طرف کله کج نهاده، بر تخت طاووس تند نشسته ، نگاه نافذش را از پشت دو ابروی پر پشت کمانی، يکراست بر شما دوخته است.
تاج مرصع بر سر دارد، نيام تيغ، بازوبندها، و ساعد و مچ بندهايش نيز يک پارچه آراسته به گوهرهای کمياب است؛ با اين همه جواهر و ريش انبوهی که تا ميان او می رسد، عجبی ندارد که به عنوان «آقای لوور» او را برگزيده باشند.
«موسيو لوور» يا «مستر لوور» يا «پان لوور» يا «آقای لوور»، همان فتحعلی خان قاجار خودمان است.
عنوان «موسيو لوور» را در کتابی به نام لوورستان يا لوور آباد، Louvreland نوشته کلود باشتولد، پائولو وودز و سرژ ميشل، پس از سال ها پژوهش، به تابلو نقاشی رنگ و روغنی از چهره دومين پادشاه دودمان قاجار داده اند.
رسيدن عنوان «آقای لوور» به اين پادشاه قاجار، احتمالا مايه انبساط خاطر بسياری از ايرانی ها است، هرچند بر داغ ديرين ايرانيان، داغ از دست دادن بخش چشم گيری از آسيای ميانه و هفده شهر بزرگ قفقاز و جدا شدن آنها از پيکر ايران بزرگ در دوران پادشاهی بابا خان يا همين فتحعلی شاه، مرهم نمی گذارد.
تابلويی که عنوان آقايی لوور را از آن فتحعلی شاه کرده، احتمالا در حوالی سال ۱۸۰۵ ، نزديک به دويست و سه سال پيش، روی بوم و با رنگ و روغن کشيده شده، اما نقاش آن معلوم نيست.
اگر فتحعلی شاه قاجار بر سر رسيدن به عنوان «آقای لوور» رقبايی جدی داشت، اما «مونا ليزا» تقريبا بی هيچ رقيبی، عنوان «ميسيز لوور»، «مادام لوور» يا «بانوی لوور» را به آسانی، از آن خود ساخت.
موزه لوور بی گمان جهانی از شگفتی هاست که بيش از هر جاذبه توريستی ِ ديگری در سراسر فرانسه، جهانگردان از آن بازديد می کنند.
از لوور که زمانی از کاخ های سلطنتی فرانسه در قلب پاريس، عروس شهرهای جهان بود، سال گذشته هشت ميليون و سيصد هزار تن ديدن کرده اند. اما چه بازديدی! می گويند دست کم دو هفته بايد وقت بگذاری، تا شايد بتوانی تمامی لوور را نه به دقت، که سرسری ببينی.
البته در پايان دو هفته يابد بگويی: «روز از نو روزی از نو»، چون نمايشگاهی تازه در لوور برپا می شود.
بازديد از لوور، به گفته هنردوستان، نعمتی است که از آن هر کسی نمی شود و از همين رو است که کتاب لوورستان را مانند برگ زر می خرند و می برند، تا دست کم، تصاويری از آثار گرد آمده در لوور را در آن ببينند.
