بر اساس گزارش‌ها روز چهارشنبه، ۲۷ شهریورماه، از میان زندانیان سیاسی ایران یازده نفر آزاد شدند. نسرین ستوده از وکلای دادگستری و مهسا امرآبادی روزنامه‌نگار، و فیض‌الله عرب‌سرخی عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی در شمار این آزادشدگان هستند.
روز سه‌شنبه گذشته آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، در سخنرانی خود از لزوم آن چه «نرمش قهرمانانه» در عرصه سیاست داخلی و خارجی نامید صحبت کرده بود.
رادیوفردا از محمدصادق جوادی حصار، از اعضای شورای مرکزی حزب اعتماد ملی در مشهد، پرسیده است که آیا ارتباط معناداری میان صحبت‌های رهبر جمهوری اسلامی ایران و آزادی این گروه از زندانیان سیاسی وجود دارد؟
محمدصادق جوادی حصار: بی‌ارتباط هم نمی‌توانیم بدانیم، چرا که فضای عمومی جامعه به سمت نوعی از ملاطفت و تجمیع سرمایه‌ها در درون کشور است. برای حل مناقشات درونی و بیرونی. یکی از مناقشه‌هایی که در درون کشور بود همان ماجرایی بود که عده‌ای بالاخره منجر شد به بازداشت‌شان و ماجراهای بعد از انتخابات ۸۸.
به نظر من، در شرایط کنونی که ایران می‌خواهد برود به سمت آماده شدن برای حل مناقشات بین‌المللی و گفت‌وگو پای میز مذاکره، باید از درون کشور بیشترین سرمایه و بیشترین پتانسیل را پشت سرش داشته باشد. یکی از بهترین سرمایه‌ها خالی کردن دست منتقدان خارجی نسبت به ماجراهای داخل کشور و زندانیان سیاسی است. اگر دولت بتواند به سمتی گام بردارد که این ذهنیت را ایجاد کند که دولت جدید در پی رفع این مناقشه و رفع حصر و زندان از زندانیان سیاسی و سران زندانیان سیاسی هست، می‌تواند به گفت‌وگوها و توفیق تیم دولت در مناسبات بین‌المللی کمک کند. اینها با هم ارتباط نزدیکی به گمان من خواهند داشت.
آقای جوادی حصار، با توجه به این که این احکام توسط قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران صادر شده بود و قوه قضاییه یک نهاد مستقل باید باشد، این آزادی استقلال این قوه را زیر سوال نمی‌برد؟
نه. در مناسبات بین‌المللی و مواجهات سیاسی جهانی دولت پیشانی یک نظام است و همه پتانسیل‌های درون کشور باید برای هماهنگ‌سازی و تقویت بنیه دولت باید پشت سر دولت قرار بگیرند و به نظر من قوه قضاییه هم ضمن استقلال در جهت اجرای برنامه‌های دولت مطابق با قانون کار می‌کند. یعنی این جوری نیست که قوه قضاییه در خلاء زندگی کند. قوه قضاییه همان درگیری‌های سال ۸۸ را در ارتباط با دولت بررسی می‌کرد.
تا چه اندازه فکر می‌کنید این روند ادامه پیدا کند؟ روند آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و این که این ارتباطی ندارد تنها با برگزاری نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد و یک ژست سیاسی تنها نیست؟
من امیدوارم که هیچ زندانی سیاسی نماند. همه آزاد شوند. ولی واقعیت‌ها یک چیزهایی است دیگر.
یعنی شما این ظرفیت را می‌بینید که این روند ادامه پیدا کند یا این که فکر می‌کنید تنها این به دلیل این دارد اتفاق می‌افتد که مذاکراتی در پیش هست، نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در پیش هست و دولت نیاز دارد که چهره دیگری از خود نشان دهد؟
دولت نیاز دارد، ولی نباید این جوری ترجمه شود که اگر این ضرورت از بین رفت یک چهره دیگری باید به نمایش دربیاید. به اقتضای شرایط این بخشی از قابلیت‌ها و ظرفیت‌های دولت می‌تواند بروز و ظهور پیدا کند. این انعطاف به معنای شکست نباید تلقی شود. به معنای عقب‌نشینی از سر اضطرار و درماندگی نباید تلقی شود.
روز سه‌شنبه گذشته آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، در سخنرانی خود از لزوم آن چه «نرمش قهرمانانه» در عرصه سیاست داخلی و خارجی نامید صحبت کرده بود.
رادیوفردا از محمدصادق جوادی حصار، از اعضای شورای مرکزی حزب اعتماد ملی در مشهد، پرسیده است که آیا ارتباط معناداری میان صحبت‌های رهبر جمهوری اسلامی ایران و آزادی این گروه از زندانیان سیاسی وجود دارد؟
محمدصادق جوادی حصار: بی‌ارتباط هم نمی‌توانیم بدانیم، چرا که فضای عمومی جامعه به سمت نوعی از ملاطفت و تجمیع سرمایه‌ها در درون کشور است. برای حل مناقشات درونی و بیرونی. یکی از مناقشه‌هایی که در درون کشور بود همان ماجرایی بود که عده‌ای بالاخره منجر شد به بازداشت‌شان و ماجراهای بعد از انتخابات ۸۸.
به نظر من، در شرایط کنونی که ایران می‌خواهد برود به سمت آماده شدن برای حل مناقشات بین‌المللی و گفت‌وگو پای میز مذاکره، باید از درون کشور بیشترین سرمایه و بیشترین پتانسیل را پشت سرش داشته باشد. یکی از بهترین سرمایه‌ها خالی کردن دست منتقدان خارجی نسبت به ماجراهای داخل کشور و زندانیان سیاسی است. اگر دولت بتواند به سمتی گام بردارد که این ذهنیت را ایجاد کند که دولت جدید در پی رفع این مناقشه و رفع حصر و زندان از زندانیان سیاسی و سران زندانیان سیاسی هست، می‌تواند به گفت‌وگوها و توفیق تیم دولت در مناسبات بین‌المللی کمک کند. اینها با هم ارتباط نزدیکی به گمان من خواهند داشت.
آقای جوادی حصار، با توجه به این که این احکام توسط قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران صادر شده بود و قوه قضاییه یک نهاد مستقل باید باشد، این آزادی استقلال این قوه را زیر سوال نمی‌برد؟
نه. در مناسبات بین‌المللی و مواجهات سیاسی جهانی دولت پیشانی یک نظام است و همه پتانسیل‌های درون کشور باید برای هماهنگ‌سازی و تقویت بنیه دولت باید پشت سر دولت قرار بگیرند و به نظر من قوه قضاییه هم ضمن استقلال در جهت اجرای برنامه‌های دولت مطابق با قانون کار می‌کند. یعنی این جوری نیست که قوه قضاییه در خلاء زندگی کند. قوه قضاییه همان درگیری‌های سال ۸۸ را در ارتباط با دولت بررسی می‌کرد.
تا چه اندازه فکر می‌کنید این روند ادامه پیدا کند؟ روند آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و این که این ارتباطی ندارد تنها با برگزاری نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد و یک ژست سیاسی تنها نیست؟
من امیدوارم که هیچ زندانی سیاسی نماند. همه آزاد شوند. ولی واقعیت‌ها یک چیزهایی است دیگر.
یعنی شما این ظرفیت را می‌بینید که این روند ادامه پیدا کند یا این که فکر می‌کنید تنها این به دلیل این دارد اتفاق می‌افتد که مذاکراتی در پیش هست، نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در پیش هست و دولت نیاز دارد که چهره دیگری از خود نشان دهد؟
دولت نیاز دارد، ولی نباید این جوری ترجمه شود که اگر این ضرورت از بین رفت یک چهره دیگری باید به نمایش دربیاید. به اقتضای شرایط این بخشی از قابلیت‌ها و ظرفیت‌های دولت می‌تواند بروز و ظهور پیدا کند. این انعطاف به معنای شکست نباید تلقی شود. به معنای عقب‌نشینی از سر اضطرار و درماندگی نباید تلقی شود.
