سال ۱۹۹۸ در مسابقات جوانان جهان، اندری تاراندا از روسیه را شکست داد و روی سکوی شماره یک جهان قرار گرفت. از اعجوبه کشتی فرنگی کردستان در کنار حسن رنگرز، به عنوان دو نفر از بی‌حاشیه‌ترین و با اخلاق‌ترین قهرمانان ورزشی یاد می‌شد. تا پایان دوران قهرمانی و سپس در عرصه مربی‌گری، هیچ حاشیه‌ای از پاشایی سر نزد.
سردار پاشایی اما بی‌سر و صدا و در عین بی‌تفاوتی مسئولین ورزش ایران، به آمریکا مهاجرت کرد.
رسانه‌های دولتی در ایران، چند ماه متمادی درباره حضور فرزند احمدرضا عابدزاده در آمریکا که هیچ گونه سابقه ورزشی در ایران نداشته است، گزارش‌ها و مقاله‌های متعددی را تهیه کردند.
اما چشم خود را به روی یکی از نخبگان ورزش ملی ایران که بار‌ها برای این کشور افتخارآفرینی کرده است بستند. اما ربکا لیت، از قهرمانان سابق تنیس آمریکا، در گفت‌وگو با روزنامه واشینگتن پست، متدهای بدن‌سازی این قهرمان ایرانی را ستایش کرده است.
سردار پاشایی در این مدت گاهی به عنوان کار‌شناس ورزش در شبکه تلویزیونی صدای آمریکا حاضر شده است. او گواهى آکادمى ملى ورزش‌هاى طبى آمریکا را کسب کرده و هم اکنون مشغول مربی‌گری در این کشور است.
پاشایی در مصاحبه‌ای اختصاصی پاسخ‌گوی سوالات رادیوفردا بود.
در ایران همه تلاشت را به کار می‌گیری تا بهترین باشى و در حوزه کاری‌ات در بالا‌ترین نقطه بایستی، اما در فقدان شایسته‌سالارى، نتیجه‌ای متناسب با زحماتت حاصل نمی‌شود که حاصلش چیزی جز سرخوردگى و بى‌انگیزگى نیست.
این مسئله همه جا تکرار مى شود. فرقى نمی‌کند دانشگاه باشد، اداره یا تیم ملى. راهى را که تو با خون دل خوردن و سال‌ها زحمت کشیدن رفته‌اى، عده‌ای یک‌شبه طى می‌کنند. این که رقابت‌های مبتذل باعث می‌شود افراد براى رشد و ترفیع خود، از تخریب یا تملق روی‌گردان نباشند.
در این میان فرصت‌طلبى و عدم پای‌بندى به اصول اخلاقى هم بیداد می‌کند. شرافت، صداقت و انسانیت به راحتى قربانى مى شود. گاهى آرزوى مصاحبت با کسانى را دارى که خیلى بزرگ و متشخص جلوه می‌کنند، اما پس از اندک زمانى آن قدر سریع چهارچوب این الگوهاى کاذب جامعه فرو مى‌ریزد که به شرافت و درستى انسان‌هاى عادى غبطه خواهى خورد.
مسائل مادى را نیز نمی‌شود انکار کرد. هنگامى که به عنوان مربى تیم ملى مجبور هستى سال‌های متمادی، هر روز چند ساعت به میله‌های اتوبوس‌هاى خط واحد آویزان بشوی. هنگامى که مجبور هستى ٩٠ درصد حقوقت را بابت اجاره یک زیرزمین بپردازی.
هنگامى که هر بار باید در اتوبوس‌هاى اعصاب‌خردکن بین شهرى به همراه خانواده‌ات شاهد درگیری‌های راننده و ماموران گشت و بازرسى باشى و بار‌ها در سرما و یخ‌بندان زمستان در نیمه‌هاى شب ساعت‌ها منتظر بمانى.
می‌دانستم زندگى در آمریکا بدون مشکل نخواهد بود. از آن آرمان‌شهر نساختم. تا تجربه زندگى در غربت را نداشته باشى به عمق آن پى نخواهى برد. شاید یکى از مهم‌ترین نکاتش این است که وجوه مثبت سرزمینت را بیشتر درک خواهى کرد.
در بدو ورود، اینجا بیشتر از هر چیز خلاء امنیت عاطفى و روابط انسانى را به خوبى احساس خواهى کرد. اما مهم‌تر ازهر چیز، آن چه بیش از همه وادارت می‌کند تا به جلو حرکت کنى، اهدافت است که کمکت می‌کنند تا زمان تحقق آن‌ها، استوار باقى بمانى.
فارغ شدن از نیازهای ابتدایی که همیشه بازدارنده و آزاردهنده هستند، اهمیت بسیاری دارد. این که بتوانى خشت‌هاى زندگی‌ات را با اطمینان بیشترى روى هم بگذارى، و مهم‌تر از همه چیز، زندگى را حس کنى. زیرا به گمانم نسل ما هرگز «زندگى» را تجربه نکرده است.
بدون شک براى ماندن نیامده‌ام و اعتقاد دارم هیچ کجا سرزمین مادری‌ات نخواهد شد. اما اینجا قانون حمایتت می‌کند. کسى به آسانى حقوقت را پایمال نخواهد کرد. معناى کار را واقعا درک خواهى کرد. زیرا براى رسیدن به اهدافت مجبور هستى بجنگى و دیگران براى رسیدن به تو می‌بایست مسیر رفته‌ات را بروند و یک‌شبه به تو نخواهند رسید. پس توازنى برقرار هست.
اینجا می‌توانى متفاوت باشى، متفاوت بیاندیشى و متفاوت زندگى کنى، در این خصوص جامعه تو را بازخواست نخواهد کرد و تو دیگر شاهد مسائل کوچک و دست و پاگیر جامعه بسته‌ات نیستى. اما در نهایت به همان جا باز خواهم گشت که به آن تعلق دارم.
خیلى کم. جاى تاسف است که رسانه‌هاى ما هیچ خبرى از قهرمانان سابق ندارند و آن‌ها را در بی‌خبرى مطلق قرار داده‌اند. با جامعه غیر ورزشکار هم چندان ارتباطى ندارم. برخی از آن‌ها پس از گذشت سال‌ها زندگى در کشورى با فرهنگى کاملاً متفاوت، همچنان ویژگی‌هایی از جمله فرصت‌طلبى و قانون‌گریز بودن را حفظ کرده و خصوصیات جدیدى را نیز کسب نموده‌اند. مثلاً بى‌تفاوتى و بى‌اعتنایى در قبال یکدیگر.
جالب‌تر آن که در این مسیر تمام توان خود را برای استفاده از همه ابزارهاى این سرزمین عظیم به کار برده و اکثراً صاحب امکانات و ثروت‌هاى عجیب و غریب شده‌اند، در کل خودخواه، ناشفاف و بى‌خاصیت شده‌اند.
البته باید این نکته را اشاره کنم که حساب عده‌اى مشخص که از ابتدا نیز درست زیسته‌اند کاملاً جداست و مى‌شود واقعاً آن‌ها را تحسین کرد.
سپاسگذارم از فرصتى که رادیوفردا برایم فراهم کرد. امیدوارم رسانه‌هاى ما آن رسالت واقعى خود را که دارند و تعریف نموده‌اند به انجام برسانند. به نظر من اصلى هست که در همه حوزه‌ها صدق می‌کند و آن هم پای‌بندى به چهارچوب اخلاقى و اصول انسانى است.
در صورتى که از آن غفلت شود، انسان‌هاى کوچک سمت‌هاى بزرگ را قبضه خواهند کرد که حاصل آن دل‌زدگى و سرخوردگى متخصصان و جوانان پرانگیزه است.
در آرزوى روزى هستم که شرایط بهترى براى همه فراهم شود. از رنج پدران و مادران سرزمین‌مان اندکى کاسته شود و روزهاى بیشترى از عمرمان را «زندگى» کنیم.
سوابق سردار پاشایی
متولد ۱۳۵۸ شهرستان سقز- استان کردستان
تحصیلات: فوق لیسانس تربیت بدنی و علوم ورزشی
- قهرمان جوانان آسیا - ۱۹۹۸ قزاقستان
- قهرمان جوانان جهان - ۱۹۹۸ قاهره
- نایب قهرمان مسابقات بین المللی رومانی
- عضو تیم ملی ایران در بازی‌های آسیایی بانکوک
- ستاره مسابقات انتخابی تیم‌های ملی از رده سنی نونهالان تا بزرگسالان
- عضو تیم ملی جوانان در رقابت‌های جهانی بخارست
- مربی تیم ملی جوانان در سال ۲۰۰۷؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در فیلیپین و عنوان سوم جهان در چین
- مربی تیم ملی جوانان در سال ۲۰۰۸؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در قطر و عنوان دوم جهان در ترکیه
- مربی تیم ملی کشتی آزاد جوانان در سال ۲۰۰۹؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در فیلیپین و عنوان سوم جهان در ترکیه
سردار پاشایی اما بی‌سر و صدا و در عین بی‌تفاوتی مسئولین ورزش ایران، به آمریکا مهاجرت کرد.
رسانه‌های دولتی در ایران، چند ماه متمادی درباره حضور فرزند احمدرضا عابدزاده در آمریکا که هیچ گونه سابقه ورزشی در ایران نداشته است، گزارش‌ها و مقاله‌های متعددی را تهیه کردند.
اما چشم خود را به روی یکی از نخبگان ورزش ملی ایران که بار‌ها برای این کشور افتخارآفرینی کرده است بستند. اما ربکا لیت، از قهرمانان سابق تنیس آمریکا، در گفت‌وگو با روزنامه واشینگتن پست، متدهای بدن‌سازی این قهرمان ایرانی را ستایش کرده است.
سردار پاشایی در این مدت گاهی به عنوان کار‌شناس ورزش در شبکه تلویزیونی صدای آمریکا حاضر شده است. او گواهى آکادمى ملى ورزش‌هاى طبى آمریکا را کسب کرده و هم اکنون مشغول مربی‌گری در این کشور است.
پاشایی در مصاحبه‌ای اختصاصی پاسخ‌گوی سوالات رادیوفردا بود.
- رادیوفردا: در ایران موقعیت‌های شغلى خوبى داشتید. مثل فعالیت در وزارت نفت و مربی‌گرى در تیم ملى، چرا آن‌ها را رها کردید تا در آمریکا از صفر آغاز کنید؟
در ایران همه تلاشت را به کار می‌گیری تا بهترین باشى و در حوزه کاری‌ات در بالا‌ترین نقطه بایستی، اما در فقدان شایسته‌سالارى، نتیجه‌ای متناسب با زحماتت حاصل نمی‌شود که حاصلش چیزی جز سرخوردگى و بى‌انگیزگى نیست.
این مسئله همه جا تکرار مى شود. فرقى نمی‌کند دانشگاه باشد، اداره یا تیم ملى. راهى را که تو با خون دل خوردن و سال‌ها زحمت کشیدن رفته‌اى، عده‌ای یک‌شبه طى می‌کنند. این که رقابت‌های مبتذل باعث می‌شود افراد براى رشد و ترفیع خود، از تخریب یا تملق روی‌گردان نباشند.
در این میان فرصت‌طلبى و عدم پای‌بندى به اصول اخلاقى هم بیداد می‌کند. شرافت، صداقت و انسانیت به راحتى قربانى مى شود. گاهى آرزوى مصاحبت با کسانى را دارى که خیلى بزرگ و متشخص جلوه می‌کنند، اما پس از اندک زمانى آن قدر سریع چهارچوب این الگوهاى کاذب جامعه فرو مى‌ریزد که به شرافت و درستى انسان‌هاى عادى غبطه خواهى خورد.
مسائل مادى را نیز نمی‌شود انکار کرد. هنگامى که به عنوان مربى تیم ملى مجبور هستى سال‌های متمادی، هر روز چند ساعت به میله‌های اتوبوس‌هاى خط واحد آویزان بشوی. هنگامى که مجبور هستى ٩٠ درصد حقوقت را بابت اجاره یک زیرزمین بپردازی.
هنگامى که هر بار باید در اتوبوس‌هاى اعصاب‌خردکن بین شهرى به همراه خانواده‌ات شاهد درگیری‌های راننده و ماموران گشت و بازرسى باشى و بار‌ها در سرما و یخ‌بندان زمستان در نیمه‌هاى شب ساعت‌ها منتظر بمانى.
- حالا پس از یک سال زندگى در آمریکا چه احساسى دارى و چه اهدافى را برای آینده‌ات پیگیرى می‌کنى؟
می‌دانستم زندگى در آمریکا بدون مشکل نخواهد بود. از آن آرمان‌شهر نساختم. تا تجربه زندگى در غربت را نداشته باشى به عمق آن پى نخواهى برد. شاید یکى از مهم‌ترین نکاتش این است که وجوه مثبت سرزمینت را بیشتر درک خواهى کرد.
در بدو ورود، اینجا بیشتر از هر چیز خلاء امنیت عاطفى و روابط انسانى را به خوبى احساس خواهى کرد. اما مهم‌تر ازهر چیز، آن چه بیش از همه وادارت می‌کند تا به جلو حرکت کنى، اهدافت است که کمکت می‌کنند تا زمان تحقق آن‌ها، استوار باقى بمانى.
فارغ شدن از نیازهای ابتدایی که همیشه بازدارنده و آزاردهنده هستند، اهمیت بسیاری دارد. این که بتوانى خشت‌هاى زندگی‌ات را با اطمینان بیشترى روى هم بگذارى، و مهم‌تر از همه چیز، زندگى را حس کنى. زیرا به گمانم نسل ما هرگز «زندگى» را تجربه نکرده است.
- قصد بازگشت به ایران را ندارى؟
بدون شک براى ماندن نیامده‌ام و اعتقاد دارم هیچ کجا سرزمین مادری‌ات نخواهد شد. اما اینجا قانون حمایتت می‌کند. کسى به آسانى حقوقت را پایمال نخواهد کرد. معناى کار را واقعا درک خواهى کرد. زیرا براى رسیدن به اهدافت مجبور هستى بجنگى و دیگران براى رسیدن به تو می‌بایست مسیر رفته‌ات را بروند و یک‌شبه به تو نخواهند رسید. پس توازنى برقرار هست.
اینجا می‌توانى متفاوت باشى، متفاوت بیاندیشى و متفاوت زندگى کنى، در این خصوص جامعه تو را بازخواست نخواهد کرد و تو دیگر شاهد مسائل کوچک و دست و پاگیر جامعه بسته‌ات نیستى. اما در نهایت به همان جا باز خواهم گشت که به آن تعلق دارم.
- آیا در آمریکا با پیش‌کسوتان ورزش ایران که قبل از تو مهاجرت کرده‌اند در ارتباط هستى؟
خیلى کم. جاى تاسف است که رسانه‌هاى ما هیچ خبرى از قهرمانان سابق ندارند و آن‌ها را در بی‌خبرى مطلق قرار داده‌اند. با جامعه غیر ورزشکار هم چندان ارتباطى ندارم. برخی از آن‌ها پس از گذشت سال‌ها زندگى در کشورى با فرهنگى کاملاً متفاوت، همچنان ویژگی‌هایی از جمله فرصت‌طلبى و قانون‌گریز بودن را حفظ کرده و خصوصیات جدیدى را نیز کسب نموده‌اند. مثلاً بى‌تفاوتى و بى‌اعتنایى در قبال یکدیگر.
جالب‌تر آن که در این مسیر تمام توان خود را برای استفاده از همه ابزارهاى این سرزمین عظیم به کار برده و اکثراً صاحب امکانات و ثروت‌هاى عجیب و غریب شده‌اند، در کل خودخواه، ناشفاف و بى‌خاصیت شده‌اند.
البته باید این نکته را اشاره کنم که حساب عده‌اى مشخص که از ابتدا نیز درست زیسته‌اند کاملاً جداست و مى‌شود واقعاً آن‌ها را تحسین کرد.
- و صحبت آخر.
سپاسگذارم از فرصتى که رادیوفردا برایم فراهم کرد. امیدوارم رسانه‌هاى ما آن رسالت واقعى خود را که دارند و تعریف نموده‌اند به انجام برسانند. به نظر من اصلى هست که در همه حوزه‌ها صدق می‌کند و آن هم پای‌بندى به چهارچوب اخلاقى و اصول انسانى است.
در صورتى که از آن غفلت شود، انسان‌هاى کوچک سمت‌هاى بزرگ را قبضه خواهند کرد که حاصل آن دل‌زدگى و سرخوردگى متخصصان و جوانان پرانگیزه است.
در آرزوى روزى هستم که شرایط بهترى براى همه فراهم شود. از رنج پدران و مادران سرزمین‌مان اندکى کاسته شود و روزهاى بیشترى از عمرمان را «زندگى» کنیم.
سوابق سردار پاشایی
متولد ۱۳۵۸ شهرستان سقز- استان کردستان
تحصیلات: فوق لیسانس تربیت بدنی و علوم ورزشی
- قهرمان جوانان آسیا - ۱۹۹۸ قزاقستان
- قهرمان جوانان جهان - ۱۹۹۸ قاهره
- نایب قهرمان مسابقات بین المللی رومانی
- عضو تیم ملی ایران در بازی‌های آسیایی بانکوک
- ستاره مسابقات انتخابی تیم‌های ملی از رده سنی نونهالان تا بزرگسالان
- عضو تیم ملی جوانان در رقابت‌های جهانی بخارست
- مربی تیم ملی جوانان در سال ۲۰۰۷؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در فیلیپین و عنوان سوم جهان در چین
- مربی تیم ملی جوانان در سال ۲۰۰۸؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در قطر و عنوان دوم جهان در ترکیه
- مربی تیم ملی کشتی آزاد جوانان در سال ۲۰۰۹؛ کسب عنوان قهرمانی آسیا در فیلیپین و عنوان سوم جهان در ترکیه
