سيمين بهبهانی شاعر پرآوازه معاصر ايران، اخيرا قطعه ای را برای دانشجويان زندانی در ايران سروده و خواستار آزادی آنان شده است.
سيمين بهبهانی در پاسخ به اين سوال راديو فردا که در جريان دستگيری دانشجويان چه چيز او را تحت تاثير قرار می دهد، می گويد:« من خود مادرم و وقتی که اشک مادری را می بينم جگرم ريش می شود، اما کاری نمی توانم انجام دهم جز اينکه قلم را روی کاغذ بکشم.»
خانم بهبهانی، در گفت و گو با راديو فردا، اين قطعه را بيانيه خود برای درخواست آزادی دانشجويان خواند:
ای سلسله جنبانان!
مادران، هر نيمه شب، بر در خانه ام می کوبند که:
«ای مادر مادران! خفته ای؟
دخترانمان را، پسرانمان را ربوده اند
چهره شان را
صداشان را نمی بينيم، نمی شنويم.
خفته ای؟
جويای دانش بودند، گم شده اند
گرمای آتش بودند، خاکستر شده اند.
خفته ای؟!»
می گويم:
«من کجا، خواب از کجا!
فريادم در تهی نای هوا می ميرد.
امواج را، از کوتاه و بلند و ميانه گردن زده اند ...
ای سلسله جنبانان!
خود جگرگوشگان داريد
جگرگوشگان ما را بيش ميازاريد!
رها کنيدشان تا رها شويد از عذابی که می کشيد.
ای سلسله جنبانان
گر سلسله جنبانيد
زين بيش مرنجانيد!»
سيمين بهبهانی که از او به عنوان بانوی غزل ايران ياد می شود، از سرشناس ترين شاعران معاصر ايران است که همپای شعر، خود را وقف دفاع از آزادی بيان و حقوق شهروندان ايرانی کرده است. وی در سال ۲۰۰۶ برنده جايزه آزادی بيان نروژ شد.
در دو سال اخير، برخورد با دانشجويان منتقد شدت گرفته و در جريان اين برخوردها، تعداد زيادی از فعالان دانشجويی از سوی نهادهای قضايی و امنيتی احضار و يا بازداشت شده اند. در عين حال، شمار زيادی از دانشجويان نيز با احکام کميته های انضباطی از ادامه تحصيل منع شده اند.
