مثنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی ترکیبی است متعالی از شعر، نظم، داستان سرایی، فلسفه و عرفان اما بخش مهمی از غزلیات دیوان کبیر شمس، سروده مولوی، شعر ناب و حاصل بی تابی های خلاقانه جان سرکشی است که در جارچوب‌های زمان و زمانه و زبان نمی گنجد.
محمد رضا شفیعی کدکنی که بر ادب کهن و معاصر فارسی و بر نقد و نظریه ادبی جهان تسلطی کم نظیر دارد دکترای خود را در ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دریافت کرد.
جامع ترین و معتبرترین نسخه غزلیات مولوی را استاد بدیع الزمان فروزانفر بر اساس ۹ نسخه خطی در سال های ۱۳۳۶ تا ۱۳۴۷ در ۱۰ جلد با عنوان «دیوان کبیر شمس» گردآوری و منتشر کرد. اما در این مجموعه ترکیب غزل ها و ابیات درخشان و ضعیف و شمار ابیات برخی غزل ها که گاه به ۹۰ می رسند، خواننده غیر محقق را از التذاذ هنری و خوانش دیوان کبیر شمس بازمی دارد.
فهم شعر مولوی بدون آشنایی با زبان، اصطلاحات و ترکیبات فلسفی، دینی و عرفانی دوران او و بدون آگاهی بر پسزمینه تاریخی، فلسفی و فرهنگی او نیز ممکن نیست و این همه دیوان عزلیات مولوی را از دسترس خوانندگان و دوستداران شعر دور می کند.
دو جلد کتاب «غزلیات شمس، به گزینش و با مقدمه، تصحیح و توضیحات شفیعی کدکنی»، شاعر، محقق و ادیب برجسته ایرانی، که در روزهای اخیر منتشر شد، این دشواری ها را از پیش پا و ذهن محققان، شعردوستان و خوانندگان شعر فارسی برداشت . شفیعی در این دو جلد ۱۰۷۵ غزل و ۲۵۶ رباعی را از دیوان کبیر شمس برگزیده و تصحیح ، تفسیر و توضیح کرده است.
۴۰ بار تجدید چاپ گزیده ای از دیوان کبیر شمس، که شفیعی در سال ۱۳۵۲ منتشر کرد، از نیاز جامعه فرهنگی و کتاب‌خوانان ایران به چنین گزینه هایی خبر می دهد.
محمد رضا شفیعی کدکنی خود از برجسته ترین شاعران شعر نیمایی است و خلاقیت و بینش شاعرانه و تسلط او بر زبان و ادب کلاسیک فارسی ، آگاهی او بر ادبیات و نقد و نظریه ادبی جهان و شیوه تحقیق آکادمیک، در گزینش غزل ها و بیت های هر غزل و نیز در تفسیر و توضیح شعرها به کارآمده و ارتباط با بهترین و درخشان ترین غزل های مولوی را بر محققان، خوانندگان و شعردوستان آسان کرده است.
مقدمه شفیعی بر کتاب، چون مقدمه های او بر آثار عطار، زمانه و فضای فرهنگی، اجتماعی و تاریخی دوران مولوی را تصویر کرده و شعر او را از منظر زبان ، سبک و روال و ساختار توضیح می دهد.
نگارگری- بخشی از دیوان شمس از سده پانزدهم میلادی (در کتابخانه ملی پاریس)
جلاالدین محمد بلخی، در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ متولد و در سال ۶۷۲ در قونیه درگذشت. خانواده او، به دورانی که او ۱۳ ساله بود به قونیه مهاجرت کردند.
آشنائی با شمس الدین ملک داد تبریزی، مولوی ۴۰ ساله را که از مدرسان بزرگ علوم دینی بود، یک‌سره دیگرگون کرد. مولوی شیفته شمس شد و غزل های خود را با تخلص شمس سرود. رابطه شمس و مولوی از جذاب ترین و بحث انگیرترین فصل های تاریخ ادبیات ایران است. مولوی علاوه بر مثنوی و دیوان کبیر شمس، کتاب فیه و مافیه را نیز به نثر تالیف کرد.
دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی در ۱۳۱۸ در خراسان چشم به جهان گشود و از دهه ۴۰ به بعد با نام شعری م. سرشک به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های شعر معاصر ایران تثبیت شد.
محمد رضا شفیعی کدکنی که بر ادب کهن و معاصر فارسی و بر نقد و نظریه ادبی جهان تسلطی کم نظیر دارد دکترای خود را در ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دریافت کرد.
از آثار شفیعی در شعر می توان به مجموعه شعرهای در کوچه باغ های نیشابور ، زمزمه‌ها، از زبان برگ، هزاره دوم آهوی کوهی، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران و بوی جوی مولیان اشاره کرد.
شفیعی در عرصه تحقیق و نقد و نظریه ادبی کتاب های صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، ادوار شعر فارسی از مشروطه تا سقوط سلطنت، زمینه اجتماعی شعر فارسی، شعر معاصر عرب و قلندریه در تاریخ را تالیف و پژوهش هائی را در باره انوری، بیدل، دهلوی، بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابوالخیر منتشر و مجموعه آثار عطار و کتاب اسرارالوحید را تصحیح و شرح کرده است.
محمدرضا شفیعی کدکنی:
در ۱۳۱۸ در خراسان چشم به جهان گشود و از دهه ۴۰ به بعد با نام شعری م. سرشک به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های شعر معاصر ایران تثبیت شد.محمد رضا شفیعی کدکنی که بر ادب کهن و معاصر فارسی و بر نقد و نظریه ادبی جهان تسلطی کم نظیر دارد دکترای خود را در ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دریافت کرد.
فهم شعر مولوی بدون آشنایی با زبان، اصطلاحات و ترکیبات فلسفی، دینی و عرفانی دوران او و بدون آگاهی بر پسزمینه تاریخی، فلسفی و فرهنگی او نیز ممکن نیست و این همه دیوان عزلیات مولوی را از دسترس خوانندگان و دوستداران شعر دور می کند.
دو جلد کتاب «غزلیات شمس، به گزینش و با مقدمه، تصحیح و توضیحات شفیعی کدکنی»، شاعر، محقق و ادیب برجسته ایرانی، که در روزهای اخیر منتشر شد، این دشواری ها را از پیش پا و ذهن محققان، شعردوستان و خوانندگان شعر فارسی برداشت . شفیعی در این دو جلد ۱۰۷۵ غزل و ۲۵۶ رباعی را از دیوان کبیر شمس برگزیده و تصحیح ، تفسیر و توضیح کرده است.
۴۰ بار تجدید چاپ گزیده ای از دیوان کبیر شمس، که شفیعی در سال ۱۳۵۲ منتشر کرد، از نیاز جامعه فرهنگی و کتاب‌خوانان ایران به چنین گزینه هایی خبر می دهد.
محمد رضا شفیعی کدکنی خود از برجسته ترین شاعران شعر نیمایی است و خلاقیت و بینش شاعرانه و تسلط او بر زبان و ادب کلاسیک فارسی ، آگاهی او بر ادبیات و نقد و نظریه ادبی جهان و شیوه تحقیق آکادمیک، در گزینش غزل ها و بیت های هر غزل و نیز در تفسیر و توضیح شعرها به کارآمده و ارتباط با بهترین و درخشان ترین غزل های مولوی را بر محققان، خوانندگان و شعردوستان آسان کرده است.
مقدمه شفیعی بر کتاب، چون مقدمه های او بر آثار عطار، زمانه و فضای فرهنگی، اجتماعی و تاریخی دوران مولوی را تصویر کرده و شعر او را از منظر زبان ، سبک و روال و ساختار توضیح می دهد.
جلاالدین محمد بلخی، در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ متولد و در سال ۶۷۲ در قونیه درگذشت. خانواده او، به دورانی که او ۱۳ ساله بود به قونیه مهاجرت کردند.
آشنائی با شمس الدین ملک داد تبریزی، مولوی ۴۰ ساله را که از مدرسان بزرگ علوم دینی بود، یک‌سره دیگرگون کرد. مولوی شیفته شمس شد و غزل های خود را با تخلص شمس سرود. رابطه شمس و مولوی از جذاب ترین و بحث انگیرترین فصل های تاریخ ادبیات ایران است. مولوی علاوه بر مثنوی و دیوان کبیر شمس، کتاب فیه و مافیه را نیز به نثر تالیف کرد.
دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی در ۱۳۱۸ در خراسان چشم به جهان گشود و از دهه ۴۰ به بعد با نام شعری م. سرشک به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های شعر معاصر ایران تثبیت شد.
محمد رضا شفیعی کدکنی که بر ادب کهن و معاصر فارسی و بر نقد و نظریه ادبی جهان تسلطی کم نظیر دارد دکترای خود را در ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دریافت کرد.
از آثار شفیعی در شعر می توان به مجموعه شعرهای در کوچه باغ های نیشابور ، زمزمه‌ها، از زبان برگ، هزاره دوم آهوی کوهی، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران و بوی جوی مولیان اشاره کرد.
شفیعی در عرصه تحقیق و نقد و نظریه ادبی کتاب های صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، ادوار شعر فارسی از مشروطه تا سقوط سلطنت، زمینه اجتماعی شعر فارسی، شعر معاصر عرب و قلندریه در تاریخ را تالیف و پژوهش هائی را در باره انوری، بیدل، دهلوی، بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابوالخیر منتشر و مجموعه آثار عطار و کتاب اسرارالوحید را تصحیح و شرح کرده است.
