در حالی که بهمن احمدی امویی، کیوان صمیمی و مجید توکلی در اعتصاب غذای خشک به سر می برند، پلیس ضد شورش جمهوری اسلامی به خانواده های زندانیان که در مقابل دادستانی اجتماع کرده، خواهان عدالت شده بودند، حمله برد و به مادران زندانی ها فحاشی و توهین کرد.
دکتر شیرین عبادی، از مدافعان حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل به رادیو فردا می گوید: «از وضعیت پیش آمده برای تعدادی از بهترین جوانان و خبرنگاران ایرانی متاسفم و این را ناشی از بی توجهی مسئولان قوه قضائیه که نظارت بایستی داشته باشند بر زندان ها، می دانم. آنها اگر به وظایف خودشان عمل کرده بودند، اگر اجازه نمی دادند که مسئولان زندان هر آن گونه که مایل هستند با زندانیان رفتار کنند، این وضعیت اسفناک پیش نمی آمد و الان هم توصیه می کنم به کسی که خودش را رئیس قوه قضائیه می داند، به زندان برود، از زندانیان دلجویی کند و رئیس زندان را که باعث همه این مسائل بوده، زیرا که نظارت دقیق بر کار کارمندانش نداشته، تعویض کند و اجازه ندهد که وضعیت از این وخیم تر شود.»
خانم دکتر عبادی! زندانیان سیاسی از حق اعتصاب غذا محروم شده اند. آیا این موضوع در قانون اساسی ایران ملحوظ شده؟ آیا این موضوع قانونی است؟
برای اینکه زندانی ها در مقابل رفتار خلاف قانون اعتراضی نداشته باشند و اینها را خلع سلاح کنند، آمده اند در آئین نامه گنجانده اند که اعتصاب غذا ممنوع است. این آئین نامه خلاف قوانین خود ایران است و من در اینجا اضافه کنم که یکی از مهمترین خیابان های پایتخت کشورمان به نام بابی ساندز است. بابی ساندز کسی بود که در اثر اعتصاب غذا جانش را از دست داد و به احترام این مبارز ایرلندی یکی از خیابان های ایران را به نام بابی ساندز کرده اند. حالا من از آقای لاریجانی که لباده ریاست قوه قضائیه را بر دوش می کشند و سایر افرادی که مدعی قانون‌گرایی هستند، سئوال می کنم: آیا مرغ همسایه غاز است؟ اگر کسی اعتصاب غذا کند و جانش را از دست بدهد، در کشور ما مشروط بر اینکه ایرانی نباشد، قهرمان می شود و به نامش خیابان می گذارند. اما خبرنگار شجاعی چون احمد امویی، کیوان صمیمی و یا جوان بیگناهی چون توکلی و سایر افرادی که اعتصاب غذا کرده اند، اگر جانشان را از دست بدهند اینها مجرم‌اند و برخلاف آئین نامه زندان ها رفتار کرده اند؟ این چه سیاست یک بام و دو هوایی است؟ همین گونه سیاست هااست که نشان می دهد قوه قضائیه از مجرای عدالت خارج شده و تبدیل شده به آلت دست سیاستمداران و قضات تبدیل شده اند به کسانی که اوامر بازجویان امنیتی را اجرا می کنند.
دکتر شیرین عبادی، از مدافعان حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل به رادیو فردا می گوید: «از وضعیت پیش آمده برای تعدادی از بهترین جوانان و خبرنگاران ایرانی متاسفم و این را ناشی از بی توجهی مسئولان قوه قضائیه که نظارت بایستی داشته باشند بر زندان ها، می دانم. آنها اگر به وظایف خودشان عمل کرده بودند، اگر اجازه نمی دادند که مسئولان زندان هر آن گونه که مایل هستند با زندانیان رفتار کنند، این وضعیت اسفناک پیش نمی آمد و الان هم توصیه می کنم به کسی که خودش را رئیس قوه قضائیه می داند، به زندان برود، از زندانیان دلجویی کند و رئیس زندان را که باعث همه این مسائل بوده، زیرا که نظارت دقیق بر کار کارمندانش نداشته، تعویض کند و اجازه ندهد که وضعیت از این وخیم تر شود.»
بیشتر بخوانید:
برای اینکه زندانی ها در مقابل رفتار خلاف قانون اعتراضی نداشته باشند و اینها را خلع سلاح کنند، آمده اند در آئین نامه گنجانده اند که اعتصاب غذا ممنوع است. این آئین نامه خلاف قوانین خود ایران است و من در اینجا اضافه کنم که یکی از مهمترین خیابان های پایتخت کشورمان به نام بابی ساندز است. بابی ساندز کسی بود که در اثر اعتصاب غذا جانش را از دست داد و به احترام این مبارز ایرلندی یکی از خیابان های ایران را به نام بابی ساندز کرده اند. حالا من از آقای لاریجانی که لباده ریاست قوه قضائیه را بر دوش می کشند و سایر افرادی که مدعی قانون‌گرایی هستند، سئوال می کنم: آیا مرغ همسایه غاز است؟ اگر کسی اعتصاب غذا کند و جانش را از دست بدهد، در کشور ما مشروط بر اینکه ایرانی نباشد، قهرمان می شود و به نامش خیابان می گذارند. اما خبرنگار شجاعی چون احمد امویی، کیوان صمیمی و یا جوان بیگناهی چون توکلی و سایر افرادی که اعتصاب غذا کرده اند، اگر جانشان را از دست بدهند اینها مجرم‌اند و برخلاف آئین نامه زندان ها رفتار کرده اند؟ این چه سیاست یک بام و دو هوایی است؟ همین گونه سیاست هااست که نشان می دهد قوه قضائیه از مجرای عدالت خارج شده و تبدیل شده به آلت دست سیاستمداران و قضات تبدیل شده اند به کسانی که اوامر بازجویان امنیتی را اجرا می کنند.
