اعدام زندانیان سیاسی در زندان اوین به واکنش گسترده ای روبه‌رو شده است.
ایرانیان خارج از کشور در سراسر جهان با شرکت در تجمعاتی به ویژه در مقابل نمایندگی‌های جمهوری اسلامی به این اقدام شدیداً اعتراض کردند و در داخل کشور نیز تجمع‌ها و حرکت‌های اعتراض‌آمیزی برگزار شد.
در کنار همه اینها ده ها تن از اساتيد و روشنفکران ایرانی ساکن آمريکا و اروپا نیز در بيانيه ای با محکوم کردن اعدام های اخير در ايران از سازمان های بين المللی و سازمان ملل متحد خواستند «جمهوری اسلامی را در اعدام‌های دسته‌جمعی مخالفان سياسی مسئول و مقصر بشناسند.»
عباس میلانی، استاد دانشگاه استنفورد و یکی از امضا کنندگان این بیانیه به رادیو فردا می گوید: اين بيانيه ای است از طرف حدود ۱۰۰ تن از اساتيد ايرانی دانشگاه های اروپا و آمريکا که به کشتارهای اخير اعتراض دارند و از دولت ها و سازمان های بين المللی می خواهند در برابر اين کشتارها سکوت اختيار نکنند و افراد مرتبط با اين اقدام را مسئول بدانند و به آنها هشدار دهند که دنيا در برابر اين نوع کشتارها و ضرب و شتم در زندان ها سکوت اختيار نخواهد کرد.
آقای ميلانی! منظور از کشتارها همين اعدام های اخير است، چون در بيانيه به اعدام های دسته جمعی مخالفان سياسی اشاره شده است؟
بله، منظور به طور مشخص اعدام اين پنج نفر است. ولی در طول چند ماه اخير فشارهای زيادی به مخالفين وارد شده و چه در خيابان و چه در زندان ها زير شکنجه، کشتارهايی صورت گرفته است.
به نظر من همه اينها بخشی از يک پرونده بسيار تاريک از نحوه برخورد رژيم با مخالفين خود است که هر روز هم تيره تر می شود.
آقای ميلانی! دراين بيانيه آمده « باور داريم شرط لازم برای حل مشکلات کنونی در ايران پرهيز از خشونت از همه طرف است». در اين مورد بيشتر توضيح دهيد.
منظور اين است که هم رژيم و هم ملت ايران که در اعتراض به اين استبداد ايستاده اند، بايد دست از خشونت بردارند. البته تا به حال بخش بزرگی از اين خشونت را رژيم اعمال کرده است ولی در موارد معدودی هم نيروهای اپوزيسيون مقابله کردند.
منظور اعلاميه اين است که کماکان بهترين راه برای رسيدن به راه حل بحران، عدم خشونت از طرف مردم و توقف اعدام ها و کشتارها توسط رژيم است.
در اين بيانيه همچنين از دولت های جهان مصرانه خواسته شده که پيش شرط ضروری هر گونه مراوده با جمهوری اسلامی را تامين و رعايت حقوق بشر قرار دهند. اساتيد امضا کننده اين بيانيه تا چه اندازه اين خواست را مؤثر ارزيابی می کنند؟
واقعيت تلخ اين است که کشورهای جهان اغلب در پی منافع اقتصادی کوتاه مدت خود هستند ولی اين امر به آن معنا نيست که ديگران از جمله کسانی که بيانيه را امضا کرده اند تذکر ندهند که اين کار خلاف اخلاق و اصول انسانی است.
بايد بدانيم که در هميشه به يک پاشنه نمی چرخد، اوضاع ايران حتماً تغيير خواهد کرد و من ترديدی ندارم که اوضاع ايران به اين شکل قابل دوام نيست. دولت ها نبايد ترديد داشته باشند که اگر امروز مماشات خود را در برابر کشتار و فشار ادامه دهند و سکوت اختيار کنند، فردا که در ايران دولتی قانونمند و برخواسته از رأی مردم روی کار بيايد تاوان آن را خواهند پرداخت چون به اين دولت ها اجازه نمی دهد از بازارهای ايران استفاده کنند.
اين بياينه فشاری است در جهت افکار عمومی و آغاز روشن کردن فرايندی که در آينده محقق خواهد شد، اگر اين کشورها به رويه نادرست خود ادامه دهند.
ایرانیان خارج از کشور در سراسر جهان با شرکت در تجمعاتی به ویژه در مقابل نمایندگی‌های جمهوری اسلامی به این اقدام شدیداً اعتراض کردند و در داخل کشور نیز تجمع‌ها و حرکت‌های اعتراض‌آمیزی برگزار شد.
در کنار همه اینها ده ها تن از اساتيد و روشنفکران ایرانی ساکن آمريکا و اروپا نیز در بيانيه ای با محکوم کردن اعدام های اخير در ايران از سازمان های بين المللی و سازمان ملل متحد خواستند «جمهوری اسلامی را در اعدام‌های دسته‌جمعی مخالفان سياسی مسئول و مقصر بشناسند.»
عباس میلانی، استاد دانشگاه استنفورد و یکی از امضا کنندگان این بیانیه به رادیو فردا می گوید: اين بيانيه ای است از طرف حدود ۱۰۰ تن از اساتيد ايرانی دانشگاه های اروپا و آمريکا که به کشتارهای اخير اعتراض دارند و از دولت ها و سازمان های بين المللی می خواهند در برابر اين کشتارها سکوت اختيار نکنند و افراد مرتبط با اين اقدام را مسئول بدانند و به آنها هشدار دهند که دنيا در برابر اين نوع کشتارها و ضرب و شتم در زندان ها سکوت اختيار نخواهد کرد.
آقای ميلانی! منظور از کشتارها همين اعدام های اخير است، چون در بيانيه به اعدام های دسته جمعی مخالفان سياسی اشاره شده است؟
بله، منظور به طور مشخص اعدام اين پنج نفر است. ولی در طول چند ماه اخير فشارهای زيادی به مخالفين وارد شده و چه در خيابان و چه در زندان ها زير شکنجه، کشتارهايی صورت گرفته است.
به نظر من همه اينها بخشی از يک پرونده بسيار تاريک از نحوه برخورد رژيم با مخالفين خود است که هر روز هم تيره تر می شود.
آقای ميلانی! دراين بيانيه آمده « باور داريم شرط لازم برای حل مشکلات کنونی در ايران پرهيز از خشونت از همه طرف است». در اين مورد بيشتر توضيح دهيد.
منظور اين است که هم رژيم و هم ملت ايران که در اعتراض به اين استبداد ايستاده اند، بايد دست از خشونت بردارند. البته تا به حال بخش بزرگی از اين خشونت را رژيم اعمال کرده است ولی در موارد معدودی هم نيروهای اپوزيسيون مقابله کردند.
منظور اعلاميه اين است که کماکان بهترين راه برای رسيدن به راه حل بحران، عدم خشونت از طرف مردم و توقف اعدام ها و کشتارها توسط رژيم است.
در اين بيانيه همچنين از دولت های جهان مصرانه خواسته شده که پيش شرط ضروری هر گونه مراوده با جمهوری اسلامی را تامين و رعايت حقوق بشر قرار دهند. اساتيد امضا کننده اين بيانيه تا چه اندازه اين خواست را مؤثر ارزيابی می کنند؟
واقعيت تلخ اين است که کشورهای جهان اغلب در پی منافع اقتصادی کوتاه مدت خود هستند ولی اين امر به آن معنا نيست که ديگران از جمله کسانی که بيانيه را امضا کرده اند تذکر ندهند که اين کار خلاف اخلاق و اصول انسانی است.
بايد بدانيم که در هميشه به يک پاشنه نمی چرخد، اوضاع ايران حتماً تغيير خواهد کرد و من ترديدی ندارم که اوضاع ايران به اين شکل قابل دوام نيست. دولت ها نبايد ترديد داشته باشند که اگر امروز مماشات خود را در برابر کشتار و فشار ادامه دهند و سکوت اختيار کنند، فردا که در ايران دولتی قانونمند و برخواسته از رأی مردم روی کار بيايد تاوان آن را خواهند پرداخت چون به اين دولت ها اجازه نمی دهد از بازارهای ايران استفاده کنند.
اين بياينه فشاری است در جهت افکار عمومی و آغاز روشن کردن فرايندی که در آينده محقق خواهد شد، اگر اين کشورها به رويه نادرست خود ادامه دهند.
