ميت رامنی، نامزد رياست جمهوری از حزب جمهوری خواه آمريکا، پل رايان، يکی از نمايندگان کنگره از ايالت ويسکانسين را به عنوان گزينه خود برای پست معاون رياست جمهوری معرفی کرد و بدين وسيله مرزبندی ميان خود را با باراک اوباما، رئيس جمهور آمریکا، بيش از پيش به نمايش گذاشت.
روزنامه «لس آنجلسپل رایان تايمز» در تحليلی از اين انتخاب به عنوان حرکتی «نمادين» ياد کرده که «نشان دهنده پايبندی رامنی است به ديدگاه محافظه کاران برای فروکاستن ابعاد دولت فدرال»؛ سياست های اعلام شده اين نامزد رياست جمهوری ايالات متحده تا کنون مشتمل بر دخالت کمتر دولت در حوزه حمايت های اجتماعی، ارائه برنامه های موسوم به «تور ايمنی» محدود تر و البته ماليات هايی پايين تر بوده است. خلاصه گزارش لس آنجلس به شرح زیر است:
با انتخاب رایان، اگر ميان رأی دهندگان کسانی نيز بوده اند که شُبهه ای درباره اهميت انتخابات ماه نوامبر و مرزبندی های موجود برايشان باقی مانده بود، احتمالاً بايد تا کنون به جمع بندی رسيده باشند.
اگرچه ميت رامنی تا کنون موضع خود را درباره مسائل مختلفی ابراز داشته، مسابقه برای کسب آرای مردم در انتخابات پيش رو بيشتر منعطف به گذشته بوده و به جنگ های لفظی و شخصی ميان نامزدها خلاصه شده است.
البته در اين ميان نبايد نقش رسانه ها را در دامن زدن به جو موجود فراموش کرد. با اين همه، رامنی اميدوار است با انتخاب پل رايان، کارزار تبليغاتی خود را از حملات شخصی به گفت و گو بر سر سياست های مالی هدايت کند. چنين آرزويی اگرچه تا حدی آرمان گرايانه می نمايد، نشانی برای پذيرش تغيير نيز هست.
پل رايان، در دوران نمايندگی در مجلس نمايندگان ايالات متحده آمريکا، اين فرصت را يافت که با عضويت در کميسيون کسری بودجه کاخ سفيد، از طرحی دو حزبی برای ترميم اقتصاد دولت فدرال در سال ۲۰۱۰ حمايت کند. اما اين نماينده کنگره از حوزه ويسکانسين و نامزد فعلی معاون اولی رياست جمهوری به طرح ياد شده رأی «کبود» داد تا بدين وسيله بساط برنامه اصلاح نظام خدمات درمانی باراک اوباما را در هم پيچد.
طرح فوق در نهايت با کم داشتن تنها چند رأی از تصويب بازماند و به کنگره ارائه نشد.
از ديگر تبعات انتخاب رايان به مقام معاون ميت رامنی اين حقيقت است که با چنين گزينه ای، سياست جمع آوری رأی کمپين حزب جمهوری خواه از «جذب رأی دهندگان مستقل» به «جلب وفاداران سياست های حزب» چرخش خواهد داشت.
در عين حال، رايان با ذکاوت خاص خود می تواند به عنوان مهره ای کليدی برای رامنی عمل کند تا نيروهای اردوگاه خود را بسيج کرده، به رأی دهندگان «حزب چای» نيز انگيزه دهد. آنچه مسلم است اين گزينش رامنی نشان داد که مسابقه نه برای کسب سکان دولت که برای تغيير آن است.
روزنامه «لس آنجلسپل رایان تايمز» در تحليلی از اين انتخاب به عنوان حرکتی «نمادين» ياد کرده که «نشان دهنده پايبندی رامنی است به ديدگاه محافظه کاران برای فروکاستن ابعاد دولت فدرال»؛ سياست های اعلام شده اين نامزد رياست جمهوری ايالات متحده تا کنون مشتمل بر دخالت کمتر دولت در حوزه حمايت های اجتماعی، ارائه برنامه های موسوم به «تور ايمنی» محدود تر و البته ماليات هايی پايين تر بوده است. خلاصه گزارش لس آنجلس به شرح زیر است:
با انتخاب رایان، اگر ميان رأی دهندگان کسانی نيز بوده اند که شُبهه ای درباره اهميت انتخابات ماه نوامبر و مرزبندی های موجود برايشان باقی مانده بود، احتمالاً بايد تا کنون به جمع بندی رسيده باشند.
اگرچه ميت رامنی تا کنون موضع خود را درباره مسائل مختلفی ابراز داشته، مسابقه برای کسب آرای مردم در انتخابات پيش رو بيشتر منعطف به گذشته بوده و به جنگ های لفظی و شخصی ميان نامزدها خلاصه شده است.
البته در اين ميان نبايد نقش رسانه ها را در دامن زدن به جو موجود فراموش کرد. با اين همه، رامنی اميدوار است با انتخاب پل رايان، کارزار تبليغاتی خود را از حملات شخصی به گفت و گو بر سر سياست های مالی هدايت کند. چنين آرزويی اگرچه تا حدی آرمان گرايانه می نمايد، نشانی برای پذيرش تغيير نيز هست.
پل رايان، در دوران نمايندگی در مجلس نمايندگان ايالات متحده آمريکا، اين فرصت را يافت که با عضويت در کميسيون کسری بودجه کاخ سفيد، از طرحی دو حزبی برای ترميم اقتصاد دولت فدرال در سال ۲۰۱۰ حمايت کند. اما اين نماينده کنگره از حوزه ويسکانسين و نامزد فعلی معاون اولی رياست جمهوری به طرح ياد شده رأی «کبود» داد تا بدين وسيله بساط برنامه اصلاح نظام خدمات درمانی باراک اوباما را در هم پيچد.
طرح فوق در نهايت با کم داشتن تنها چند رأی از تصويب بازماند و به کنگره ارائه نشد.
از ديگر تبعات انتخاب رايان به مقام معاون ميت رامنی اين حقيقت است که با چنين گزينه ای، سياست جمع آوری رأی کمپين حزب جمهوری خواه از «جذب رأی دهندگان مستقل» به «جلب وفاداران سياست های حزب» چرخش خواهد داشت.
در عين حال، رايان با ذکاوت خاص خود می تواند به عنوان مهره ای کليدی برای رامنی عمل کند تا نيروهای اردوگاه خود را بسيج کرده، به رأی دهندگان «حزب چای» نيز انگيزه دهد. آنچه مسلم است اين گزينش رامنی نشان داد که مسابقه نه برای کسب سکان دولت که برای تغيير آن است.
