تنها يک ماه به آغاز بيست وهفتمين جشنواره بين المللی فيلم فجر تهران باقی مانده و اين در حالی است که هر سال برخی از فيلم ها يا اجازه نمايش در جشنواره را نمی يابند و يا بعد از يک يا دو نمايش در جشنواره، مجوز نمايش عمومی به آن ها داده نمی شود.
به گزارش خبرگزاری های ايران، در سال ۱۳۸۷ توليد فيلم های سينمايی در ايران به بالاترين رقم خود طی سال های اخيررسيده است و حدود سی فيلم سينمايی ايرانی در فستيوال فيلم فجر امسال پذيرفته خواهند شد.
بر اساس قوانين و ضوابطی که در وزارت ارشاد حاکم است، برخی از فيلم ها در جشنواره پذيرفته نشده و برخی ديگر با اصلاح و حذف صحنه و يا صحنه هايی پذيرفته می شوند.
اين در حالی است که بعضی از فيلم سازان حاضر به تغيير و يا حذف فيلم خود نيستند. مثال معروف اش فيلم «خاک آشنا» ساخته بهمن فرمان آراست که کارگردان اش حاضر به حذف صحنه ای نشد و فيلم در جشنواره سال گذشته به نمايش در نيامد.
شايد معروف ترين فيلم توقيف شده اخير فيلم «سنتوری» آخرين ساخته داريوش مهرجويی باشد که در جشنواره بيست و پنجم به نمايش درآمد و حتی بهرام رادان بازيگر نقش علی سنتوری، موفق به دريافت سيمرغ بلورين بهترين بازيگر نقش اول مرد شد اما تنها چند روز مانده به اکران عمومی آن در سال ۸۶، به دليل انچه که از جانب وزارت ارشاد «توهين به مردم ايران» عنوان گرديد، توقيف شد.
فیلم ترانه تنهایی تهران
از ديگر فيلم هايی که در سال گذشته ساخته شده اما اجازه نمايش عمومی نيافتند، می توان به فيلم های «ترانه تنهايی تهران» ساخته سامان سالور، «صدسال به اين سال ها» به کارگردانی سامان مقدم و «آن جا» ساخته عبدالرضا کاهانی اشاره کرد.
توقيف و يا عدم اجازه نمايش برخی از فيلم ها در بعد از انقلاب، سابقه ای طولانی دارد. از اولين فيلم سازانی که فيلم هايش در همان اوايل انقلاب با توقيف روبرو شد، می توان به بهرام بيضايی اشاره کرد. دو فيلم «چريکه تارا» و «مرگ يزدگرد» ساخته های او در سال های ۱۳۵۷ و ۵۸، هرگز به نمايش عمومی درنيامدند.
فيلم هايی هم بوده اند که در زمان خود اجازه اکران نيافتند اما در زمان ديگری توانستند به نمايش عمومی درآيند. مانند فيلم «حاجی واشينگتن» ساخته علی حاتمی فيلم ساز فقيد ايران که در سال ۱۳۶۱ ساخته شد اما سال ها بعد در زمان رياست جمهوری محمد خاتمی، با حذف صحنه هايی به مدت محدود به نمايش عمومی درآمد.
دو فيلم قديمی ازمحسن مخملباف فيلم ساز جنجالی سينمای ايران که در سال های اخير خارج از ايران فيلم می سازد نيز توقيف شدند و هرگز امکان اکران عمومی نيافتند: «نوبت عاشقی» و «شب های زاينده رود».
جعفر پناهی کارگردان تحسين شده ايرانی، شايد تنها فيلمسازی است که تمامی فيلم هايش در دوره های مختلف مانند «بادکنک سفيد»، «دايره»،«آينه»، «طلای سرخ» و «آفسايد»، اجازه اکران عمومی در ايران نيافتند.
حتی در ميان سينماگران جنگ و ژانر سينمای جنگ، فيلم هايی هستند که تا کنون فيلمی از آن ها اجازه نمايش نيافتند؛ مانند فيلم های «به رنگ ارغوان» ساخته ابراهيم حاتمی کيا و «سفرسرخ» ساخته حميد فرخ نژاد.
از کارگردانان قديمی و صاحب نام مانند مسعود کيميايی تا فيلم سازان جوان و مستقل مانند محسن اميريوسفی، از فيلم سازان مطرح در جشنواره های بين المللی مانند بهمن قبادی تا فيلم سازان گوشه گير و تجربی مانند ابولفضل جليلی، از کارگردانان سينمای کودک مانند محمد علی طالبی تا فيلم سازان سينمای بدنه ايران مانند فريدون جيرانی، از فيلم سازان زن فمينيست چون تهمينه ميلانی تا ستاره سينمای ايران چون نيکی کريمی، از فيلم سازان کمتر شناخته شده ای چون مونا زندی تا فيلم سازان پرآوازه جهانی مانند عباس کيارستمی، حداقل يک فيلم توقيف شده در کارنامه خود دارند.
از ديگر کارگردانان مطرحی که فيلمی از آن ها توقيف شده می توان به عليرضا رئيسيان (پرونده هاوانا)، مانی حقيقی (آبادان، کارگردان مشغول کارند)، عليرضا امينی (نامه های باد، زمان می ايستد)، کيانوش عياری (سفره های ايرانی، بيدارشوآرزو)، پرويزشهبازی (نجوا)، فرزاد موتمن (هفت پرده، جعبه موسيقی)، خسرو سينايی (مثل يک قصه) و عليرضا داوودنژاد (خلع سلاح) اشاره کرد.
