سازمان خوراک و کشاورزی ملل متحد (فائو)، هشدار داده است که تولید مواد خوردنی در کره شمالی، برای نخستین بار طی شش سال گذشته کاهش پیدا کرده و خطر بدتر شدن وضعیت قحطی و گرسنگی ساکنان آن کشور را تهدید می‌کند.
به گفته «فائو» مقدار محصول تولیدی در سال ۲۰۱۵ میلادی ۵.۴ میلیون تن بود، که دانه سویا، غلات و حبوبات و سیب‌زمینی را در بر می‌گیرد. در مقایسه با یک سال پیش از آن، تولیدات دست‌کم نیم میلیون تن کاهش پیدا کرده‌است.
رویترز از «فائو» نقل کرده که کره شمالی نزدیک به ۴۰۰ هزار تن غلات و حبوبات کم دارد؛ این کمبود بدترین از سال‌های ۲۰۱۲/۲۰۱۱ به شمار می‌رود.
برآورد تازه یک سال پس از آن صورت می‌گیرد که هشدارهایی در مورد وقوع «شدیدترین خشک‌سالی سده اخیر» در کره شمالی، منتشر شد. افت شدید باران و خشک‌سالی بخش بزرگی از شالیزارها، از مشکلاتی‌ست که ساکنان کره شمالی را تهدید می‌کند.
در کنار اینها پیونگ‌یانگ تحت تحریم‌های شدید بین‌المللی نیز قرار دارد، به طوری‌که در موارد مختلف دسترسی مردم عادی آن کشور به غذا، از طریق کمک‌های بین‌المللی شدنی‌ست. طی یک سال گذشته کره شمالی با انجام آزمایش‌های هسته‌ای و موشکی تازه، با موج تازه‌ای از تحریم‌ها نیز روبه‌رو شده است.
سازمان ملل متحد سال گذشته گفته بود ۷۰ درصد از مردم این کشور با «ناامنی منابع خوراکی» روبه‌رو هستند و بيش از يک چهارم کودکان از فقر دائمی غذایی رنج می‌برند.
فائو البته گفته است مقداری به تولید دانه‌های سویا افزوده شده است. سویا مهم‌ترین منبع تامین پروتئین در این کشور است و در غذاهای مردم کره نیز کاربرد فراوانی دارد.
در گزارشی دیگر، خبرگزاری یون‌هاپ در کره جنوبی، به نقل از مقام‌های سازمان اطلاعات آن کشور، گفته است یک پنجم رستوران‌های کره شمالی در خارج از آن کشور نیز تعطیل شده‌اند. رستوران‌های کره شمالی در خارج از آن کشور از منابع اصلی دسترسی پیونگ‌یانگ به منابع ارزی به شمار می‌روند. تخمین زده می‌شود که این رستوران‌ها مبلغی نزدیک به ۱۰ میلیون دلار را سالیانه نصیب حاکمان کره شمالی می‌کنند. گفته شده «مسائل و مشکلات مالی» دلیل تعطیل شدن رستوران‌ها بوده است.
این گزارش پس از آن فاش شده که خبر فرار گروهی از کارکنان رستورانی واقع در چین به کره جنوبی منتشر شد.
طی سال‌های گذشته گزارش‌های تائیدنشده‌ای از خوردن جسد مردگان یا کودکان خردسال به دلیل قحطی و گرسنگی گسترده در کره شمالی منتشر شده است. البته این گزارش‌ها از آنجایی که دسترسی رسانه‌های مستقل به منابع خبری در آن کشور به شدت محدود است، اثبات‌شدنی نیست؛ در مواردی نیز تنها از سوی رسانه‌های هوادار احزاب حاکم در ژاپن یا کره جنوبی منتشر شده‌اند.
