بيست و هفتم مارس، برابر با هفتم فروردين ماه، روز جهانی تئاتر است.
روزی که ريشه اش به حدود ۵۰ سال پيش می رسد. در سال ۱۹۶۲ ميلادی بنا بر پيشنهاد نروژ مبنی بر قرار دادن روزی به نام روز جهانی تئاتر، روز بيست و هفتم مارس که روز بازگشایی تئاتر ملل در پاريس بود را برگزيدند و قرار شد هر ساله در اين روز تمامی مراکز تئاتری در سراسر جهان، با انجام مراسمی از هنر متعالی تئاتر تقدير کنند.
موسسه بين المللی تئاتر هم چنین مقرر کرد هر ساله يکی از بزرگان تئاتر جهان ، پيامی را به مناسبت اين روز برای جهانيان بفرستد.
اولين پيام روز جهانی تئاتر را ژان کوکتو، فيلسوف، شاعر، نقاش، نمايشنامه نويس، فيملساز و کارگردان معروف تئاتر فرانسوی فرستاد.
در طول اين ۵۰ سال بزرگانی چون آرتورميلر، نمايشنامه نويس مهم آمريکايی ، پيتر بروک، کارگردان پرآوازه انگليسی، پابلونرودا، شاعر و نمايشنامه نويس شيليايی،لوکینو ویسکونتی، فيلمساز شهير ايتاليايی، و اوژن يونسکو از معروف ترين نمايشنامه نويسان فرانسوی، تا کنون برای روز جهانی تئاتر پيام فرستادند.
صدرالدين زاهد، کارگردان و بازيگر پيشکسوت تئاتر ايران که مقيم پاريس است، روز جهانی تئاتر را يک ضرروت برای همبستگی اهالی تئاتر و همبستگی تمامی مردمان در سرتاسر جهان می داند.
صدرالدين زاهد: هدف هايی که تعيين شد ، تشويق و ترغيب و تبادلات بين المللی در زمينه های شناخت و معرفت تئاتری و کار عملی صحنه تئاتر ، تاييد و تشويق خلاقيت های تئاتری، زمينه سازی و گسترش و ترغيب در بين اهالی تئاتر و بخصوص برقراری تفاهم و درک متقابل ملت ها بود.
برای اينکه تئاتر يکی از هنرهايی است که آدمها را در خودش جا می دهد، جمع می کند.
پيام تئاتر امسال را اما، دو نفر صادر کردند. جسيکا ايکاوا، نمايشنامه نويس و فعال حقوق بشر اهل اوگاندا و جفری رايت، هنرپيشه معروف تئاتر آمريکايی.
جفری رايت پيام روز جهانی تئاتر خود را چنين آغاز می کند: ( تئاتر واقعيت را از نو شکل می دهد. بازيگر و مخاطب با جسارتی که از تخيل نمايشنامه نويس وام گرفته اند، برای بازانديشی جهان هم پيمان می شوند. تئاتری در نظر من بهترين است که زبانش، تسليم کلمات نمايشنامه نويس باشد. تسليم صدا. کلماتی که بر زبان بازيگر جاری است. به هر حال قدرتمندترين ابزار انتقال برای مخاطب و بازيگر، برخورداری و بهره وری از ظرفيت شنيدن است. بخواهيم که مردم ژاپن، هائيتی و شمال آفريقا ، خاورميانه و هر جايی که امروز شاهد آلام و دردهای تاريخی است، قدرت بازانگاری واقعيت را به اثبات برساند. )
اما خانم جسيکا ايکاوا نيز در پيام خود، تئاتر را ابزاری دانسته است که می تواند در جهت صلح و آرامش باشد و عنصری برای گفت و گوی جهانی و ايجاد ديالوگ.
او پيام خود را چنين آغاز می کند: ( گردهمايی جهانی امروز، بازتاب قدرت بی اندازه بسيج بين المللی و پل ميان قسمت های مختلف جهان است. آيا تا کنون تصور کرده ايد که تئاتر می تواند ابزار قدرتمندی برای صلح و آشتی باشد؟ )
خانم ايکاوا اضافه می کند: در حالی که ملت ها پولهای هنگفتی را صرف درگيريهای خشونت آميز در بسياری از نقاط جهان می کنند، به قدرت تئاتر به عنوان عنصری که می تواند خشونت ها را کاهش دهد توجهی نمی شود.
تئاتر در ايران به مفهوم غربی اش در حدود ۶۰ سال پيش شکل گرفت. اما تئاتر ايران در سال ۲۰۱۱ چه جايگاهی در سطح بين المللی دارد؟
صدرالدين زاهد: من معتقدم که هنرمندان تئاتر در ايران واقعا آن زحمتی را که بايد بکشند برای اينکه حامل فرهنگ و هنر و رسوم و آداب و نگاه ايرانی باشند را هم در رژيم قبلی و هم در رژيم فعلی، انجام می دهند.
منتها اشکال اساسی تئاتر ايران اين است که با مانع هايی روبرو می شود که آن گفت و گو و تبادلی که بايد بين تئاتر ايران و تئاتر دنيا برقرار شود، لطمه می بيند.
من اميدوارم روزی برسد که هنرمندان ما در آزادی کامل بتوانند اين تبادل را برقرار کنند.
در ايران نيز هر ساله روز جهانی تئاتر طی مراسمی گرامی داشته می شود. امسال نيز از دو عروسک غول پيکر عمو نوروز و ننه سرما که دو نماد نوروزی و افسانه های ايران باستان هستند، در فضای باز مجموعه تئاتر شهر تهران پرده برداری شد.
اگر چه تئاتر ايران با مشکلات عديده يی چون کمبود بودجه ، نبود امکانات و سالن های اجرايی ، سوء مديريت، دستمزد پايين و نداشتن بيمه اهالی آن و همچنين نظارت و بازبينی مميزی و سانسور رنج می برد، اما همچنان با حضورعشاق سينه چاک اين هنر قديمی ، نفس می کشد و به راه خود ادامه می دهد.
روزی که ريشه اش به حدود ۵۰ سال پيش می رسد. در سال ۱۹۶۲ ميلادی بنا بر پيشنهاد نروژ مبنی بر قرار دادن روزی به نام روز جهانی تئاتر، روز بيست و هفتم مارس که روز بازگشایی تئاتر ملل در پاريس بود را برگزيدند و قرار شد هر ساله در اين روز تمامی مراکز تئاتری در سراسر جهان، با انجام مراسمی از هنر متعالی تئاتر تقدير کنند.
موسسه بين المللی تئاتر هم چنین مقرر کرد هر ساله يکی از بزرگان تئاتر جهان ، پيامی را به مناسبت اين روز برای جهانيان بفرستد.
اولين پيام روز جهانی تئاتر را ژان کوکتو، فيلسوف، شاعر، نقاش، نمايشنامه نويس، فيملساز و کارگردان معروف تئاتر فرانسوی فرستاد.
در طول اين ۵۰ سال بزرگانی چون آرتورميلر، نمايشنامه نويس مهم آمريکايی ، پيتر بروک، کارگردان پرآوازه انگليسی، پابلونرودا، شاعر و نمايشنامه نويس شيليايی،لوکینو ویسکونتی، فيلمساز شهير ايتاليايی، و اوژن يونسکو از معروف ترين نمايشنامه نويسان فرانسوی، تا کنون برای روز جهانی تئاتر پيام فرستادند.
صدرالدين زاهد، کارگردان و بازيگر پيشکسوت تئاتر ايران که مقيم پاريس است، روز جهانی تئاتر را يک ضرروت برای همبستگی اهالی تئاتر و همبستگی تمامی مردمان در سرتاسر جهان می داند.
صدرالدين زاهد: هدف هايی که تعيين شد ، تشويق و ترغيب و تبادلات بين المللی در زمينه های شناخت و معرفت تئاتری و کار عملی صحنه تئاتر ، تاييد و تشويق خلاقيت های تئاتری، زمينه سازی و گسترش و ترغيب در بين اهالی تئاتر و بخصوص برقراری تفاهم و درک متقابل ملت ها بود.
برای اينکه تئاتر يکی از هنرهايی است که آدمها را در خودش جا می دهد، جمع می کند.
پيام تئاتر امسال را اما، دو نفر صادر کردند. جسيکا ايکاوا، نمايشنامه نويس و فعال حقوق بشر اهل اوگاندا و جفری رايت، هنرپيشه معروف تئاتر آمريکايی.
جفری رايت پيام روز جهانی تئاتر خود را چنين آغاز می کند: ( تئاتر واقعيت را از نو شکل می دهد. بازيگر و مخاطب با جسارتی که از تخيل نمايشنامه نويس وام گرفته اند، برای بازانديشی جهان هم پيمان می شوند. تئاتری در نظر من بهترين است که زبانش، تسليم کلمات نمايشنامه نويس باشد. تسليم صدا. کلماتی که بر زبان بازيگر جاری است. به هر حال قدرتمندترين ابزار انتقال برای مخاطب و بازيگر، برخورداری و بهره وری از ظرفيت شنيدن است. بخواهيم که مردم ژاپن، هائيتی و شمال آفريقا ، خاورميانه و هر جايی که امروز شاهد آلام و دردهای تاريخی است، قدرت بازانگاری واقعيت را به اثبات برساند. )
اما خانم جسيکا ايکاوا نيز در پيام خود، تئاتر را ابزاری دانسته است که می تواند در جهت صلح و آرامش باشد و عنصری برای گفت و گوی جهانی و ايجاد ديالوگ.
او پيام خود را چنين آغاز می کند: ( گردهمايی جهانی امروز، بازتاب قدرت بی اندازه بسيج بين المللی و پل ميان قسمت های مختلف جهان است. آيا تا کنون تصور کرده ايد که تئاتر می تواند ابزار قدرتمندی برای صلح و آشتی باشد؟ )
خانم ايکاوا اضافه می کند: در حالی که ملت ها پولهای هنگفتی را صرف درگيريهای خشونت آميز در بسياری از نقاط جهان می کنند، به قدرت تئاتر به عنوان عنصری که می تواند خشونت ها را کاهش دهد توجهی نمی شود.
تئاتر در ايران به مفهوم غربی اش در حدود ۶۰ سال پيش شکل گرفت. اما تئاتر ايران در سال ۲۰۱۱ چه جايگاهی در سطح بين المللی دارد؟
صدرالدين زاهد: من معتقدم که هنرمندان تئاتر در ايران واقعا آن زحمتی را که بايد بکشند برای اينکه حامل فرهنگ و هنر و رسوم و آداب و نگاه ايرانی باشند را هم در رژيم قبلی و هم در رژيم فعلی، انجام می دهند.
منتها اشکال اساسی تئاتر ايران اين است که با مانع هايی روبرو می شود که آن گفت و گو و تبادلی که بايد بين تئاتر ايران و تئاتر دنيا برقرار شود، لطمه می بيند.
من اميدوارم روزی برسد که هنرمندان ما در آزادی کامل بتوانند اين تبادل را برقرار کنند.
در ايران نيز هر ساله روز جهانی تئاتر طی مراسمی گرامی داشته می شود. امسال نيز از دو عروسک غول پيکر عمو نوروز و ننه سرما که دو نماد نوروزی و افسانه های ايران باستان هستند، در فضای باز مجموعه تئاتر شهر تهران پرده برداری شد.
اگر چه تئاتر ايران با مشکلات عديده يی چون کمبود بودجه ، نبود امکانات و سالن های اجرايی ، سوء مديريت، دستمزد پايين و نداشتن بيمه اهالی آن و همچنين نظارت و بازبينی مميزی و سانسور رنج می برد، اما همچنان با حضورعشاق سينه چاک اين هنر قديمی ، نفس می کشد و به راه خود ادامه می دهد.
