دیوید کی، کارشناس ارشد آمریکایی امور تسلیحاتی و استراتژیک، در تحلیلی از بحران هسته‌ای ایران که در نشریه «نشنال اینترست» به چاپ رسیده است سیاست فعلی دولت آمریکا در مهار بلندپروازی‌های ایران را ناکارآمد دانسته و تاکید می‌کند که علاوه بر اقدامات دیپلماتیک باید با تکيه بر قدرت نظامی آمریکا به ایران نشان داد که هرگونه ماجراجویی هسته‌ای به نابودی کامل حکومت ایران و توان نظامی آن کشور منجر خواهد شد.
دیوید کی که پس از جنگ اول خلیج فارس ریاست هیئت بازرسان تسلیحاتی در عراق را بر عهده داشت و پس از سرنگونی رژیم صدام حسین نیز بازرسی‌های تسلیحاتی سی آی ای در عراق را هدایت کرد در آغاز تحلیل خود می‌نویسد که ایران به مرحله تدارک و تولید سلاح هسته‌ای رسیده است. فارغ از دیدگاه و تصور سیاست‌گذاران آمریکا، ایران در طراحی و تکمیل موشک‌های دوربرد حامل کلاهک هسته‌ای پیشرفت فراوانی کرده است. و بالاخره افشای تاسیسات غنی‌سازی جدید در قم نشان می‌دهد که ابعاد پنهان برنامه‌های هسته‌ای ایران بسیار فراتر از آن چیزی است که جامعه جهانی از طریق بازرسی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از آن مطلع شده است.
دیوید کی در تحلیل خود در این نشریه می‌نویسد که سیاست آمریکا در قبال برنامه هسته‌ای ایران مثل یک صفحه خط افتاده است و مرتب تهدید اعمال تحریم‌های شدیدتر را تکرار می‌کند. اما واقعیت این است که برنامه‌های هسته‌ای ایران اکنون بسیار پیشرفته‌تر از زمانی است که برای اولین بار سیاست اعمال تحریم از سوی دولت بوش مطرح شد.
به اعتقاد دیوید کی، فقط رژیمی سخت‌گیرانه برای بازرسی تسلیحاتی و هسته‌ای شبیه به آن چه که در فاصله سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۵ در عراق اجرا می‌شد قادر است تمام جزییات فعالیت‌های هسته‌ای ایران را برملا کرده و تحت کنترل درآورد. اما دولت ایران ثابت کرده است که به یک چنین حدی از بازرسی تن نخواهد داد. حکومت ایران در تمام سال‌های اخیر با نقض تعهدهای خود در زمینه کنترل و منع گسترش برنامه‌های هسته‌ای از همکاری موثر و صادقانه با بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سر باز زده است. نباید توقع داشت که حکومت ایران با نوعی از بازرسی‌های بین‌المللی موافقت کند که تضمین‌کننده اعتماد جهانی باشد و یا یک‌باره از تعقیب برنامه هسته‌ای خود صرف‌نظر کند.
در بخش بعدی این تحلیل، دیوید کی به نقاظ ضعف سیاست اعمال تحریم می‌پردازد و می‌نویسد حقیقت این است که دولت‌های چین و روسیه به هیچ عنوان موافق اعمال تحریم‌های شدید و گسترده‌تر نیستند. در عین حال ایران همیشه از سیاست گفت‌وگوی مقطعی برای اتلاف وقت استفاده کرده است و بعید نیست که این بار نیز اعمال تحریم‌ها به تاخیر بیافتد. خطر ناشی از این سیاست این است که حکومت ایران تحت تاثیر ناتوانی و ضعف جامعه بین‌المللی در پیشبرد برنامه‌های هسته‌ای خود گستاخ‌تر خواهد شد و یا ممکن است خیلی زودتر از آن چه که تصور می‌شد خود را به مرحله تولید بمب هسته‌ای برساند.
دیوید کی معتقد است که برخورداری ایران از سلاح هسته‌ای خطری برای آمریکا یا اسرائیل نخواهد بود، بلکه در درجه اول بقای خود جمهوری اسلامی ایران و امنیت ایران به عنوان یک کشور و ملت را به خطر خواهد انداخت. خطرناک‌ترین موقعیت برای یک کشور این است که با اتکا به قدرت هسته‌ای محدود و ضعیف بخواهد به جنگ قدرت‌های بزرگ‌تر برود. ایران با انتخاب چنین مسیری به سمتی خواهد رفت که هرگونه بحران یا تنش جدی در مناسبات آن با جهان خارج به‌ویژه اسرائیل و آمریکا بهانه‌ای خواهد شد برای حمله‌ای ویرانگر به تاسیسات هسته‌ای و رهبری سیاسی آن کشور.
دیوید کی در بخش پایانی تحلیل خود توصیه می‌کند که سیاست‌گذاران آمریکا در مورد خطرات ناشی از ایران هسته‌ای برای آمریکا و متحدانش در منطقه باید کمتر صحبت کنند و به جای آن با صراحت به ایران هشدار دهند که ادامه تلاش آن کشور برای تولید سلاح هسته‌ای عاملی خواهد شد که موجودیت و امنیت آن کشور را به خطر بیندازد. در عین حال آمریکا با انجام اقدامات دیپلماتیک و نظامی باید به تمام متحدان خود در منطقه تضمین دهد که قدرت نظامی آمریکا آمادگی و توان لازم را دارد که مانع از بهره‌برداری ایران از وقوع هرگونه بحران در منطقه خاورمیانه شود.
دیوید کی که پس از جنگ اول خلیج فارس ریاست هیئت بازرسان تسلیحاتی در عراق را بر عهده داشت و پس از سرنگونی رژیم صدام حسین نیز بازرسی‌های تسلیحاتی سی آی ای در عراق را هدایت کرد در آغاز تحلیل خود می‌نویسد که ایران به مرحله تدارک و تولید سلاح هسته‌ای رسیده است. فارغ از دیدگاه و تصور سیاست‌گذاران آمریکا، ایران در طراحی و تکمیل موشک‌های دوربرد حامل کلاهک هسته‌ای پیشرفت فراوانی کرده است. و بالاخره افشای تاسیسات غنی‌سازی جدید در قم نشان می‌دهد که ابعاد پنهان برنامه‌های هسته‌ای ایران بسیار فراتر از آن چیزی است که جامعه جهانی از طریق بازرسی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از آن مطلع شده است.
دیوید کی در تحلیل خود در این نشریه می‌نویسد که سیاست آمریکا در قبال برنامه هسته‌ای ایران مثل یک صفحه خط افتاده است و مرتب تهدید اعمال تحریم‌های شدیدتر را تکرار می‌کند. اما واقعیت این است که برنامه‌های هسته‌ای ایران اکنون بسیار پیشرفته‌تر از زمانی است که برای اولین بار سیاست اعمال تحریم از سوی دولت بوش مطرح شد.
دیوید کی در بخش پایانی تحلیل خود توصیه می‌کند که سیاست‌گذاران آمریکا در مورد خطرات ناشی از ایران هسته‌ای برای آمریکا و متحدانش در منطقه باید کمتر صحبت کنند و به جای آن با صراحت به ایران هشدار دهند که ادامه تلاش آن کشور برای تولید سلاح هسته‌ای عاملی خواهد شد که موجودیت و امنیت آن کشور را به خطر بیندازد.
در بخش بعدی این تحلیل، دیوید کی به نقاظ ضعف سیاست اعمال تحریم می‌پردازد و می‌نویسد حقیقت این است که دولت‌های چین و روسیه به هیچ عنوان موافق اعمال تحریم‌های شدید و گسترده‌تر نیستند. در عین حال ایران همیشه از سیاست گفت‌وگوی مقطعی برای اتلاف وقت استفاده کرده است و بعید نیست که این بار نیز اعمال تحریم‌ها به تاخیر بیافتد. خطر ناشی از این سیاست این است که حکومت ایران تحت تاثیر ناتوانی و ضعف جامعه بین‌المللی در پیشبرد برنامه‌های هسته‌ای خود گستاخ‌تر خواهد شد و یا ممکن است خیلی زودتر از آن چه که تصور می‌شد خود را به مرحله تولید بمب هسته‌ای برساند.
دیوید کی معتقد است که برخورداری ایران از سلاح هسته‌ای خطری برای آمریکا یا اسرائیل نخواهد بود، بلکه در درجه اول بقای خود جمهوری اسلامی ایران و امنیت ایران به عنوان یک کشور و ملت را به خطر خواهد انداخت. خطرناک‌ترین موقعیت برای یک کشور این است که با اتکا به قدرت هسته‌ای محدود و ضعیف بخواهد به جنگ قدرت‌های بزرگ‌تر برود. ایران با انتخاب چنین مسیری به سمتی خواهد رفت که هرگونه بحران یا تنش جدی در مناسبات آن با جهان خارج به‌ویژه اسرائیل و آمریکا بهانه‌ای خواهد شد برای حمله‌ای ویرانگر به تاسیسات هسته‌ای و رهبری سیاسی آن کشور.
دیوید کی در بخش پایانی تحلیل خود توصیه می‌کند که سیاست‌گذاران آمریکا در مورد خطرات ناشی از ایران هسته‌ای برای آمریکا و متحدانش در منطقه باید کمتر صحبت کنند و به جای آن با صراحت به ایران هشدار دهند که ادامه تلاش آن کشور برای تولید سلاح هسته‌ای عاملی خواهد شد که موجودیت و امنیت آن کشور را به خطر بیندازد. در عین حال آمریکا با انجام اقدامات دیپلماتیک و نظامی باید به تمام متحدان خود در منطقه تضمین دهد که قدرت نظامی آمریکا آمادگی و توان لازم را دارد که مانع از بهره‌برداری ایران از وقوع هرگونه بحران در منطقه خاورمیانه شود.
