بنابر اعلام گروهی ستاره شناس سياره ای با شباهت زياد به کُره زمين در همسايگی منظومه شمسی و به فاصله ۱۳ سال نوری از محل زندگی ما در فضا وجود دارد. فاصله ای که در مقياس های فضايی بسيار کوتاه است.
به نوشته سايت علمی «اسپيس»، ستاره شناسان ياد شده با استفاده از داده های به دست آمده از تلسکوپ کپلر متعلق به سازمان ملی هوانوردی و فضايی آمريکا (ناسا) موفق به اين کشف شده اند.
تلسکوپ کپلر به طور همزمان بيش از ۱۵۰۰۰ ستاره را رصد می کند و از طريق اندازه گيری ميزان روشنايی موقت سياره ها آنها را از ستاره های مجاور تشخيص می دهد.
تيم پژوهشگران فوق مجموعه ای از ۳۸۹۷ عدد کوتوله سرخ -ستاره هايی کم سو تر و کوچک تر از خورشيد- را انتخاب و به کمک تلسکوپ کپلر تعداد ۹۵ سياره خارج از را که دور اين ستاره ها در گردش بودند برگزيدند.
از اين تعداد، سه سياره دارای ابعاد تقريبی نزديک به زمين و در حرکت بر روی مدارهايی در محدوده «گولديلاک» بوده اند. گولديلاک به منطقه ای در اطراف ستاره ها گفته می شود که آب (و احتمالاً حيات) می تواند وجود داشته باشد.
روز پنج شنبه ۱۹ بهمن ماه، کورتنی درسينگ، نويسنده و از اعضای مرکز پژوهشی فيزيک فضايی «هاروارد-اسميتسونيان» در جريان يک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که دانشمندان انتظار دارند نزديک ترين سياره شبه-زمين را «در فاصله ای معادل ۱۳ سال نوری از زمين بيابند.» فاصله ای که در مقياس فضا بسيار کوتاه است.
جالب است بدانيد که اگر کهکشان راه شيری را به اندازه کشوری مانند ايالات متحده آمريکا تصور کنيد، ۱۳ سال نوری مانند «مسافت قدم زدن به دور پارک مرکزی شهر نيويورک» خواهد بود.
حدود ۶ درصد کوتوله های سرخ موجود در کهکشان راه شيری دارای سياره هايی شبيه به زمين در اطراف خود هستند. اما از آنجايی که ۷۵ درصد از مجموع ۱۰۰ ميليارد ستاره موجود در کهکشان ما از نوع کوتوله های سرخ هستند، اين رقم به معنای وجود چهارميليارد و پانصد میلیون «زمين بيگانه» در اين کهکشان است.
يعنی چهارميليارد و پانصد میلیون سياره بسيار شبيه به کُره زمين که احتمال دارد بسياری از آنها ميزبان اَشکال مختلفی از زندگی و موجودات فضايی باشند.
به نوشته سايت علمی «اسپيس»، ستاره شناسان ياد شده با استفاده از داده های به دست آمده از تلسکوپ کپلر متعلق به سازمان ملی هوانوردی و فضايی آمريکا (ناسا) موفق به اين کشف شده اند.
تلسکوپ کپلر به طور همزمان بيش از ۱۵۰۰۰ ستاره را رصد می کند و از طريق اندازه گيری ميزان روشنايی موقت سياره ها آنها را از ستاره های مجاور تشخيص می دهد.
تيم پژوهشگران فوق مجموعه ای از ۳۸۹۷ عدد کوتوله سرخ -ستاره هايی کم سو تر و کوچک تر از خورشيد- را انتخاب و به کمک تلسکوپ کپلر تعداد ۹۵ سياره خارج از را که دور اين ستاره ها در گردش بودند برگزيدند.
از اين تعداد، سه سياره دارای ابعاد تقريبی نزديک به زمين و در حرکت بر روی مدارهايی در محدوده «گولديلاک» بوده اند. گولديلاک به منطقه ای در اطراف ستاره ها گفته می شود که آب (و احتمالاً حيات) می تواند وجود داشته باشد.
روز پنج شنبه ۱۹ بهمن ماه، کورتنی درسينگ، نويسنده و از اعضای مرکز پژوهشی فيزيک فضايی «هاروارد-اسميتسونيان» در جريان يک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که دانشمندان انتظار دارند نزديک ترين سياره شبه-زمين را «در فاصله ای معادل ۱۳ سال نوری از زمين بيابند.» فاصله ای که در مقياس فضا بسيار کوتاه است.
جالب است بدانيد که اگر کهکشان راه شيری را به اندازه کشوری مانند ايالات متحده آمريکا تصور کنيد، ۱۳ سال نوری مانند «مسافت قدم زدن به دور پارک مرکزی شهر نيويورک» خواهد بود.
حدود ۶ درصد کوتوله های سرخ موجود در کهکشان راه شيری دارای سياره هايی شبيه به زمين در اطراف خود هستند. اما از آنجايی که ۷۵ درصد از مجموع ۱۰۰ ميليارد ستاره موجود در کهکشان ما از نوع کوتوله های سرخ هستند، اين رقم به معنای وجود چهارميليارد و پانصد میلیون «زمين بيگانه» در اين کهکشان است.
يعنی چهارميليارد و پانصد میلیون سياره بسيار شبيه به کُره زمين که احتمال دارد بسياری از آنها ميزبان اَشکال مختلفی از زندگی و موجودات فضايی باشند.
