هفتاد و يکمين دوره جشنواره فيلم ونيز از عصر روز چهارشنبه به طور رسمی در اين شهر ساحلی شمال ايتاليا آغاز شد.
ونيز که در کنار برلين و کن، در رديف ۳ جشنواره معتبر دنيا قرار دارد، امسال نيز با فهرستی از فيلم های کنجکاوی برانگيز، سينمادوستان را از سراسر جهان جذب خود کرده است. اين جشنواره با توجه به زمان برگزاری اش در پايان تابستان به نوعی آغازگر رسمی فصل اکران پاييزی سينماهای جهان محسوب می شود و معمولا فيلم های پراميد در کسب جوايز سينمايی، نمايش خود را از ونيز آغاز می کنند.
سال گذشته فيلم تحسين شده «جاذبه» به عنوان افتتاح کننده جشنواره ونيز از اين شهر ايتاليا تا کسب ۷ جايزه اسکار پيش رفت.
امسال فيلم افتتاحيه جشنواره ساخته تازه الخاندرو گونزالس ايناريتو با نام «پرنده باز يا فضيلت غيرمنتظره نادانی» بود که با حضور تعداد زيادی از ستاره های سال های دور و نزديک شروع پر سر و صدايی را برای ونيز هفتاد و يکم رقم زد. در اين فيلم مايکل کيتون بازيگر نقش بتمن در دو ساخته تيم برتون از اين سری فيلم ها، بازگشتی موفق به سينما دارد و در کنار او طيفی از بازيگران شناخته شده چون ادوارد نورتون، اما استون و نائومی واتس بازی می کنند.
فيلم داستان تلاش بازيگر معتبری است برای غلبه بر مشکلات درونی و بيرونی اش برای اثبات دوباره خود. فيلم که تاحدودی با شخصيت بازيگری مايکل کيتون هم همخوانی دارد با استقبال نسبی منتقدان مواجه شده است اما اينکه به اندازه فيلم افتتاح کننده سال گذشته (جاذبه) بتواند به موفقيت درخشانی برسد شايد تا اندازه ای دور از ذهن باشد.
«پرزيدنت»؛ بازگشت محسن مخملباف به سينمای قصه گو
ونيز هفتاد و يکم اما در بخش جانبی اش که با نام افق ها معرفی می شود، با فيلمی از يک سينماگر شناخته شده ايرانی آغاز به کار کرد. در اين بخش ساخته تازه محسن مخملباف با نام «پرزيدنت» که می توان آن را پرخرج ترين فيلم ساخته شده از او در خارج از کشور دانست، به عنوان محصول مشترکی از ۴ کشور گرجستان، آلمان، بريتانيا و فرانسه با استقبال نسبی منتقدان و تماشاگران به نمايش درآمد. فيلم داستان سقوط يک ديکتاتور نظامی در کشوری خيالی است که تلاش می کند نوه خردسالش را به عنوان جانشين خود برای رياست تربيت کند.
او ناگهان با انقلابی عليه رژيمش مواجه می شود و فيلم از نيمه، روايت فرار اين پدربزرگ و نوه با لباس مبدل در ميان روستاها و شهرهای فقير و دور افتاده در ميان مردمانی است که هرکدام زخمی از حکومت اين ديکتاتور را بر زندگی شان دارند. فيلم بر خلاف چند ساخته اخير آقای مخملباف، ساختار روايتی قصه گو و به نسبت پرکشش تری دارد و مشخص است تدارک و هزينه های زيادی صرف آن شده از جمله به گفته سازندگانش نزديک به ۵۰ بازيگر حرفه ای سينمای گرجستان در آن بازی می کنند.
در فيلم اشاره های آشکاری به اتفاقات و حوادث سال های اخير در کشورهای مختلف دنيا از جمله در ليبی، اوکراين و مصر می شود که خود آقای مخملباف در صحبت هايش با خبرنگاران اين اشاره ها را تائيد کرد. فيلمساز در نهايت با محکوم کردن چرخه خشونت، به مضمونی که همواره در اين سال ها در آثارش تکرار کرده يعنی نفی خشونت و مهرورزی می رسد. در مجموع می توان «رئيس جمهور» را بهترين فيلم محسن مخملباف از ميان ساخته های يک دهه اخيرش دانست اما اين فيلم هم همچنان فاصله قابل توجهی با فيلم های دوران اوجش دارد.
در روزهای آينده فيلم های ديگری از سينماگران ايرانی از جمله دو فيلمی که از جريان رسمی سينمای داخل ايران به ونيز آمده اند در جشنواره نمايش داده خواهند شد. فيلم «قصه ها» ساخته تازه رخشان بنی اعتماد که باوجود نمايش در جشنواره فيلم فجر سال گذشته هنوز در ايران اکران عمومی نشده است و فيلم «ملبورن» ساخته اول فيلمساز جوانی به نام نيما جاويدی با بازی پيمان معادی و نگار جواهريان.
