آسیب‌های اجتماعی در ایران آن چنان فراگیر و قابل مشاهده شده‌اند که دیگر حکومت نمی تواند با عناوینی مثل سیاه نمایی یا توطئه‌ی دشمنان از طرح آنها جلوگیری کند یا آنها را پنهان سازد.
در سال‌های اخیر مقامات سابق و امروز جمهوری اسلامی، کارشناسان و فعالان مدنی آمارهای متفاوتی در باب این آسیب‌ها عرضه کرده‌‌اند اما مخرج مشترک آنها وضعیتی بسیار نگران کننده را تصویر می کنند. وضعیت آسیب‌ها آن چنان بحرانی شده که رهبر جمهوری اسلامی (که همیشه این امور را نادیده می گرفته) از دستگاه‌های اجرایی در این باب گزارش خواسته و جلساتی با مدیران در مورد آسیب‌ها برگزار می کند.
در نمودارهای زیر از مخرج مشترک این آمارها استفاده و در مواردی که آمارها متفاوت بوده‌اند دامنه‌ی آنها را عرضه کرده‌ام. علت استفاده از نموار برای پاسخ به چهار پرسش کلیدی در باب این آسیب‌ها (ریشه‌‌ها، صور، نقش دولت و نتایج) آسان کردن کار خوانندگان در کسب تصویری روشن از آنها بوده است.
اموری مثل کشیدن سیگار یا تن فروشی به طور محدود آسیب اجتماعی نیستند اما وقتی در مقیاس چند میلیونی یا چند دهه میلیونی نمودار می شوند در شمار آسیب‌ها قرار می گیرند چون عوارض بهداشتی و اقتصادی و اجتماعی گسترده پیدا می کنند. طلاق نیز آسیب اجتماعی نیست اگر زنان و کودکان از جترهای حمایتی لازم برخوردار باشند که نیستند. ارقام عرضه شده به خوبی نشان می دهند که روندهای مرتبط با آین آسیب‌ها به شدت نگران کننده‌اند.
