هزاران نفر در کشورهای مختلف جهان، روز اول ماه مه، روز جهانی کارگر، را گرامی داشته و به شدت به سیاست‌های اقتصادی دولت‌های حاکم، بسته شدن کارخانه‌ها و بیکاری عده زیادی از کارگران و کارمندان اعتراض کرده‌اند.
در تهران نيز چند هزار تن از کارگران به دعوت خانه کارگر، تشکيلات نيمه دولتی کارگری، در ساختمان اين تشکيلات تجمع کردند.
این در حالی است که سازمان عفو بين الملل به مناسبت اول ماه ماه، روز جهانی کارگر، در بيانيه‌ای از مقام‌های ايران خواست تا به سرکوبی اتحاديه‌ها و تشکل‌های صنفی مستقل کارگری پايان دهند.
اين بيانيه خواستار آزادی رهبران و فعالان کارگری زندانی، بستن پرونده‌هايی که عليه شماری ديگر از فعالان کارگری تشکيل شده و پايان دادن به فشارها عليه اعضای اينگونه تشکل ها شده است.
به نوشته روزنامه بریتانیایی گاردین، اتحادیه های کارگری در فرانسه می گویند که سندیکاهای مختلف این کشور برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم به صورتی جبهه‌ای واحد در این تظاهرات شرکت می‌کنند.
سندیکاهای فرانسه می‌گویند که این روزی تاریخی است و میلیون‌ها نفر در تظاهرات امروز شرکت می‌کنند.
به نوشته گاردین یک نظرسنجی در فرانسه نشان می‌دهد که ۶۶ درصد از فرانسوی‌ها می‌گویند که احتمال دارد که فرانسه در ماه‌های آینده با نا آرامی‌های شدید اجتماعی روبه رو شود.
در ترکيه نیز چند هزار تن از اعضای اتحاديه‌های کارگری و فعالان چپ، در استانبول گردهم آمده و بيانيه‌های را خواندند. در جريان برگزاری اين مراسم، ميان صدها تن از تظاهرکنندگان و نيروهای امنيتی در ميدان تقسيم در مرکز استانبول درگيری‌هايی روی داد.
پارلمان ترکيه روز چهارشنبه اين هفته، در مصوبه‌ای، اول ماه مه را بار ديگر روز تعطيل عمومی اعلام کرد.
در مسکو هزاران تن از اعضای اتحاديه‌های کارگری نيمه دولتی و هوادارن حزب حاکم «روسيه متحد»، وابسته به ولاديمير پوتین، ضممن اعلام حمايت خود از دولت، خواستار رسيدگی به مطالباتشان شدند. چند هزارتن از هواداران حزب کمونيست نيز با راهيپمایی در مسکو، خواهان کناره‌گيری دولت بودند. آنها شعارهایی را در حمايت از جوزف استالين می‌دادند.
نگاهی به تاریخ
روزی که به ياد تحصن و اعتراض کارگران در شيکاگو در ايالات متحده در سال ۱۸۸۶ ميلادی به اين نام شهره شد.
کارگران در شيکاگو خواهان آن بودند که ساعت کاری روزانه به هشت ساعت کاهش پيدا کند. دو روايت متفاوت از آنچه در آن روز رخ داد وجود دارد. روايت اول اين است که پليس به جمع تظاهرکنندگان حمله کرد. حمله خشونت باری که با تيراندازی به سوی کارگران همراه بود و جان بسياری از آنها را گرفت.
رنگ سرخ، به ياد خون کارگرانی که در آن روز در خيابان‌های شيکاگو به زمين ريخت، به يکی از مهم‌ترين نمادهای اعتراض‌های کارگری تبديل شد. اين روايت در نشست معروف احزاب سوسياليست در پاريس، مشهور به بين‌الملل دوم، بيان شد.
اما روايت دوم اين است که از ماه فوريه، کارگران شرکت مک کورميک در شيکاگو دست به تحصن زدند.
اين تحصن تا سوم ماه مه به درازا کشيد. در اين روز گروهی از آنارشيست‌ها که عمدتاً مهاجران آلمانی بودند به جمع تحصن‌کنندگان پيوستند.
اعتراض‌ها به شکل غيرقابل کنترلی به سطح شهر کشيده شد و يک روز بعد پرتاب يک بمب (احتمالاً توسط يکی از همکاران مخفی پليس) جان هشت پليس را گرفت و چند ده نفر را زخمی کرد.
اعتراض‌ها با دخالت پليس پايان گرفت. چندی بعد چهار تن از فعالان کارگری، که احتمالاً مقصر نبودند، اعدام شدند.
فارغ از اينکه کداميک از اين روايت‌ها درست است، خواسته کارگران متحصن شيکاگويی امروزه در همه جای دنيا بر زبان جاری می‌شود و ديگر کسی موظف نيست که بيش از هشت ساعت در طول شبانه‌روز کار کند.
چهار سال پس از حادثه خونبار شيکاگو، به ياد آن روز و تحصن کارگران، اول ماه مه برای اولين بار به شکل رسمی گرامی داشته شد و از آن پس، اول ماه مه به عنوان «روز جهانی کار»، «روز کارگر» يا «روز بين‌المللی گراميداشت طبقه کارگر» مشهور شد.
