وب‌سایت نشریه «کریسچن ساینس مانیتور» به مناسبت چند سخنرانی جنجالی محمود احمدی‌نژاد در نشست‌های مجمع عمومی سازمان ملل متحد نگاهی دارد به سخنرانی چند رهبر دیگر در طول سال‌های گذشته در این مجمع که هر یک به دلیلی جزء، به گفته این نشریه، صفحات نفرت‌انگیز تاریخ سازمان ملل متحد محسوب می‌شوند.
معمر قذافی، رهبر لیبی
معمر قذافی برای اولین بار پس از چهار دهه حضور بر مسند قدرت در سپتامبر سال ۲۰۰۹ در شصت و چهارمین مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. رهبر جنجالی و غیرعادی لیبی فقط ۱۵ دقیقه وقت برای سخنرانی داشت، اما سخنرانی وی بیش از یک ساعت و نیم طول کشید. او در جریان سخنرانی خود نسخه‌ای از منشور سازمان ملل را پاره کرد و شورای امنیت را «شورای ترور و وحشت» خواند.
او در واکنش به صحبت‌هایی که در آن زمان در زمینه مبارزه با تروریسم مطرح بود از حاضرین در مجمع پرسید: «چرا ما با طالبان مخالفیم؟ چرا با طالبان که به دنبال تاسیس کشوری اسلامی است مخالفت می‌شود؟» او در عین حال گفت که آنفلوآنزای خوکی یک سلاح بیولوژیک ساخته خود انسان است.
محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور ایران
محمود احمدی‌نژاد در سه دوره مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ سخنرانی کرده است. در تمام این موارد، او موضوعاتی جنجالی و کینه‌ورزانه را مطرح کرده است. یکی از موضوعات همیشگی سخنرانی‌های وی متهم کردن آمریکا به انواع و اقسام جنایات علیه بشریت است. همچنین مواضع ضداسرائیلی از دیگر مضامین سخنرانی‌های اوست. امسال نیز او با طرح این موضوع که حملات تروریستی یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ احتمالا کار بخش‌هایی از دولت آمریکا بوده جنجال دیگری به پا کرد.
هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا
هوگو چاوز در سخنرانی خود در سال ۲۰۰۶ به سازمان ملل هشدار داد که امپریالیسم هنوز خطر اصلی است و گفت امپریالیسم آمریکا موجودیت و هستی تمام بشریت را به خطر می‌اندازد. او در ادامه سخنان خود گفت آنها که در مورد ذات امپریالیسم شک و تردید دارند باید کتاب نوآم چامسکی با عنوان «هژمونی یا بقا، تلاش آمریکا برای احاطه بر جهان» را بخوانند.
اما جنجالی‌ترین بخش سخنان آقای چاوز زمانی بود که بارها جرج بوش را با شیطان مقایسه کرد. وی گفت: «روز گذشته رئیس جمهور آمریکا از همین تریبون سخنرانی کرد و من وی را شیطان خطاب می‌کنم. او طوری حرف می‌زد که گویی صاحب کل جهان است.»
جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا
جرج بوش در سخنرانی سال ۲۰۰۶ خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به شکل آشکاری به هیئت نمایندگی دولت کوبا توهین کرد و با اشاره به فیدل کاسترو گفت: «دوران طولانی یک دیکتاتور بی‌رحم رو به پایان است.» او در سخنان خود اظهار امیدواری کرد که کوبا زمانی بالاخره به آزادی برسد. هیئت نمایندگی کوبا جلسه مجمع عمومی را به نشانه اعتراض ترک کرد.
فیدل کاسترو در سال ۲۰۰۸ از مقام خود به عنوان رئیس دولت کوبا استعفا کرد و پس از قریب به ۴۰ سال قدرت را رسما به برادرش رائول کاسترو تفویض کرد.
دانیل اورتگا، رئیس جمهور نیکاراگوئه
دانیل اورتگا در اولین دوره ریاست جمهوری خود در سال ۱۹۸۷ و درست در شرایطی که رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا، از نیروهای مسلح مخالف دولت نیکاراگوئه حمایت می‌کرد در مجمع سازمان ملل سخنرانی کرد. دانیل اورتگا در سخنان خود به رونالد ریگان در مورد دخالت در امور داخلی نیکاراگوئه هشدار داد.
دانیل اورتگا گفت: «آقای ریگان، قبل از گوش دادن به افراد تندمزاجی که طرفدار جنگ و حمله نظامی به نیکاراگوئه هستند، خوب به یاد داشته باشید که جای رمبو فقط در فیلم‌های سینمایی است.»
آمریکا هیچ گاه در نیکاراگوئه مستقیما دخالت نظامی نکرد. دانیل اورتگا در سال ۱۹۹۰ در انتخابات ریاست جمهور نیکاراگوئه شکست خورد، اما در سال ۲۰۰۶ دوباره به این مقام انتخاب شد.
فیدل کاسترو، رهبر کوبا
سخنرانی فیدل کاسترو، رهبر سابق کوبا، در سال ۱۹۶۰، درست یک سال پس از پیروزی انقلاب این کشور، نه به خاطر مضمون سخنان وی، بلکه به خاطر مدت زمان آن شهرت تاریخی دارد. او چهار ساعت و نیم سخنرانی کرد که از این لحاظ طولانی‌ترین سخنرانی در طول تاریخ سازمان ملل متحد به شمار می‌رود.
در بخشی از این سخنرانی طولانی او حملات شخصی تندی نیز علیه جان اف کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا، داشت . او گفت: «اگر کندی بی‌سواد و میلیونری ابله نبود، می‌دانست که برای انقلاب کردن نمی‌شود زمین‌داران را علیه کارگران بسیج کرد.» او در عین حال جای شک نگذاشت که برای وی هیچ یک از دو حزب آمریکا با یکدیگر تفاوتی ندارند. وی گفت: «تا جایی که ما می‌دانیم کندی و نیکسون هیچ یک ذهن سیاسی ندارند.»
نیکیتا خروشچف، نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی
سال‌ها و دهه‌ها قبل از آن که خبرنگاری عراقی کفش خود را به سوی جرج بوش پرتاب کند، آقای خروشچف به هنگام سروصدای یکی از اعضای هیئت نمایندگی فیلیپین که از سیاست اتحاد شوروی در اروپای شرقی انتقاد می‌کرد کفش خود را درآورد و برای ساکت کردن همهمه آن را محکم بر تریبون مجمع عمومی سازمان ملل متحد کوبید.
نیکیتا خروشچف تا سال ۱۹۶۴ نخست وزیر شوروی باقی ماند. اتحاد شوروی نیز کنترل سخت‌گیرانه خود را بر کشورهای اروپای شرقی تقریبا تا سه دهه بعد ادامه داد.
معمر قذافی، رهبر لیبی
معمر قذافی برای اولین بار پس از چهار دهه حضور بر مسند قدرت در سپتامبر سال ۲۰۰۹ در شصت و چهارمین مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. رهبر جنجالی و غیرعادی لیبی فقط ۱۵ دقیقه وقت برای سخنرانی داشت، اما سخنرانی وی بیش از یک ساعت و نیم طول کشید. او در جریان سخنرانی خود نسخه‌ای از منشور سازمان ملل را پاره کرد و شورای امنیت را «شورای ترور و وحشت» خواند.
او در واکنش به صحبت‌هایی که در آن زمان در زمینه مبارزه با تروریسم مطرح بود از حاضرین در مجمع پرسید: «چرا ما با طالبان مخالفیم؟ چرا با طالبان که به دنبال تاسیس کشوری اسلامی است مخالفت می‌شود؟» او در عین حال گفت که آنفلوآنزای خوکی یک سلاح بیولوژیک ساخته خود انسان است.
محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور ایران
محمود احمدی‌نژاد در سه دوره مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ سخنرانی کرده است. در تمام این موارد، او موضوعاتی جنجالی و کینه‌ورزانه را مطرح کرده است. یکی از موضوعات همیشگی سخنرانی‌های وی متهم کردن آمریکا به انواع و اقسام جنایات علیه بشریت است. همچنین مواضع ضداسرائیلی از دیگر مضامین سخنرانی‌های اوست. امسال نیز او با طرح این موضوع که حملات تروریستی یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ احتمالا کار بخش‌هایی از دولت آمریکا بوده جنجال دیگری به پا کرد.
هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا
هوگو چاوز در سخنرانی خود در سال ۲۰۰۶ به سازمان ملل هشدار داد که امپریالیسم هنوز خطر اصلی است و گفت امپریالیسم آمریکا موجودیت و هستی تمام بشریت را به خطر می‌اندازد. او در ادامه سخنان خود گفت آنها که در مورد ذات امپریالیسم شک و تردید دارند باید کتاب نوآم چامسکی با عنوان «هژمونی یا بقا، تلاش آمریکا برای احاطه بر جهان» را بخوانند.
اما جنجالی‌ترین بخش سخنان آقای چاوز زمانی بود که بارها جرج بوش را با شیطان مقایسه کرد. وی گفت: «روز گذشته رئیس جمهور آمریکا از همین تریبون سخنرانی کرد و من وی را شیطان خطاب می‌کنم. او طوری حرف می‌زد که گویی صاحب کل جهان است.»
جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا
جرج بوش در سخنرانی سال ۲۰۰۶ خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به شکل آشکاری به هیئت نمایندگی دولت کوبا توهین کرد و با اشاره به فیدل کاسترو گفت: «دوران طولانی یک دیکتاتور بی‌رحم رو به پایان است.» او در سخنان خود اظهار امیدواری کرد که کوبا زمانی بالاخره به آزادی برسد. هیئت نمایندگی کوبا جلسه مجمع عمومی را به نشانه اعتراض ترک کرد.
فیدل کاسترو در سال ۲۰۰۸ از مقام خود به عنوان رئیس دولت کوبا استعفا کرد و پس از قریب به ۴۰ سال قدرت را رسما به برادرش رائول کاسترو تفویض کرد.
دانیل اورتگا، رئیس جمهور نیکاراگوئه
دانیل اورتگا در اولین دوره ریاست جمهوری خود در سال ۱۹۸۷ و درست در شرایطی که رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا، از نیروهای مسلح مخالف دولت نیکاراگوئه حمایت می‌کرد در مجمع سازمان ملل سخنرانی کرد. دانیل اورتگا در سخنان خود به رونالد ریگان در مورد دخالت در امور داخلی نیکاراگوئه هشدار داد.
دانیل اورتگا گفت: «آقای ریگان، قبل از گوش دادن به افراد تندمزاجی که طرفدار جنگ و حمله نظامی به نیکاراگوئه هستند، خوب به یاد داشته باشید که جای رمبو فقط در فیلم‌های سینمایی است.»
آمریکا هیچ گاه در نیکاراگوئه مستقیما دخالت نظامی نکرد. دانیل اورتگا در سال ۱۹۹۰ در انتخابات ریاست جمهور نیکاراگوئه شکست خورد، اما در سال ۲۰۰۶ دوباره به این مقام انتخاب شد.
فیدل کاسترو، رهبر کوبا
سخنرانی فیدل کاسترو، رهبر سابق کوبا، در سال ۱۹۶۰، درست یک سال پس از پیروزی انقلاب این کشور، نه به خاطر مضمون سخنان وی، بلکه به خاطر مدت زمان آن شهرت تاریخی دارد. او چهار ساعت و نیم سخنرانی کرد که از این لحاظ طولانی‌ترین سخنرانی در طول تاریخ سازمان ملل متحد به شمار می‌رود.
در بخشی از این سخنرانی طولانی او حملات شخصی تندی نیز علیه جان اف کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا، داشت . او گفت: «اگر کندی بی‌سواد و میلیونری ابله نبود، می‌دانست که برای انقلاب کردن نمی‌شود زمین‌داران را علیه کارگران بسیج کرد.» او در عین حال جای شک نگذاشت که برای وی هیچ یک از دو حزب آمریکا با یکدیگر تفاوتی ندارند. وی گفت: «تا جایی که ما می‌دانیم کندی و نیکسون هیچ یک ذهن سیاسی ندارند.»
نیکیتا خروشچف، نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی
سال‌ها و دهه‌ها قبل از آن که خبرنگاری عراقی کفش خود را به سوی جرج بوش پرتاب کند، آقای خروشچف به هنگام سروصدای یکی از اعضای هیئت نمایندگی فیلیپین که از سیاست اتحاد شوروی در اروپای شرقی انتقاد می‌کرد کفش خود را درآورد و برای ساکت کردن همهمه آن را محکم بر تریبون مجمع عمومی سازمان ملل متحد کوبید.
نیکیتا خروشچف تا سال ۱۹۶۴ نخست وزیر شوروی باقی ماند. اتحاد شوروی نیز کنترل سخت‌گیرانه خود را بر کشورهای اروپای شرقی تقریبا تا سه دهه بعد ادامه داد.
