فوتبال در ساحل «شهرخدا»

تیم ملی فوتبال ساحلی ایران برای اولین بار در رقابت های جام جهانی این رشته حضور پیدا کرد، اما نتوانست موفقیتى به دست بیاورد.

ملی پوشان پارسی طی روزهای دوم تا ششم نوامبر در استادیوم ساحلی شهر «ریودوژانیرو» برزیل، سه بازی برگزار کردند ولی در نهایت دست خالی از اولین حضور بین المللی خود بازگشتند.

سه شکست آبرومندانه

تیم ساحلی ایران که در گروه B جام قرار گرفته بود، در اولین گام به دیدار تیم کانادا رفت؛ این رقابت در پایان سه وقت اصلی، با تساوی ۶ بر ۶ پایان یافت. این در حالی بود که در دقایقی از بازی ایرانی ها از حریف خود پیش افتادند اما با اخراج یکی از بازیکنانشان، کانادایی ها گل خورده را جبران کرده و در حقیقت از باخت، تساوی ساختند.

با وجود گروهی بودن این رقابت ها، طبق قوانین فوتبال ساحلى، تساوی تیم ها معنا ندارد و در هر بازی باید یک تیم به عنوان برنده مشخص شود. اگر دیداری پایاپای به اتمام برسد، تیم پیروز با ضربات پنالتی مشخص می شود.

ضمن این که باز برخلاف قوانین فوتبال در زمين چمن، که در ضیافت پنالتی ها هر تیم دست کم 5 ضربه می زند، پنالتی ها در فوتبال بر روى شنهاى داغ ساحل، به صورت تک تک زده می شود.

و بر اساس همين قانون عجيب بود که رقابت دو تیم ایران و کانادا به این تک ضربات سرنوشت ساز کشیده شد.

کانادایی ها پنالتی شان را گل کردند اما ضربه بازیکن ایران به بیرون رفت تا فریاد شادی سرخ پوشان کانادايى در سواحل سرزمین فوتبال طنین انداز شود.

ساحلی بازان ایران در دومین دیدار خود به مصاف تیم قدرتمند اسپانیا رفتند اما با قبول شکست سنگین 6 بر یک، امیدواری ها برای درخشش و صعود شان به مرحله بعدی جام را از دست دادند. در این دیدار آثار خستگی در چهره و کیفیت بازی ملی پوشان مشهود بود و کمبود بازیکن بر روی نیمکت ذخیره های ایران، مانع استفاده از نفرات تازه نفس شد.

تیم ساحلی در حالی به دیدار سوم خود پا گذاشت که به دلیل حتمی شدن حذف ایران و در مقابل صعود تیم مدعی فرانسه، بازی حالت تشریفاتی داشت. با این وجود تیم خروس های آبی که سال گذشته قهرمان این رقابت ها شده بودند، برابر ستارگان پارسی به دردسر افتاده و بازی سختی را پشت سر گذاشتند؛ تیم ایران گرچه در این بازی هم با نتیجه 6 بر 3 شکست خورد اما نسبت به سایر تیم های گروه گل های کم تری از مدافع عنوان قهرمانی دریافت کرد و ضمناً بازیکنان ایران علاوه بر هدردادن یک ضربه پنالتی، دو بار توپ را به تیرک دروازه حریف کوبیدند.

معدود تماشاگران ایرانی که از نزدیک این بازی ها را دنبال کردند اعتقاد داشتند با وجود حذف تیم محبوب شان، تیم ایران نمایشی آبرومندانه در جام جهانی ساحلی داشت.

کمبود بازيکن

«فرشاد فلاحت زاده» سرمربی تیم ساحلی، دلیل اصلی عدم موفقیت تیم اش در جام جهانی را کمبود بازیکن می داند.

فدراسیون فوتبال ایران با اعزام تمام نفرات مورد نظر مربیان موافقت نکرد و گرچه پیش تر «داریوش مصطفوی» دبير موقت فدراسيون فوتبال گفته بود: «برای حضور در مسابقات جام‌جهانی فوتبال ساحلی با مشكل كمبود بازيكن روبه‌رو نيستيم.» اما نهایتاً این مشکل گریبانگیر تیم ملی شد.

مصطفوی در اين باره گفته بود: «از بازيكنان تیم ساحلی آزمايش دوپينگ انجام نشد، ولی شواهد نشان می ‌دهد كه چهار نفر از بازيكنان اين تيم از داروهای مكمل استفاده كرده‌اند». موضوعى که به گفته آقاى مصطفوى، دلیل اصلى عدم اعزام تعداد نفرات لازم به برزیل بوده است.

اما در بازار داغ شايعات، ابعاد ديگري از ماجراى اعزام بازيکنان فوتبال ساحلی به برزيل دهان به دهان مى چرخد؛ اينکه فدراسیون فوتبال تنها با سفر بازیکنانی که از بازگشت شان مطمئن است موافقت کرده و این تصمیم فقط برای پیشگیری از پناهندگی ساحلی بازها گرفته شده است.

ضمن این که سه بازی ایران در این تورنمنت، اولین حضور تیم ساحلی در دیدارهای بین المللی به حساب می آمدند و در حقیقت این تیم بدون هیچ محکی و با حداقل تدارک به این میدان بزرگ پا گذاشته بود.

غوغا در «گاد سيتى»

ورزشکاران ایرانی همیشه روی حضور پرشور و تشویق های تماشاگران هم وطنشان در رقابت های خارج از کشور حساب می کنند؛ حالا چه در کشورهایی مثل امارات متحده عربی - که جمعیت ایرانی زیادی را در خود جا داده - و چه در دورافتاده ترین نقاط و کشورهای آن سر دنیا.

اما برزیل با وجود وسعت و شرایط نچندان سخت پذیرش مهاجر، به دلیل تفاوت های فرهنگی و خصوصاً فاصله بسیار زیادش از ایران؛ مهاجران ایرانی زیادی ندارد. به خصوص شهر ریودوژانیرو که از نظر توریستی و تفریحی از شهرت بسیاری برخوردار است. با این حال در طول بازی فوتبالیست های ساحلی در «شهر خدا» ( God city - لقب شهر ریو) یک لحظه فریاد «ایران، ایران» قطع نشد تا این ادعای ورزشکاران که: «ایرانی ها هیچ جا تنهایمان نمی گذارند» بار دیگر ثابت شود.

حدود بیست ایرانی توریست یا مقیم ریو، چنان جو ورزشگاه را به نفع ایران تغییر دادند که حتی برزیلی های حاضر در استادیوم هم به وجد آمده و پا به پای آن ها تیم ملی را تشویق کردند.

«معین» جوان تهرانی مقیم ریو که همراه «سیمونی» همسر برزیلی اش برای تماشای بازی های تیم ملی رفته بود، می گوید: «تماشاگران برزیلی وقتی دیدند ما خیلی سر و صدا می کنیم، خوششان آمد. بعضی هایشان را می شناختم و از آن ها خواستم تیم ما را تشویق کنند.»

جشن ایرانی

«امیر» 31 ساله، دیگر تماشاگری بود که برای دیدن هر سه بازی به ورزشگاه رفته بود. او که همراه خواهرش «نسرین» در ریو رستورانی به نام «راند وو» دارند، می گوید: «گرچه تیم ما حذف شد اما کلاً بازی های خوبی انجام داد. البته برای ما برد و باخت اهمیت نداشت چون آمده بودیم تا هموطنانمان را ببینیم و نگذاریم تنها بمانند.»

فوتبال ساحلی تا همین چندی پیش یک بازی نمایشی به حساب می آمد که زیاد جدی گرفته نمی شد. بازیکنان تیم های ساحلی را معمولاً ستاره های بازنشسته و نفرات گمنام تشکیل می دادند. مثلاٌ تا سال پیش، «اریک کانتونا»ی نامدار، کاپیتانی تیم فرانسه را برعهده داشت و موفق شد تا فینال رقابت ها پیش برود. در رقابت های امسال هم کانتونا از چهره های شاخص جام جهانی فوتبال ساحلی به حساب می آید؛ البته به عنوان مربی روی نیمکت خروس های مدعی.

در تیم ایران هم «فرشاد فلاحت زاده» بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال و باشگاه پاس تهران و «بهزاد داداش زاده» که از معدود بازیکنانیست که پیراهن دو باشگاه رقیب استقلال و پرسپولیس را به تن کرده (هر دو به عنوان بازیکن- مربی، هدایت تیم ساحلی را بر عهده دارند) شناخته شده ترین چهره ها به حساب می آمدند. فلاحت زاده در هر سه بازی دقایقی به میدان رفت اما نتوانست بازی خوبی به نمایش بگذارد. داداش زاده هم در پستی غیر تخصصی، ذخیره دروازه بان تیم بود.

چند ماه پیش که تیم ملی ساحلی تشکیل می شد، مسئولان اعلام کردند قصد جوانگرایی دارند و از نفرات مسن شناخته شده فوتبال ساحلی در تیم خبری نخواهد بود. نتیجه این تصمیم مثبت در مسابقات امسال جام جهانی به خوبی دیده شد؛ چراکه برخلاف روال سال های گذشته، تیم های دیگر هم دست به جوانگرایی زده اند و دیگر کمتر خبری از ستاره های شناخته شده در تیم های حاضر در جام جهانى فوتبال ساحلى سال ۲۰۰۶ شنیده می شود. هرچند که ایرانی های ریو ترجیح می دادند کسانی چون احمدرضا عابدزاده، حمید استیلی، علیرضا منصوریان و... را در زمين ببینند!

شاید فقط نسرین زیاد از این قضیه ناراحت نبود. او می گوید: «اهمیت ندارد. مهم این است که یک گروه ایرانی دورهم جمع شدیم و شادی کردیم. آن چند روز که تیم ساحلی اینجا بود، مثل روزهایی که تیم ملی فوتبال رفته بود جام جهانی، دوباره پرچم ایران را سر در رستوران زدیم و هر شب جشن می گرفتیم.»