب و بدی که انسان‌ها از خودشان در حق همنوعشان اعمال می‌کنند، تاثیرگذار باشم.
گویا قرار است که در مراسم بنیاد لوسی در لینکلن نیویورک، از میان این ۹ برنده بخش حرفه‌ای، یک نفر به عنوان عکاس برگزیده سال انتخاب شود. آیا شما هم در این مراسم شرکت می‌کنید؟
من به هر حال یک جایزه کوچکی دریافت کرده‌ام، اما افتخار بزرگتری که شامل کشور ایران و ایرانی‌ها می‌شود، این است که بنیانگذار جایزه لوسی و سایر جوایز معتبری که در این حوزه برگزار می‌شود، شخصی ایرانی به نام حسین فرمانی است که ایشان بنیانگذار لوسی، هیپاپ، هیستری و خیلی از جوایز معتبر جهان است.
به اعتقاد من، نام ایشان و خود ایشان یک افتخار بزرگ برای ما ایرانیان است، که به هرحال در جامعه بین‌المللی این فعالیت را انجام می‌دهند و خدمت بزرگی به جامعه هنری می‌کنند.
پروژه‌های بعدی شما چیست؟
دو پروژه در دست دارم، یکی اینکه روی حقوق زنان دارم کار می‌کنم. و دیگری حقوق کودکان به خصوص کودکان کار که در حین کودکی، دارند به جای زندگی عادی و درس خواندن کار می‌کنند.
شما گویا در ماه گذشته موفق شدید تا جوایز دیگری هم کسب کنید. ممکن است در مورد آن جوایز هم برایمان بگویید؟
بله. در ماه گذشته نیز من دو جایزه کسب کردم. یکی جایزه‌ای کره‌ای بود که به موضوع مرگ و میر کودکان توجه داشت و در کشور کره برگزار می‌شد، و با اینکه تازه‌کار است ولی یکی از معتبرترین جایزه‌های جهان به شمار می‌رود و تمام عکاسان حرفه‌ای جهان در آن شرکت کردند.
دومی هم مدال برنز مسابقه نیپس فرانسه را بردم که آن هم تقریبا یکی از جشنواره معتبر در زمینه عکاسی است.
