با آغاز سال جديد خورشيدی، در پاريس تقويمی رونمايی شد به نام «تقويم ديگر». روز يکشنبه در گالری «گوستاو» در پاريس نمايشگاهی برای معرفی اين تقويم بر پا شده است.
در همين باره راديو فردا با پ. ميم، از اعضای کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی گفت و گويی کرده است و از وی پرسيده است دليل تهيه ی چنين تقويمی و نامگذاری آن با عنوان « تقويم ديگر» چيست ؟
پ.م.: ما حدود چهار پنج ماه پيش که اتفاقات ايران افتاد، با يک سری از دوستانی که در پاريس کار می کنيم، فکر کرديم که ما تاريخی داريم که طی سی سال گذشته هی سعی شده است که شنيده نشود و گفته نشود. اين که می گوييم حافظه تاريخی مردم قوی است، شايد حرف خيلی درستی هم نباشد.
اگر واقعاً حرف راجع به تاريخ مان نزنيم، راجع به کشته ها و زندانی ها نزنيم، مدت چند سال ممکن است در خوشبينانه ترين حالت در ذهن مردم بماند، ولی کم کم مردم، به خصوص مردمی که هر روز با آن مرتبط نيستند، فراموش می کنند. بنابراين فکر کرديم اگر چيزی چاپ شود و بماند پيش آنها، مثل کتاب... حالا اين فقط يک تقويم است، ولی تقويمی است که می ماند، اطلاعاتش مثل کتاب باقی می ماند، تصويرهايش هم همين طور. هر چيزی که توی اين تقويم است، همه شان «ديگر» اند. يعنی همه شان چيزهايی هستند که حذف شده اند.
ما صحبت از ماجراهايی کرديم که طی سال های گذشته هميشه توی ايران سانسور شده بوده؛ از قتل های زنجيره ای بگير تا حتی اعدام های سال ۶۷ و ماجراهای اوايل انقلاب. بنابراين تصميم گرفتيم اسمش را بگذاريم «تقويم ديگر» به خاطر اينکه همه چيزهايی که توی اين تقويم است، خلاف رويه رايج سالهای گذشته بوده در ايران.
می توانيد يک توضيحی بدهيد که نحوه انتخاب اين وقايع بر چه مبنايی بوده؟
نحوه انتخاب اين طوری بود که يک تيم مثلاً ۱۵ نفری از بچه هايی که رشته های جامعه شناسی، فلسفه و علوم انسانی را در ايران خوانده اند يا اروپا و آمريکا، اينها نشسته اند با اسکايپ، يا مثلاً يک سری که در پاريس بودند حضوری با همديگر، شبانه روز روی اين قضيه روی سايت ها و همه جاهايی که می شده اطلاعاتی جمع آوری کرد، گشتند و هر اتفاقی که پيدا کرده اند در طول تاريخ سی ساله ايران و حتی يک سری اطلاعاتی که از تاريخ گذشته توی ايران دلشان نمی خواسته که حکومتی راجع به آن ها صحبت شود... اينها را جمع کردند و بين اينها انتخاب کردند، آنهايی که مهمتر است.
به هرحال صفحه های تقويم هر ماهی يک صفحه دارد و ما نمی توانستيم همه اتفاق ها را بگذاريم، ولی آنهايی که مهمتر است و می شد جمع آوری کنيم و يک جمله کوتاهی راجع به آنها بنويسيم، اينها را جمع آوری کردند اول و بعد جمله های خوبی برايش در آوردند و متن خوبی تهيه کردند و کوتاهش کردند. و اين به صورت هر ماهی يک صفحه که رويش به صورت کالک قرار می گيرد که روی اين کالک اطلاعات آن ماه را داری و اتفاقاتی که در آن ماه افتاده، داری و وقتی که صفحه را می زنی کنار و حتی از لای آن صفحه که ترانسپارنت است، از پشت آن صفحه نقاشی و روزهای ماه را می بينی.
ممکن است يک توضيح هم درباره بخش تصوير سازی اين تقويم بدهيد؟ آنطوری که ما می دانيم، تصويرهای هر صفحه تصويرهای مختلف از هنرمندان مختلفی است که گويا بی نام هستند. می شود لطفاً بيشتر توضيح بدهيد؟
هنرمندانی که در اين تقويم کار کرده اند، همه شان تصويرگران خوب ايرانی اند. نقاش و تصويرگر خوب ايرانی اند که توی ايران و حتی بعضی هايشان خارج از ايران شناخته شده اند کاملاً و جايزه های بين المللی را در اين زمينه ها برده اند. شش هفت نفرشان توی ايران هستند و کار کرده اند و بقيه درکشورهای مختلف دنيا. از طريق دوستان با آنها ارتباط گرفتيم و هر کدامشان قرار شد يکی از اين ماه ها را به عهده بگيرند و کار کنند. چون در ايران به هر حال نمی توانستند با اسم خودشان اين کار را بکنند، بدون اسم برای ما فرستادند.
سئوال آخرم اينست که به عنوان کسی که در کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی فعاليت می کنيد، شما تصميم گرفتيد که با مخفف اسمتان معرفی بشويد و گويا اين تصميمی است که در کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی گرفته شده. می شود از دليل اين تصميم بگوييد؟
به خاطر اينکه کسانی که در ايران هستند، همانطور که گفتم، شش هفت نفر از تصويرگران تقويم به اضافه چند نفری که روی متن کار کرده اند، در ايران اند و نمی توانستند اسمشان را اعلام کنند به خاطر مسائلی که می دانيم که در ايران در حال وقوع است و ممکن است برای هر کدامشان مشکلی ايجاد شود به خاطر اين که در چنين تقويمی فعاليت کرده اند. فکر کرديم که اگر ما بياييم با اسم مان معرفی شويم، با اسم کامل مان، در واقع اينطوری است که اين کار را داريم به نام خودمان معرفی می کنيم.
چيزی که نمی خواستيم. می خواستيم که يک تقويم بی نام بشود و تقويمی که بشود با شرايط روز ايران هماهنگ است. اين هم «ديگر» است همانطور که همه چيزهای ديگرش ديگر است و اسم در آن مهم نيست.
مهم همراه بودنمان است و هم کلام بودنمان. اين را هم اضافه کنم که همه سود مادی اين تقويم صرف جنبش ايران می شود. هيچکدام از کسانی که در اين تقويم کار کرده اند، چه کسانی که در ايران اند و چه کسانی که خارج از ايران، هيچگونه سودی از اين ماجرا نبرده اند و سه ماه شبانه روز روی اين کار کرده اند و هرچه که نصيبش می شود برای جنبش مردم ايران صرف می شود.
در همين باره راديو فردا با پ. ميم، از اعضای کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی گفت و گويی کرده است و از وی پرسيده است دليل تهيه ی چنين تقويمی و نامگذاری آن با عنوان « تقويم ديگر» چيست ؟
پ.م.: ما حدود چهار پنج ماه پيش که اتفاقات ايران افتاد، با يک سری از دوستانی که در پاريس کار می کنيم، فکر کرديم که ما تاريخی داريم که طی سی سال گذشته هی سعی شده است که شنيده نشود و گفته نشود. اين که می گوييم حافظه تاريخی مردم قوی است، شايد حرف خيلی درستی هم نباشد.
اگر واقعاً حرف راجع به تاريخ مان نزنيم، راجع به کشته ها و زندانی ها نزنيم، مدت چند سال ممکن است در خوشبينانه ترين حالت در ذهن مردم بماند، ولی کم کم مردم، به خصوص مردمی که هر روز با آن مرتبط نيستند، فراموش می کنند. بنابراين فکر کرديم اگر چيزی چاپ شود و بماند پيش آنها، مثل کتاب... حالا اين فقط يک تقويم است، ولی تقويمی است که می ماند، اطلاعاتش مثل کتاب باقی می ماند، تصويرهايش هم همين طور. هر چيزی که توی اين تقويم است، همه شان «ديگر» اند. يعنی همه شان چيزهايی هستند که حذف شده اند.
ما صحبت از ماجراهايی کرديم که طی سال های گذشته هميشه توی ايران سانسور شده بوده؛ از قتل های زنجيره ای بگير تا حتی اعدام های سال ۶۷ و ماجراهای اوايل انقلاب. بنابراين تصميم گرفتيم اسمش را بگذاريم «تقويم ديگر» به خاطر اينکه همه چيزهايی که توی اين تقويم است، خلاف رويه رايج سالهای گذشته بوده در ايران.
می توانيد يک توضيحی بدهيد که نحوه انتخاب اين وقايع بر چه مبنايی بوده؟
نحوه انتخاب اين طوری بود که يک تيم مثلاً ۱۵ نفری از بچه هايی که رشته های جامعه شناسی، فلسفه و علوم انسانی را در ايران خوانده اند يا اروپا و آمريکا، اينها نشسته اند با اسکايپ، يا مثلاً يک سری که در پاريس بودند حضوری با همديگر، شبانه روز روی اين قضيه روی سايت ها و همه جاهايی که می شده اطلاعاتی جمع آوری کرد، گشتند و هر اتفاقی که پيدا کرده اند در طول تاريخ سی ساله ايران و حتی يک سری اطلاعاتی که از تاريخ گذشته توی ايران دلشان نمی خواسته که حکومتی راجع به آن ها صحبت شود... اينها را جمع کردند و بين اينها انتخاب کردند، آنهايی که مهمتر است.
به هرحال صفحه های تقويم هر ماهی يک صفحه دارد و ما نمی توانستيم همه اتفاق ها را بگذاريم، ولی آنهايی که مهمتر است و می شد جمع آوری کنيم و يک جمله کوتاهی راجع به آنها بنويسيم، اينها را جمع آوری کردند اول و بعد جمله های خوبی برايش در آوردند و متن خوبی تهيه کردند و کوتاهش کردند. و اين به صورت هر ماهی يک صفحه که رويش به صورت کالک قرار می گيرد که روی اين کالک اطلاعات آن ماه را داری و اتفاقاتی که در آن ماه افتاده، داری و وقتی که صفحه را می زنی کنار و حتی از لای آن صفحه که ترانسپارنت است، از پشت آن صفحه نقاشی و روزهای ماه را می بينی.
ممکن است يک توضيح هم درباره بخش تصوير سازی اين تقويم بدهيد؟ آنطوری که ما می دانيم، تصويرهای هر صفحه تصويرهای مختلف از هنرمندان مختلفی است که گويا بی نام هستند. می شود لطفاً بيشتر توضيح بدهيد؟
هنرمندانی که در اين تقويم کار کرده اند، همه شان تصويرگران خوب ايرانی اند. نقاش و تصويرگر خوب ايرانی اند که توی ايران و حتی بعضی هايشان خارج از ايران شناخته شده اند کاملاً و جايزه های بين المللی را در اين زمينه ها برده اند. شش هفت نفرشان توی ايران هستند و کار کرده اند و بقيه درکشورهای مختلف دنيا. از طريق دوستان با آنها ارتباط گرفتيم و هر کدامشان قرار شد يکی از اين ماه ها را به عهده بگيرند و کار کنند. چون در ايران به هر حال نمی توانستند با اسم خودشان اين کار را بکنند، بدون اسم برای ما فرستادند.
سئوال آخرم اينست که به عنوان کسی که در کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی فعاليت می کنيد، شما تصميم گرفتيد که با مخفف اسمتان معرفی بشويد و گويا اين تصميمی است که در کميته مستقل ضد سرکوب شهروندی گرفته شده. می شود از دليل اين تصميم بگوييد؟
به خاطر اينکه کسانی که در ايران هستند، همانطور که گفتم، شش هفت نفر از تصويرگران تقويم به اضافه چند نفری که روی متن کار کرده اند، در ايران اند و نمی توانستند اسمشان را اعلام کنند به خاطر مسائلی که می دانيم که در ايران در حال وقوع است و ممکن است برای هر کدامشان مشکلی ايجاد شود به خاطر اين که در چنين تقويمی فعاليت کرده اند. فکر کرديم که اگر ما بياييم با اسم مان معرفی شويم، با اسم کامل مان، در واقع اينطوری است که اين کار را داريم به نام خودمان معرفی می کنيم.
چيزی که نمی خواستيم. می خواستيم که يک تقويم بی نام بشود و تقويمی که بشود با شرايط روز ايران هماهنگ است. اين هم «ديگر» است همانطور که همه چيزهای ديگرش ديگر است و اسم در آن مهم نيست.
مهم همراه بودنمان است و هم کلام بودنمان. اين را هم اضافه کنم که همه سود مادی اين تقويم صرف جنبش ايران می شود. هيچکدام از کسانی که در اين تقويم کار کرده اند، چه کسانی که در ايران اند و چه کسانی که خارج از ايران، هيچگونه سودی از اين ماجرا نبرده اند و سه ماه شبانه روز روی اين کار کرده اند و هرچه که نصيبش می شود برای جنبش مردم ايران صرف می شود.
