نتايج حضور بی رونق محمود احمدی نژاد در دهمين اجلاس سران پيمان شانگهای نشان داد که ميزبانان خارجی رييس دولت ايران و طرف های نه چندان مشتاق ديدار با وی، گفتگو با نماينده ارشد جمهوری اسلامی را بيشتر به اين منظور ميپذيرند که از راه انجام گفتگو های انتقادی، ضرورت اصلاح رفتار های خارجی دولت او را متذکر شوند.
خبر های دو ديدار کوتاه رييس دولت ايران با همتايان چينی و روسی او در حاشيه کنفرانس شانگهای در آستانه را خبرگزاری رسمی چين، شين هوا و اينترفکس گسترده تر از نمايندگان خبری جمهوری اسلامی منتقل ساختند.
مطابق گزارشهای رسمی خبری، هو جينتائو رييس جمهور چين، و مدودف رييس جمهوری روسيه از احمدی نژاد خواستند که ايران نقش فعال تری در گفتگو های اتمی با گروه ۱+۵ ايفا کند.
در همين رابطه لاوروف وزير خارجه روسيه که در ديدار مدودف با احمدی نژاد حضور داشت، بعد از انجام گفتگوها تاکيد کرد: " در عين حال که نگران (ساير) تحولات در منطقه هستيم، احساس ميکنيم فراموش ساختن بن بست موجود پيرامون برنامه اتمی ايران اشتباه است."
لاورف همچنين تاکيد کرد : " ضرورت همکاری های سازنده ايران با گروه ۱+۵ و بخصوص شفافيت بيشتر در ارتباط با آژانس بين المللی انرژی اتمی به رييس جمهور ايران تذکر داده شد."
مجموعه اين نگاهها حاکی از برخورد انتقادی با احمدی نژاد از جانب کسانی است که رييس دولت دهم از آنها به عنوان دوستان و متحدان استراتژيکی ياد ميکرد.
واحدهای خبری ايران که به دليل تقسيم منطقه قدرت در داخل و محدوديتهای تحميل شده عليه دولت، طی هفته های اخير نحوه انتشار اخبار مربوط به رييس جمهور را به نحو محسوسی تغيير داده اند، عموما از انتشار متن کامل سخنان او در کنفرانس آستانه خودداری کرده و تنها در يک مورد ياد آورشدند که رييس دولت بر اهميت مناسبات ايران با روسيه و چين تاکيد ورزيده است.
اندرزهای کسالت بار
احمدی نژاد که به عنوان عضو ناظر در کنفرانس آستانه حضور يافته بود طی سخنانی مشابه با آنچه در مجامع خارجی ايراد ميکند و عموما آميزه ای است از شعارهای تحريک آميز و رهنموهای تکراری مبتنی بر "ضرورت استقرار عدالت در جهان "، بار ديگر خواستار "تغيير در نظام جهانی " شد، که بنا به گفته او توسط "برده‌داران و استعمارگران اداره ميشود."
احمدی نژاد در بخش مربوط ميزبان نوازی در سخنان خود، و اشاره ای غير قابل ترديد به آمريکا، از رهبران چين و کشورهای شوروی سابق پرسيد: " آيا هيچيک از ما تاکنون بمب اتمی عليه مردم و کشور های بی دفاع بکار برده ايم؟"
در بخش تحريک آميز سخنان خود، احمدی نژاد با تکرار ترديد درماهيت رويداد ۱۱ سپتامبر پرسيد " ايا هيچيک از ما در حادثه ۱۱ سپتامبر نقشی داشته ايم؟"
هنگام طرح ديدگاههای اقتصادی خود، احمدی نژاد که شايد فراموش کرده بود هيچيک از کشورهای آسيای مرکزی عضو شانگهای ديگر به شيوه کمونيستی اداره نميشوند و اقتصاد چين نيز مطلقا متکی بر اقتصاد بازار و روشهای سرمايه داری است، سرمايه داری را بار ديگر مورد حمله قرار داد.
احمدی نژاد دو سال پيش نيز طی سخنانی غير عادی در کنفرانس شانگهای که شهر کوچک يکاترين‌بورگ ميزبان آن بود، ظاهرا با فراموش کردن زمان و تغيير رژيم کمونيستی در روسيه، و شايد به اين دليل که نيکولای دوم آخرين امپراطور روسيه و اعضاء خانواده او بدست سربازان بلشويک در آن محل به قتل رسيده بودند، حکومتهای پادشاهی و امپراطوری ها را مورد حمله قرار داده بود.
واکنشهای طنز آميز
برخلاف سالهای دور اول رياست جمهوری، اظهارات احمدی نژاد در مجامع جهانی طی دو سال گذشته با بی اعتنايی محسوس و در بهترين شرايط، با واکنش طنز آميز رسانه ها روبرو بوده است.
تکرار شعارهای گذشته او داير بر نفی هالوکاست، پاک کردن اسرائيل از نقشه جهان، دست داشتن آمريکا در کشتار تروريستی ۱۱ سپتامبر نه تنها در خارج که حتی در داخل ايران نيز کسل کننده شده اند.
تکرار شعار های توخالی و پند های غير عملی احمدی نژاد، منجمله در مورد رعايت عدالت جهانی و احقاق حقوق تاريخی مردم فلسطين، و اعلام آمادگی او برای کمک به مديريت جهان بشدت کسالت بار مينمايند.
رهبران دنيا و رسانه های جهانی که تا چند سال پيش برای ديدار و گفتگو با وی اشتياق فراوان نشان ميدادند، اين روز های او را کسل کننده ميبينند و از او پرهيز ميکنند.
احمدی نژاد اينروز ها در مجامع جهانی مانند ورزشکار نيمه بازنشسته ای ظاهر ميشود که برنده شدن ديگر نه هدف او است و نه در بضاعت او. رييس دولت کاهش قدرت يافته جمهوری اسلامی که زمانی از مطرح ترين چهره های سياسی جهان بشمار ميرفت اينک به شيوه نيمه بازنشسته ها و يا آماتورهای المپيکی، تنها به شرکت در بازی های محلی و حضور بی رنگ در مسابقات منطقه ای قانع است.
او که تاکنون کوچکترين فرصت ممکن برای انجام يک ماموريت خارجی را از دست نداده، و شايد مشتاق بود حتی در کنفرانس ماه جاری وزيران اوپک نيز شخصا حضور يابد، اينک سفرهای خارجی را برای خود در همان وضعيتی ميبيند که سفرهای استانی او از مدتی پيش به آن مبتلا شده اند: بی رونق، تکراری، خالی از محتوا و در سکوت.
