تحصن و اعتصاب غذای دانشجويان دانشگاه سهند تبريز در حالی روز چهارشنبه گذشته پايان يافت که برخی از فعالان دانشجويی، نتيجه اين تحصن را مثبت ارزيابی کرده اند.
دانشجويان دانشگاه سهند تبريز می گويند برای نخستين بار پس از روی کار آمدن محمود احمدی نژاد، رييس جمهوری ايران، تحصن دانشجويان نتيجه ای مثبت داشت و به نوعی آن را يک پيروزی برای جنبش دانشجويی می دانند.
از زمان روی کار آمدن محمود احمدی نژاد، رییس جمهوری ایران، شاهد اعتراض ها، تحصن ها و اعتصاب غذاهای بيشتری در دانشگاه های مختلف ايران بوده ايم.
در دولت نهم دانشجويان ستاره بر دوش از دانشگاه ها اخراج شدند و به تاوان بيان نارضايتی از عملکرد ضعيف دولت و وزارت علوم و اعتراض به رييس دولت راهی زندان شدند.
برخی از کارشناسان معتقدند دانشجويان و جنبش دانشجويی در دولت نهم راه خود را پيدا کردند و فرصتی يافتند که با فاصله گرفتن از نسل گذشته و نگاه به آنچه که نسل کنونی در دانشگاه ها به آن نياز دارد، اندکی سر و سامان يابد. هر چند که در اين راه تا کنون هزينه های زيادی را پرداخت کرده اند.
عبدالله مومنی، سخنگوی سازمان دانش آموختگان ايران، ادوار تحکيم وحدت در گفت و گو با راديو فردا درباره آنچه می تواند منجر به پيشبرد اهداف و رسيدن تشکل های دانشجويی به خواسته هايشان در شرايط کنونی شود، می گويد: «در شرايط کنونی با توجه به اينکه تشکل های دانشجويی برای پشيبرد اهداف و رسيدن به مطالباتشان با مشکلات جدی رو به رو هستند.»
وی می افزاید: «حاکميت يک دست شده و دولت آقای احمدی نژاد و وزارت علوم، کمترين اعتنا و توجه ای به مطالبات دانشجويی ندارند.»
آقای مومنی در مورد تقاضاهای دانشجویان می گوید: «تاکيد دانشجويان بر مطالبات مشخص و روشن که بدنه جنبش دانشجويی خواهان تحقق آن است در عين انسجام و همبستگی دانشجويان در اين راه می تواند مسوولان و متوليان امور را در جهت به رسميت شناختن مطالبات دانشجويی وادار به عقب نشينی و پذيرش کند. »
سخنگوی سازمان دانش آموختگان ايران، ادوار تحکيم وحدت، انسجام در ميان فعالان دانشجويی را از موارد مهم توفيق جنبش دانشجويی می داند.
آقای مومنی در این مورد می گويد:«در شرايطی که جنبش دانشجويی آسيب پذير شده و فعاليت های دانشجويی و حرکت های اعتراضی با بيشترين آسيب ها همراه است، به نظر می رسد که هدف اصلی دانشجويان بايد پرداختن به مطالبات دانشجويی در جهت رسيدن دانشجويان به خواسته هايشان باشد. »
عبدالله مومنی، سخنگوی سازمان دانش آموختگان ایران
عبدالله مومنی سپس در مقايسه اعتراضات دانشجويی اخير با اعتراضات پيش از آن می گويد: « آنچه وجه تمايز تحصن های اخير دانشجويان با تحصن ها و اعتراضات گذشته است، اهتمام و توجه و تاکيد ويژه دانشجويان بر مطالباتی است که امکان تحقق آنها در چارچوب اختيارات و امکانات و توانايی های مسوولان دانشگاه است.»
واقع بینی دانشجویان
آقای مومنی می افزايد:« سابقا شايد در تحصن ها و اعتراضات دانشجويی، مسايل کلان و خواسته ای کلی و مطالباتی مطرح می شد که برآورده کردن آنها از توان و اراده متوليان امور در کوتاه مدت خارج بود. اما در تحصن های اخير انچه موجب به موفق شدن دانشجويان می شود اين است که دانشجويان روی اصول و مطالباتی تاکيد می کنند که هم مطالبه مشخص و عينی و مشکل و معضل بدنه دانشجويی است و هم اين مطالبات در چارچوب اختيارات و اراده مسوولان دانشگاه است.»
به اعتقاد برخی فعالان دانشجويی در ميان برخی اعتراض ها و تحصن ها استراتژی مشخصی ديده نمی شود و بسياری از واکنش ها هم لحظه ای است اما به اعتقاد اکثر فعالان دانشجويی حال تحصن و اعتصاب غذای يک هفته ای دانشگاه سهند تبريز که روز چهارشنبه گذشته پايان يافت، يکی از موفق ترين اعتراضات دانشجويی بود که برخی فعالان دانشجويی آن را نخستين موفقيت دانشجويان پس از روی کار آمدن محمود احمدی نژاد می دانند.
يکی از دانشجويان دانشگاه سهند تبريز که نخواست نامش فاش شود، در گفت و گو با راديو فردا با اشاره به اينکه چهار خواسته از پنج خواسته دانشجويان معترض اين دانشگاه از سوی مسوولان دانشگاه سهند تبريز پذيرفته شده است، می گويد:« مسلما بحث اعتصاب غذا به دليل حساسيتی که دارد و در نتيجه برد فوق العاده زيادی که در خبرگزاری های داخلی و خارجی داشت، فشار زيادی را به مسوولان دانشگاه تحميل کرد. چون خيلی از خبرگزاری ها و رسانه ها اين تحصن را پوشش داده بودند.»
وی می افزاید:« به دليل اينکه دانشگاه های محتلفی در ايران از دانشجويان دانشگاه سهند حمايت کرده بودند، اين ها همه موجب شد از طرف وزارت علوم و استانداری فشار زيادی روی رييس دانشگاه سهند آورده شود تا هر چه زودتر مساله را با مسالمت و آرامش حل کند.»
دانشگاه سيستان، دانشگاه بوعلی سينا همدان، دانشگاه آزاد تبريز، دانشگاه نوشيروانی بابل از دانشجويان متحصن دانشگاه سهند حمايت کرده بودند.
يکی از انتقاداتی که کارشناسان به جنبش دانشجويی ايران دارند، «سياسی زدگی» آن است و معتقدند جنبش دانشجويی بايد تنها به خواسته های صنفی بسنده کند. این در حالی است که بسیاری نیز معتقدند که اگر جنبش دانشجويی قرار بود تنها به خواسته های صنفی بپردازد، هيچگاه نمی توانست چنين حساسيت برانگيز و تاثير گذار باشد.
