زن ها يا مردها؛ حق زن ها رو کی می خوره؟

این همه انجمن برای دفاع از حقوق زن ها وجود داره برای گرفتن حق زن ها از مردها اما بیایم ببینیم کجاها خود زن ها حق هم رو می خورن.

تو دنیا هزاران انجمن دفاع از حقوق زنان وجود داره. زن ها و فمنیست هایی که تو این انجمن ها کار می کنن، اعتقاد دارن که در طول تاریخ بشریت به زن ها ظلم شده.

اونها اعتقاد دارن حقوق زن و مرد با هم برابره و سعی می کنن از حقوق از دست رفته زن ها رو بهشون برگردونن.

بعضی از این حقوق که فمنیست ها برای اون تلاش می کنن، فقط از راه های قانونی به وجود می آد و از راه تغییر قانون.

ولی یک سری از مشکلاتی که زن ها به طورعمیق باهاش دست به گریبونن، اصلا ربطی به قانون نداره و اتفاقا کاملا فرهنگی، اجتماعی و عرفیه.

خیلی از این مشکلات رو بقیه زن ها یا مادر و پدرهاشون یا دوست های زنشون برای اونها ایجاد کردن.

مثلا هیچ وقت فکر کردین یک زن مطلقه اگر خدانکرده جوون ویک کم هم خوشگل باشه، زن های شوهرداراطرافش چطور دربارش فکر و باهاش رفتار می کنند؟

سارا حدود پنج ماهه که طلاق گرفته و به ما می گه مشکلات عرفی یک زن مطلقه خیلی بیشتر از مسائل قانونی و حتی اقتصادیه.

سارا درباره محیط کارش می گه:«جامعه پیشرفت، خلاقیت وابتکار یک زن مطلقه رو به چشم دیگه ای نگاه می کنه.»

سارا فکرمی کنه یه روزی بالاخره سختی های شکست زندگی زناشویی رو فراموش می کنه ولی چیزی که ممکنه هیچ وقت از ذهنش پاک نشه، رفتاریه که آدم های اطرافش بعد از طلاق بهش نشون دادن.

از مشکلات خانم هایی که به هر دلیلی طلاق گرفتن که بگذریم،تهمینه یکی دختر 23 ساله شیرازی از مشکلاتی که خودش اسمش روگذاشته «امنیتی» صحبت می کنه.

تهمینه می گه:«ما تو جامعه ای زندگی می کنیم که بار جنسی زیادی داره. من برای اینکه برم سر کار به جز اینکه مجبوربودم کلی با پدر، مادر و برادرهام سر این موضوع چک و چونه بزنم، موضوع مهم تر این بود که تو محیط کار هم مدام باید مراقب باشم که رئیسم یا همکارای مرد به من به یه چشم دیگه نگاه نکنن.»

ولی بازم وقتی شرایط آدم های مختلف رو با هم مقایسه کنیم می بینیم که تهمینه در مقایسه با زری یکی از خوش شانس ترین هاست.

زری جزو اون دسته دختراست که بعد از دو سال پشت کنکور موندن بالاخره دانشگاه شیراز قبول شد. اما چون خانوادش ساکن آمل هستند، پدرش اجازه نداده بره شیراز و ادامه تحصیل بده.

زری به ما می گه:«نشستم خونه و منتظرم یکی بیاد خواستگاریم وعروسی کنم ، برم.»

بهش می گم:«خوب حالا دوست داری ازدواج کنی تو این سن و سال؟»

می خنده و می گه:«دعا کن حالا یکی بیاد خواستگاریم . خودت که می دونی تو شهرستان اگه دختر بیکار تو خونه بمونه بهش می گن ترشیده.»

با چهار- پنج تا از این دخترها که حرف زدم، دیدم یواش یواش دارم افسرده می شم. به قول یکی از این خانم های فمنیست اونهایی که تو شهر زندگی کردن اندازه محرومیت های زن های شهرستانی رو نمی دونن.

درباره این مشکلات فرهنگی که دخترها ی ایرانی باهاش دست و پنجه نرم می کنند با آسیه امینی فعال حقوق زنان صحبت کردم.

خانم امینی وضعیت زنها رو در پاکستان مثال می زنه و می گه زنان پاکستان از لحاظ قانونی تونستند به حق و حقوقشون دست پیدا کنند، اما مشکلات فرهنگی در این کشور تا امروز مانع از این شده که اونها واقعا در محیط اجتماع و خانواده از حق برابر با مردها برخوردار بشن.

خانم امینی می گه:«اما با این حال نباید این رو نادیده بگیریم که حرکت آروم زنهای ایرانی برای به دست آوردن حقوقشون در چند سال گذشته در طول تاریخ ایران بی سابقه بوده.»

این حرکت اما در مقایسه با بعضی کشورهای همسایه ایران کند بوده وخانم امینی دلیلش رو نبود یک رسانه و ابزار فراگیر که اطلاعات رو به زنان سراسر ایران منتقل کنه می دونه و می گه:«همین مسیری که زن های ایرانی تا الان طی کردن هم با سختی و به صورت چهره به چهره بوده.»

وقتی نه قانونی هست که ازت حمایت کنه و نه رسانه ای که بهت بگه حقت چیه، خیلی هم دور از انتظار نیست که تو یک خانواده دختری فکر کنه که پدرش حقش رو خورده.