استرالیا روز یک‌شنبه در تحریم کنفرانس ضدنژادپرستی سازمان ملل به دو کشور ایالات متحده و کانادا پیوست تا نگرانی خود را از احتمال تبدیل شدن این کنفرانس به تریبونی برای نظرات یهودستیزانه اعلام کند.
سازمان ملل کنفرانس ضدنژادپرستی با عنوان «کنفرانس مرور و بررسی دربن» را که روز دوشنبه در شهر ژنو، سوئیس، آغاز می‌شود با هدف جبران شکست کنفرانس دربن آفریقای جنوبی در سال ۲۰۰۱ به راه انداخته است.
در کنفرانس سال ۲۰۰۱، هنگامی که دولت‌های عربی صهیونیسم را «نژادپرستانه» خواندند، دو کشور ایالات متحده و اسرائیل در اعتراض به این موضع تصمیم به ترک جلسه گرفتند.
هشت سال پس از این رخداد، استیون اسمیت، وزیر خارجه استرالیا، در بیانیه‌ای گفت: «متاسفانه اطمینان نداریم که کنفرانس مرور دربن بار دیگر به تریبونی برای اعلام نظرات توهین‌آمیز، از جمله نظرات یهودستیزانه، تبدیل نشود.»
وزارت خارجه آمریکا نیز روز شنبه با اشاره به «زبان غیرقابل‌قبول» پیش‌نویس بیانیه این کنفرانس اعلام کرد واشینگتن در ژنو حاضر نخواهد شد. این در حالی است که سازمان دیدبان حقوق بشر می‌گوید کنفرانس ژنو بدون حضور واشینگتن اثر دیپلماتیک چندانی نخواهد داشت.
واشینگتن در حالی به زبان و لحن پیش‌نویس بیانیه کنفرانس سازمان ملل اعتراض می‌کند که هر گونه اشاره به اسرائیل و بحران خاورمیانه پیشتر از آن حذف شده است. اما ایالات متحده این تغییرات را ناکافی می‌داند.
خبرگزاری رویترز می‌گوید که «دولت باراک اوباما از سوی اسرائیل سخت تحت فشار قرار گرفته است تا در این کنفرانس شرکت نکند.»
در حالی که بریتانیا تنها یک هیات را بدون مقامی بلندپایه به ژنو می‌فرستد، جمهوری چک، رئیس دوره‌ای اتحادیه اروپا، نیز برای تصمیم‌گیری در مورد شرکت در این کنفرانس پیشنهاد جلسه‌ای را برای یک‌شنبه غروب داده است.
سازمان ملل هدف کنفرانس پنج روزه ژنو را بررسی میزان پیشرفت در مبارزه با نژادپرستی، تبعیض نژادی، بیگانه‌ستیزی و عدم تسامح از هشت سال پیش تاکنون اعلام کرده است که بیش از ۱۶۰ کشور در «دربن» آفریقای جنوبی گرد هم آمدند.
این در حالی است که ناوی پیلی، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، هفته گذشته با اشاره به این که اهداف بیانیه دربن هنوز محقق نشده است گفت: «هشت سال گذشته است و هنوز پیمان‌ها و اقدامات در مبارزه با نژادپرستی نتوانسته‌اند اعمال تبعیض‌آمیز و عدم تسامح را به زباله‌دانی تاریخ برانند.»
محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری ایران، در این کنفرانس شرکت می کند.
فکر برگزاری کنفرانس ضدنژادپرستی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و پس از نسل‌کشی‌های روآندا و کشتارهای قومی یوگسلاوی سابق مطرح شد.
سازمان ملل کنفرانس ضدنژادپرستی با عنوان «کنفرانس مرور و بررسی دربن» را که روز دوشنبه در شهر ژنو، سوئیس، آغاز می‌شود با هدف جبران شکست کنفرانس دربن آفریقای جنوبی در سال ۲۰۰۱ به راه انداخته است.
در کنفرانس سال ۲۰۰۱، هنگامی که دولت‌های عربی صهیونیسم را «نژادپرستانه» خواندند، دو کشور ایالات متحده و اسرائیل در اعتراض به این موضع تصمیم به ترک جلسه گرفتند.
هشت سال پس از این رخداد، استیون اسمیت، وزیر خارجه استرالیا، در بیانیه‌ای گفت: «متاسفانه اطمینان نداریم که کنفرانس مرور دربن بار دیگر به تریبونی برای اعلام نظرات توهین‌آمیز، از جمله نظرات یهودستیزانه، تبدیل نشود.»
سازمان ملل هدف کنفرانس پنج روزه ژنو را بررسی میزان پیشرفت در مبارزه با نژادپرستی، تبعیض نژادی، بیگانه‌ستیزی و عدم تسامح از هشت سال پیش تاکنون اعلام کرده است که بیش از ۱۶۰ کشور در دربن آفریقای جنوبی گرد هم آمدند.
واشینگتن در حالی به زبان و لحن پیش‌نویس بیانیه کنفرانس سازمان ملل اعتراض می‌کند که هر گونه اشاره به اسرائیل و بحران خاورمیانه پیشتر از آن حذف شده است. اما ایالات متحده این تغییرات را ناکافی می‌داند.
خبرگزاری رویترز می‌گوید که «دولت باراک اوباما از سوی اسرائیل سخت تحت فشار قرار گرفته است تا در این کنفرانس شرکت نکند.»
در حالی که بریتانیا تنها یک هیات را بدون مقامی بلندپایه به ژنو می‌فرستد، جمهوری چک، رئیس دوره‌ای اتحادیه اروپا، نیز برای تصمیم‌گیری در مورد شرکت در این کنفرانس پیشنهاد جلسه‌ای را برای یک‌شنبه غروب داده است.
سازمان ملل هدف کنفرانس پنج روزه ژنو را بررسی میزان پیشرفت در مبارزه با نژادپرستی، تبعیض نژادی، بیگانه‌ستیزی و عدم تسامح از هشت سال پیش تاکنون اعلام کرده است که بیش از ۱۶۰ کشور در «دربن» آفریقای جنوبی گرد هم آمدند.
این در حالی است که ناوی پیلی، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، هفته گذشته با اشاره به این که اهداف بیانیه دربن هنوز محقق نشده است گفت: «هشت سال گذشته است و هنوز پیمان‌ها و اقدامات در مبارزه با نژادپرستی نتوانسته‌اند اعمال تبعیض‌آمیز و عدم تسامح را به زباله‌دانی تاریخ برانند.»
محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری ایران، در این کنفرانس شرکت می کند.
فکر برگزاری کنفرانس ضدنژادپرستی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و پس از نسل‌کشی‌های روآندا و کشتارهای قومی یوگسلاوی سابق مطرح شد.
