نشريه «نشنال جئوگرافی» در گزارش مفصلی به کشف اسرار آميز در گوری متعلق به دوران ماقبل تاريخ در منطقه اسکاتلند پرداخته است.
دانشمندان با استفاده از آزمايش های ژنتيک و بررسی دی ان ای متوجه شده اند که دو موميايی سه هزار ساله ای که حدود ۱۰ سال پيش در يک روستای قديمی در اسکاتلند کشف شده اند در حقيقت اجزای بدن شش جسد متفاوت هستند.
«نشنال جئوگرافی» این دو مومیایی را با شخصيت افسانه ای (هیولای) فرانکشتاين مقايسه می کند.
به نظر می رسد که اين اجساد بين ۳۰۰ تا ۶۰۰ سال پس از مرگ دفن شده اند. دانشمندان معتقدند که اين اجساد به مدت چند قرن در يک گور مخصوص دفن شده بودند تا اجزای اسکلت آنها سالم بماند.
آزمايش های جديدی که روی اين مجسمه های ساخته شده از اسکلت انسان انجام شده نشان می دهد که هر يک از اجزای اين پيکره متعلق به يک اسکلت جداگانه است. به عنوان مثال استخوان گونه اين مجسمه با استخوان جمجمه که متعلق به يک مرد است همخوانی ندارد و به نظر می رسد که متعلق به يک زن است.
آزمايش های مربوط به تشخيص عمر اين استخوانها نيز نشان می دهد که برخی از آنها حدود ۳۰۰ سال از ساير استخوانها قديمی تر هستند.
کارشناسان معتقدند که اين اجساد به مدت چند قرن در يک گور مخصوص نگهداری شده اند که شرايط آن ، از جمله کمبود اکسيژن و اسيد زياد، باعث می شده که بخش زيادی از اندام های داخلی بدن به مرور از بين بروند. در مواردی به دليل اسيدی بودن محل دفن اين اجساد استخوانها نيز آسيب ديده اند ولی بافت های نرم تر مثل پوست و لايه های زيرين پوست نسبتا سالم تر مانده اند.
مفاصل اين اجساد هنوز به يکديگر متصل هستند و درست مثل يک انسان زنده می توان اين مفصل ها را حرکت داد. به اين خاطر کارشناسان معتقدند که اين اجساد درست در مقطعی از گورهای مخصوص خارج شده اند که اکثر اندامهای درونی از بين رفته بوده ولی استخوانها و مفاصل هنوز سالم بوده اند.
باستان شناسان هنوز دقيقا نمی دانند که انجام اين روشهای طولانی و دقيق برای حفظ باقی مانده اجساد چه بوده است و چرا مردمان ساکن اين نواحی اسکاتلند قرن ها اجساد را به روش ويژه خود موميايی می کرده اند.
برخی معتقدند که شايد مردمان ساکن اين مناطق عملگرا بوده و برای ساختن مجسمه های انسانی خود از چندين جسد موميايی شده استفاده می کردند تا نقايص آن را با قطعات جنازه های ديگر کامل کنند.
فرضيه ديگری معتقد است که اين مردمان به حفظ ميراث خانوادگی و قومی خود توجه زيادی داشته اند و برای پاسداری از اين ميراث تلاش می کردند که اجزای بدن افراد مختلف از دوره های مختلف را با يکديگر ترکيب کرده و نماد کاملی از نسلهای گذشته خود بسازند. بنابراين برای آنها نه يک فرد مشخص بلکه ساختن نمادی از موجوديت و ميراث تاريخی آنها مهم بوده است.
دانشمندان با استفاده از آزمايش های ژنتيک و بررسی دی ان ای متوجه شده اند که دو موميايی سه هزار ساله ای که حدود ۱۰ سال پيش در يک روستای قديمی در اسکاتلند کشف شده اند در حقيقت اجزای بدن شش جسد متفاوت هستند.
«نشنال جئوگرافی» این دو مومیایی را با شخصيت افسانه ای (هیولای) فرانکشتاين مقايسه می کند.
به نظر می رسد که اين اجساد بين ۳۰۰ تا ۶۰۰ سال پس از مرگ دفن شده اند. دانشمندان معتقدند که اين اجساد به مدت چند قرن در يک گور مخصوص دفن شده بودند تا اجزای اسکلت آنها سالم بماند.
آزمايش های جديدی که روی اين مجسمه های ساخته شده از اسکلت انسان انجام شده نشان می دهد که هر يک از اجزای اين پيکره متعلق به يک اسکلت جداگانه است. به عنوان مثال استخوان گونه اين مجسمه با استخوان جمجمه که متعلق به يک مرد است همخوانی ندارد و به نظر می رسد که متعلق به يک زن است.
آزمايش های مربوط به تشخيص عمر اين استخوانها نيز نشان می دهد که برخی از آنها حدود ۳۰۰ سال از ساير استخوانها قديمی تر هستند.
کارشناسان معتقدند که اين اجساد به مدت چند قرن در يک گور مخصوص نگهداری شده اند که شرايط آن ، از جمله کمبود اکسيژن و اسيد زياد، باعث می شده که بخش زيادی از اندام های داخلی بدن به مرور از بين بروند. در مواردی به دليل اسيدی بودن محل دفن اين اجساد استخوانها نيز آسيب ديده اند ولی بافت های نرم تر مثل پوست و لايه های زيرين پوست نسبتا سالم تر مانده اند.
مفاصل اين اجساد هنوز به يکديگر متصل هستند و درست مثل يک انسان زنده می توان اين مفصل ها را حرکت داد. به اين خاطر کارشناسان معتقدند که اين اجساد درست در مقطعی از گورهای مخصوص خارج شده اند که اکثر اندامهای درونی از بين رفته بوده ولی استخوانها و مفاصل هنوز سالم بوده اند.
باستان شناسان هنوز دقيقا نمی دانند که انجام اين روشهای طولانی و دقيق برای حفظ باقی مانده اجساد چه بوده است و چرا مردمان ساکن اين نواحی اسکاتلند قرن ها اجساد را به روش ويژه خود موميايی می کرده اند.
برخی معتقدند که شايد مردمان ساکن اين مناطق عملگرا بوده و برای ساختن مجسمه های انسانی خود از چندين جسد موميايی شده استفاده می کردند تا نقايص آن را با قطعات جنازه های ديگر کامل کنند.
فرضيه ديگری معتقد است که اين مردمان به حفظ ميراث خانوادگی و قومی خود توجه زيادی داشته اند و برای پاسداری از اين ميراث تلاش می کردند که اجزای بدن افراد مختلف از دوره های مختلف را با يکديگر ترکيب کرده و نماد کاملی از نسلهای گذشته خود بسازند. بنابراين برای آنها نه يک فرد مشخص بلکه ساختن نمادی از موجوديت و ميراث تاريخی آنها مهم بوده است.
