يک سال پيش، در چنين روزهايی بود که رفته رفته شايعاتی که درباره حصر و حبس خانگی ميرحسين موسوی و مهدی کروبی به گوش می رسيد، تاييد شد؛ رويدادی که اگرچه اعتراض هواداران جنبش سبز را در پی داشت، اما دامنه اعتراضی آن هيچگاه از دنيای مجازی، به خيابان های تهران کشيده نشد.
اگرچه طی يک سال گذشته شورای هماهنگی راه سبز اميد با انتشار چند فراخوان تلاش کرد تا شايد بتواند اعتراضات مجازی را تبديل به حضور خيابانی کند، اما در تصاوير ثبت شده توسط شهروندان، آنچه به چشم می خورد، تنها حضور نيروهای امنيتی است؛ و ۲۵ بهمن ماه ۱۳۸۹ کماکان به عنوان آخرين حضور محسوس خيابانی معترضان در تقويم جنبش سبز ثبت است.
در چنين شرايطی مهم ترين پرسش ها را شايد بتوان در چند جمله خلاصه کرد: انگيزه شورای هماهنگی راه سبز اميد برای فراخوان های اعتراض خيابانی چيست؟ آيا استراتژی درازمدتی هم وجود دارد، يا صرفا حرکتی مقطعی و نمادين است؟ آيا هوادارن جنبش سبز در شرايط فعلی انگيزه ای برای پرداخت هزينه های کلان دارند؟ و اينکه آيا اساسا حرکتی به نام «جنبش سبز» هنوز هم وجود خارجی دارد؟
اردشير امير ارجمند مشاور ارشد ميرحسين موسوی و سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز اميد، چند روزی پس از سالگرد بيست و پنجم بهمن ماه، به مدت يک ساعت ميهمان برنامه زنده «ساعت ششم» بود تا به پرسش های راديوفردا و شنوندگان برنامه پاسخ دهد.
اردشیر امیرارجمند در ساعت ششم از جنبش سبز می گوید