چند روزی پس از آنکه رضا صالحی امیری مشاور رییس جمهور و رییس سازمان مرکز اسناد ملی ایران در اردیبهشت امسال گفت که ایران و ترکیه توافق کرده اند مثنوی مولوی را به عنوان میراث ملی دو کشور در یونسکو به ثبت برسانند، دولت افغانستان به این سخنان اعتراض کرد.
دامنه این اعتراض از وزارت خارجه این کشور تا برخی فعالان مدنی افغانستان را در برگرفت. به تدریج این فضا در میان جمعیتی از آن کشور به شدت احساسی و ملتهب شد تا جایی که روزنامه‌ای با عنوان هشت صبح در سلسله مقالاتی و از جمله مطلبی با عنوان "ابعاد یغماگری ایران از فرهنگ افغانستان" نوشت: "ایرانیان در قدم نخست در عصر رضا شاه نام درخشان ایران را از ما گرفتند بی‌آنکه واکنشی از ملت و دولت ما را در برابر خویش مشاهده کنند. از آن پس گام به گام تلاش کردند که دیگر آثار و مفاهیم ایران باستان و خراسان عصر اسلامی را از ما بربایند. "
این مقالات تا آنجا پیش می‌روند که قدمت پیدایش "افغانستان" فعلی را به دوران مادها و هخامنشی می‌رسانند و در نتیجه ایرانیان عصر حاضر را "رباینده تاریخ افغانستان" و لذا افغانستان را نیز "ایران واقعی"می‌نامند.
برای بررسی قدری دقیق‌تر این موضوع، از تورج دریایی استاد "ایران باستان و سلسله ساسانیان" در دانشگاه کالیفرینا -ایرواین- دعوت کردم تا مهمان این هفته ما باشد.
