رابرت مولر رئیس پلیس فدرال آمریکا، اف‌بی‌آی، این هفته اعلام کرد کشورهای چین، روسیه و ایران دارای قابلیت‌هایی نگران‌کننده در زمینه حمله‌های سایبری هستند و به همین دلیل اف‌بی‌آی در مقابل آنها در حالت آماده‌باش است.
حال پرسش اینجاست که جمهوری اسلامی ایران از چه طریق و با چه هدفی می‌تواند تهدیدی اینترنتی برای آمریکا باشد؟
این پرسش را با نیما راشدان کارشناس امنیت سایبری در میان می‌گذاریم:
نیما راشدان: قرار گرفتن نام ایران در کنار نام چین و روسیه که به گمان من بسیار مطلوب جمهوری اسلامی است، اساسا به این معنا نیست که جمهوری اسلامی ایران یک هزارم توانایی‌های تکنولوژیک آن دو کشور دیگر را دارد.
به نوعی من مطمئن هستم که الان اینها در سپاه با افتخار این گفته‌های آقای مولر را تکرار خواهند کرد و این مسئله را دستمایه تبلیغات حکومتی که به لحاظ روحیه در وضعیت مناسبی به سر نمی‌برد خواهند کرد.
اما جاسوسی الکترونیکی جمهوری خلق چین و یا حتی روسیه در مواردی که ما شاهد آن بودیم، به صورت هدفمند در پی یک سری اطلاعات خاص انجام می‌شود.
این در حالی است که اساسا کاری که جمهوری اسلامی ایران انجام می‌دهد، یاغی‌گری سایبری یا نوعی تروریسم سایبری است و اساسا هدفی ندارد.
جمهوری اسلامی ایران به صورتی غیر هدفمند و پراکنده و فقط به خاطر مسائل تبلیغاتی و به خاطر تحت فشار قرار دادن دنیا و جلوگیری از این که دنیا به کاربران ایرانی کمک کند، این کارها را انجام می‌دهد.
هدف اصلی در واقع ایالات متحده نیست. بلکه هدف اصلی شهروندان ایرانی است.
آقای راشدان، این طور که من الان از سخنان شما متوجه شدم، یعنی جمهوری اسلامی ایران تا به حال نتوانسته‌است یک حمله جدی اینترنتی به سازمان‌های آمریکایی داشته باشد.
اما آقای مولر در بخشی از سخنانش گفته‌است که ایران دارای قابلیت‌های نگران‌کننده‌ای در زمینه جاسوسی در عرصه مجازی و اینترنت است.
در این که جمهوری اسلامی ایران خطرآفرین است، من هم با ایشان موافقم. به خاطر اینکه این حکومت اساسا به عقلانیت جامعه بین‌الملل بی‌توجه است و ممکن است کارهایی انجام دهد.
اما از آن سو هم جمهوری اسلامی ایران توان میزبانی سایت رهبری این کشور را در ایران ندارد و مجبور است که در کانادا این کار را انجام دهد. توان میزبانی که یک امر بسیار ساده‌ای است و مربوط به تکنولوژی چهل سال قبل است.
ایران این سایت‌ها را ندارد و تقریبا تمام سخت‌افزار و نرم‌افزارهای خود را و حتی این عملیاتی را هم که انجام داده‌است، صرفاً متکی به امکانات خارجی و امکاناتی است که قطعا در ایران نه تولید شده‌است و نه برای دهه‌های آینده تولید خواهد شد.
یک ماه پیش هم شرکت گوگل ایران را متهم به حمله به برخی از کاربران گوگل کرده بود.
بعد از آن، گزارش‌هایی منتشر شده بود مبنی بر دسترسی وزارت اطلاعات ایران به جی‌میل کاربران ایرانی و الان هم شاهد انتشار گزارش اف‌بی‌آی هستیم.
اساسا امکانات و فناوری و دانش فناوری اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، آیا واقعا در این حد است که از سدهای امنیتی شرکت‌هایی مانند گوگل و سازمان‌های دولتی آمریکا عبور کند؟
اولا جمهوری اسلامی ایران بهترین مشتری تمام شبکه‌های بین‌المللی کلاهبرداران بین‌المللی در بیشتر رشته‌هاست.
یعنی اساسا یک گروه‌هایی در دنیا به وجود آمده‌اند که درست یا نادرست، می‌آیند و با اینها مذاکره می‌کنند و می‌گویند که ما می‌توانیم این کار را برای شما انجام بدهیم، و جمهوری اسلامی ایران شاید تنها کشوری است در دنیا که با گشاده‌دستی تمام، به این گروه‌ها پول پرداخت می‌کند، به این خاطر که بروند برخی از این کارهایی را که شما به آن اشاره کردید انجام بدهند.
از این لحاظ خطرناک است. اما این اساسا به معنای ایجاد ظرفیت و قابلیت برای این نظام نیست.
اما بزرگ‌ترین قربانی تمام این کمپین‌های تبلیغاتی، مردم ایران هستند. در خصوص مردم ایران، جمهوری اسلامی ایران تقریبا موفق بوده‌است، به این دلیل که آنها به نوعی، گروگان این حکومت هستند و زورش واقعا به آنها می‌رسد.
این که شما بیایید و یک‌سری گواهینامه را به خاطر ناامن بودن یا باز بودن سیستم‌های شرکتی به نام دیجینوتار سرقت کنید و به این خاطر که انحصار دارید و مخابرات شرکت دست‌تان است، آن را علیه شهروندان ایرانی استفاده کنی. بله. این کار را انجام می‌دهند. منتها این نشانه قابلیت تکنولوژیک نیست. بلکه نشانه بی‌اعتنا بودن جمهوری اسلامی به ابتدایی‌ترین اصول اخلاقی است.
از سمت دیگر، نشانه این است که این حکومت چقدر از شهروندان خود در هراس است که حاضر می‌شود در این سطح بسیار وسیع این کار را علیه آنها انجام دهد.
حال پرسش اینجاست که جمهوری اسلامی ایران از چه طریق و با چه هدفی می‌تواند تهدیدی اینترنتی برای آمریکا باشد؟
گفت‌وگوی مهتاب وحیدی راد با نیما راشدان در مورد تهدید سایبری از سوی ایران
این پرسش را با نیما راشدان کارشناس امنیت سایبری در میان می‌گذاریم:
نیما راشدان: قرار گرفتن نام ایران در کنار نام چین و روسیه که به گمان من بسیار مطلوب جمهوری اسلامی است، اساسا به این معنا نیست که جمهوری اسلامی ایران یک هزارم توانایی‌های تکنولوژیک آن دو کشور دیگر را دارد.
به نوعی من مطمئن هستم که الان اینها در سپاه با افتخار این گفته‌های آقای مولر را تکرار خواهند کرد و این مسئله را دستمایه تبلیغات حکومتی که به لحاظ روحیه در وضعیت مناسبی به سر نمی‌برد خواهند کرد.
اما جاسوسی الکترونیکی جمهوری خلق چین و یا حتی روسیه در مواردی که ما شاهد آن بودیم، به صورت هدفمند در پی یک سری اطلاعات خاص انجام می‌شود.
این در حالی است که اساسا کاری که جمهوری اسلامی ایران انجام می‌دهد، یاغی‌گری سایبری یا نوعی تروریسم سایبری است و اساسا هدفی ندارد.
جمهوری اسلامی ایران به صورتی غیر هدفمند و پراکنده و فقط به خاطر مسائل تبلیغاتی و به خاطر تحت فشار قرار دادن دنیا و جلوگیری از این که دنیا به کاربران ایرانی کمک کند، این کارها را انجام می‌دهد.
هدف اصلی در واقع ایالات متحده نیست. بلکه هدف اصلی شهروندان ایرانی است.
آقای راشدان، این طور که من الان از سخنان شما متوجه شدم، یعنی جمهوری اسلامی ایران تا به حال نتوانسته‌است یک حمله جدی اینترنتی به سازمان‌های آمریکایی داشته باشد.
اما آقای مولر در بخشی از سخنانش گفته‌است که ایران دارای قابلیت‌های نگران‌کننده‌ای در زمینه جاسوسی در عرصه مجازی و اینترنت است.
در این که جمهوری اسلامی ایران خطرآفرین است، من هم با ایشان موافقم. به خاطر اینکه این حکومت اساسا به عقلانیت جامعه بین‌الملل بی‌توجه است و ممکن است کارهایی انجام دهد.
اما از آن سو هم جمهوری اسلامی ایران توان میزبانی سایت رهبری این کشور را در ایران ندارد و مجبور است که در کانادا این کار را انجام دهد. توان میزبانی که یک امر بسیار ساده‌ای است و مربوط به تکنولوژی چهل سال قبل است.
ایران این سایت‌ها را ندارد و تقریبا تمام سخت‌افزار و نرم‌افزارهای خود را و حتی این عملیاتی را هم که انجام داده‌است، صرفاً متکی به امکانات خارجی و امکاناتی است که قطعا در ایران نه تولید شده‌است و نه برای دهه‌های آینده تولید خواهد شد.
یک ماه پیش هم شرکت گوگل ایران را متهم به حمله به برخی از کاربران گوگل کرده بود.
بعد از آن، گزارش‌هایی منتشر شده بود مبنی بر دسترسی وزارت اطلاعات ایران به جی‌میل کاربران ایرانی و الان هم شاهد انتشار گزارش اف‌بی‌آی هستیم.
اساسا امکانات و فناوری و دانش فناوری اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، آیا واقعا در این حد است که از سدهای امنیتی شرکت‌هایی مانند گوگل و سازمان‌های دولتی آمریکا عبور کند؟
اولا جمهوری اسلامی ایران بهترین مشتری تمام شبکه‌های بین‌المللی کلاهبرداران بین‌المللی در بیشتر رشته‌هاست.
یعنی اساسا یک گروه‌هایی در دنیا به وجود آمده‌اند که درست یا نادرست، می‌آیند و با اینها مذاکره می‌کنند و می‌گویند که ما می‌توانیم این کار را برای شما انجام بدهیم، و جمهوری اسلامی ایران شاید تنها کشوری است در دنیا که با گشاده‌دستی تمام، به این گروه‌ها پول پرداخت می‌کند، به این خاطر که بروند برخی از این کارهایی را که شما به آن اشاره کردید انجام بدهند.
از این لحاظ خطرناک است. اما این اساسا به معنای ایجاد ظرفیت و قابلیت برای این نظام نیست.
اما بزرگ‌ترین قربانی تمام این کمپین‌های تبلیغاتی، مردم ایران هستند. در خصوص مردم ایران، جمهوری اسلامی ایران تقریبا موفق بوده‌است، به این دلیل که آنها به نوعی، گروگان این حکومت هستند و زورش واقعا به آنها می‌رسد.
این که شما بیایید و یک‌سری گواهینامه را به خاطر ناامن بودن یا باز بودن سیستم‌های شرکتی به نام دیجینوتار سرقت کنید و به این خاطر که انحصار دارید و مخابرات شرکت دست‌تان است، آن را علیه شهروندان ایرانی استفاده کنی. بله. این کار را انجام می‌دهند. منتها این نشانه قابلیت تکنولوژیک نیست. بلکه نشانه بی‌اعتنا بودن جمهوری اسلامی به ابتدایی‌ترین اصول اخلاقی است.
از سمت دیگر، نشانه این است که این حکومت چقدر از شهروندان خود در هراس است که حاضر می‌شود در این سطح بسیار وسیع این کار را علیه آنها انجام دهد.
