در جريان جنگ بوسنی، الی ويسل برنده جايزه صلح نوبل و يکی از بازماندگان هولوکاست از کشورهای غرب خواستار مداخله آنان و پايان دادن به اين جنگ و کشتار شد.
او در سفر خود به منطقه کوشيد با جنگ سالاران ديدار کند و به تحقيق درباره وضعيت زندانيان در اردوگاه‌ها بپردازد. همزمان با بيستمين سالگرد محاصره ويرانگر ساريوو صدای آمريکا با او به گفت‌و‌گو پراخته است. وی می گويد اگر در توانايی و قدرت لازم را داشت در همان آغاز جنگ بوسنی، «جنگ را همانجا متوقف می‌کردم. مداخله می‌کردم و بلافاصله نيروهای نظامی را گسيل می‌کردم تا جلوی کشتار را بگيرند. کشورهای اروپايی را وادار می‌کردم که با اقدام نظامی فرصتی به جنگ سالاران ندهد.»
بخشی از گفته های الی ويسل مصاحبه به شرح زير است:
قبل از هر چيز البته وضعيت قربانيان و خانواده‌های آنها مرا متاثر می‌کرد. از رفتار رهبران گروه‌های جنگ طلب خشمگين بودم. همه شان دروغ می‌گفتند. همه شان دروغ می‌گفتند. همه شان. منکر اين فاجعه انسانی بودند. منکر اين بودند که مردم بوسنی در رنج اند. انتظار داشتند من باور کنم. البته من باور نکردم. وقتی برگشتم ساکت ننشستم و شروع کردم توجه اطرافيان را به اين مساله جلب کنم.
با نوشته‌هايم در روزنامه ها، با صحبت‌هايم در تلويزيون خواستار کمک به مردم ساريوو شدم. البته خيلی‌ها شروع کردند به کمک کردن به من در اين راه. مهمتر از همه واشنگتن بود. با پرزيدنت کلينتون رييس جمهور آمريکا سخنرانی کرديم. من در صحبت‌های خود درباره آنچه در ساريوو ديده بودم شهادت دادم و خواستار اقدام فوری جامعه جهانی شدم...بعدها به من گفتند که اين سخنرانی تاثير زيادی در روند رويدادها داشت. ..ما گفت‌وگوهای جدی با هر دو طرف داشتيم و به خصوص با کاراجيچ. من به او گفتم که او روانشناس و شاعر است وبايد به قول و قرارهای خود متعهد باشد.
با وجود تلاش‌های کشورهای آمريکا، فرانسه و بريتانيا کسی نمی‌توانست اين فاجعه را متوقف کند. خوشبختانه تلاش‌های کلينتون به نتيجه رسيد. آنها گفتند که ما هر کاری از دستمان برآيد خواهيم کرد. اين منطقه در داخل محدوده اروپايی بود و اتحاديه اروپا وظيفه داشت همه تلاش خود را برای پايان دادن به اين جنگ انجام دهد.
