جشنواره ونیز شاهد نمایش فیلم«مهمانی شکار» بود. این فیلم داستان ملاقات سه خبرنگار آمریکایی، یک سال پس از جنگ بوسنی در سارایوو است.
این فیلم توسط توسط کارگردان آمریکایی ریچارد شپارد نوشته و کارگردانی شده است.
شخصیت اصلی فیلم که توسط ریچارد گیر به روی صحنه آورده شده است، زمانی یکی از ستارگان شبکه های تلویزیونی بود که از مناطق جنگی گزارش می داد.
این خبرنگار که شاهد قتل عامی در بوسنی بوده، تعادل روحی و در نتیجه شغلش را از دست می دهد.
در سارایوو یک سال پس از جنگ این خبرنگار با فیلم بردار سابقش و تهیه کننده جوانی که او را همراهی می کند مواجه می شود و به آنها پیشنهاد می کند مشترکا به جستجوی رهبر سابق صرب تباران که متهم به نسل کشی است و دراختفا به سر می برد، بپردازند.
در جریان این جستجو کارگردان پای سازمان ملل متحد، ناتو و آمریکا را به میان می کشد و آنها را مقصر عدم دستگیری جنایت کاران جنگی و تحویل شان به دادگاه بین المللی لاهه برای بررسی جنایات جنگی در یوگسلاوی سابق می کند.
ناتو و پلیس بین الملل قادر به شناسایی محل اختفای این جنایت کاران جنگی نیستند و شپارد با فیلم «مهمانی شکار» می خواهد ثابت کند، مشکل، یافتن این متهمین به نسل کشی نیست، بلکه اگر این جنایت کاران هنوز آزاد هستند به دلیل زد و بندهای سیاسی است.
سه خبرنگار آمریکایی بالاخره این رهبر صرب تبار را می یابند ولیکن به جای تحویل او به دادگاه لاهه او را در اختیار بازماندگان قربانیان قتل های جمعی قرار می دهند.
ریچارد گیر نیز در ونیز از فرصت استفاده کرد تا رییس جمهور کنونی آمریکا و سیاست هایش را به باد انتقاد گیرد.
ریچارد گیر که از سال ها پیش به بودیسم روی آورده است و از دالای لاما، رهبر بودایی های تبت پیروی می کند، در پاسخ به پرسشی در رابطه با برگزاری بازی های المپیک سال ۲۰۰۸ میلادی در چین گفت: «من اصراری بر بایکوت این بازی ها ندارم، ولی چین اگر می خواهد میزبان این چنین دیداری باشد باید در رابطه با آنچه در تبت می گذرد و هم چنین اختناق حاکم بر این کشور در مقابل جهان پاسخگو باشد.»
«ما را با مرده هایمان تنها بگذارید»
«زیر بمب» فیلم بسیار زیبایی است که کارگردان لبنانی فرانسوی، فیلیپ عرقتنجی فیلم برداری آن را ۴۸ ساعت پس از پایان جنگ ۳۳ روزه تابستان ۲۰۰۶ میلادی آغاز کرد.
زنی از جنوب که نقش پردازی آن به عهده نادا ابوفرحات است در بحبوحه جنگ از دوبی به لبنان بازمی گردد تا فرزند ۶ ساله اش را که به خواهرش در جنوب سپرده است بیابد.
در این سفر امید، که البته به کابوسی برای این مادر جوان تبدیل می شود، راننده تاکسی مسیحی ای که ایفای نقش آن را جورج خباز عهده دار است این زن داغدیده را همراهی می کند.
در این جنگ کارگردان تلاش دارد ضمن نشان دادن مرگ و ویرانی، بر خستگی مردم لبنان، چه شیعه و چه سنی چه دروز و چه مسیحی از چند دهه جنگ تاکید داشته باشد.
شخصیت اصلی فیلم، زینب، که شیعه و اهل جنوب است زمانی که در مقابل جسد خواهرش زانو زده است می گوید:«من نه حزب الله، نه ایران، نه سوریه و نه اسراییل، بلکه عدالت، صلح و لبنان را می خواهم.»
در صحنه هایی از این فیلم به «سواستفاده سیاسی حزب الله از تراژدی لبنان و از غم، رنج و درد مردم این کشور اشاره مستقیم می شود» و یکی از بازیگران درحالی که دوربین به روی عکسی از آیت الله خمینی و شیخ نصرالله متمرکز است می گوید:«ما را با مرده هایمان تنها بگذارید تا بتوانیم آسوده درسوگشان اشک بریزیم.»
اگر چه جشنواره ونیز قبول نکرد فیلم پاکستانی «به نام خدا» که کارگردانش به دلیل چند فتوای رهبران مذهبی افراطی مجبور به اختفا شده است را در لیدو اکران کند، ولی مارکو مولر، مدیرجشنواره، دوشنبه صبح اعلام کرد که احتمالا شعیب منصور در مراسم پایانی جشنواره که شنبه آینده برگزار خواهد شد حضور خواهد یافت.
وی قرار است تا جایزه «گفت و گوی تمدن ها» را که همه ساله از سوی استان «ونتو» به شخصیتی که در نزدیک ساختن فرهنگ ها نقش داشته باشد تعلق می گیرد، دریافت کند.
این فیلم تاثیر بنیادگرایی در زندگی مردم پاکستان را به صورت موزیکال به روی صحنه می آورد و اگرچه دیدن آن از سوی برخی رهبران مذهبی «کفر» خوانده شده است، پرفروش ترین فیلم سال های اخیر در پاکستان بوده است.
