امروز هشتم مارس ، روز جهانی زن است. روزی که در آن ميليون ها زن در جهان برای احقاق حقوق خود پافشاری می کنند.
کانون نويسندگان ايران در فقدان پاسداشت اين روز در ايران با انتشار بيانيه ای همراهی خود را با زنان ايرانی اعلام کرده است. در بیانیه کانون آمده است در بيانيه کانون نويسندگان آمده است که «جامعه بدون آزادی زنان آزاد نخواهد شد».
در بيانيه اين کانون با اشاره به مبارزه زنان در جهان با خشونت آمده است: ستم بر زنان ايرانی در گذر بيش از ۳۰ سال هر روز افزون تر شده است اما به موازات فزونی حمله به حقوق زنان، مبارزه آنان نيز اوج گرفته است.
بيانيه کانون نويسندگان می افزايد: به رغم تمام مقابله های حاکمان برای خاموش کردن صدای اين جنبش و برغم تلاش هايشان برای سانسور کردن و حذف صدای زن از جامعه، جنبش حقوق زنان توانسته است دستاوردهای نسبتا قابل توجهی کسب کند.
سيمين بهبهانی، شاعر سرشناس ايرانی و عضو کانون نويسندگان در پيامی خطاب به زنان ايران به رادیو فردا می گويد: «من پيام استقامت برای زنان ايرانی دارم. دلم می خواهد آنها برای کشورشان مفيد باشند. زنان ما الان چندين سال است که لياقت خودشان را نشان داده اند و نشان داده اند که کاری و موثرند. نشان داده اند که زحمتکشند . پيام من برای آنها تشکر است و اميدوارم که هميشه استقامت داشته باشند. اگر ناملايمی هست سعی کنند آن را رفع کنند و اگر در جايی احساس می کنند که حقوقشان ناديده گرفته شده و از دست رفته کوشش کنند آن حق را بگيرند و برای گرفتن حقوق خودشان پافشاری کنند.»
کانون نويسندگان در بخش ديگری از بيانيه اش به حضور پر تعداد زنان فعال سياسی، حقوقدان و نويسنده ايرانی در زندان ها اشاره کرده و افزوده است زنان بر احقاق حقوق خود مصرند و اين موج را سر باز ايستادن نيست.
سيمين بهبهانی می افزاید: «زنان ما که در زندان هستند در وضع بسيار بدی هستند. برجسته تر از همه نسرين ستوده است که مجبور به تحمل حبس طولانی شده است و اعتصاب غذا کرد و باز هم بهبودی در وضعش ايجاد نشد.
معلوم نيست که چرا اين زن را در اين مدت طولانی در زندان نگهداشته اند. نمونه ديگری بهاره هدايت است . اينها گناهی نکرده اند جز اينکه حقوق خودشان را مطالبه کرده اند و خواسته اند که در زندگی خودشان بتوانند صاحب حق باشند و زندگی خودشان را خودشان اداره کرده و زير بار کسی نباشد و اين برای زنها گناهی نيست.
بيشتر زن های ما که در زندان هستند مورد ظلم قرار گرفته اند و اميدوارم به آنها توجه شود و اينها از زندان رها شوند . چرا که به درد زنها نمی رسند. اينها بايد بچه داری کنند، خانه داری بکنند، بيرون ازخانه کار بکنند و تمامی زحمات را بر عهده بگيرند ولی کسی قدرشان را نداند.»
کانون نويسندگان ايران در فقدان پاسداشت اين روز در ايران با انتشار بيانيه ای همراهی خود را با زنان ايرانی اعلام کرده است. در بیانیه کانون آمده است در بيانيه کانون نويسندگان آمده است که «جامعه بدون آزادی زنان آزاد نخواهد شد».
در بيانيه اين کانون با اشاره به مبارزه زنان در جهان با خشونت آمده است: ستم بر زنان ايرانی در گذر بيش از ۳۰ سال هر روز افزون تر شده است اما به موازات فزونی حمله به حقوق زنان، مبارزه آنان نيز اوج گرفته است.
بيانيه کانون نويسندگان می افزايد: به رغم تمام مقابله های حاکمان برای خاموش کردن صدای اين جنبش و برغم تلاش هايشان برای سانسور کردن و حذف صدای زن از جامعه، جنبش حقوق زنان توانسته است دستاوردهای نسبتا قابل توجهی کسب کند.
سيمين بهبهانی، شاعر سرشناس ايرانی و عضو کانون نويسندگان در پيامی خطاب به زنان ايران به رادیو فردا می گويد: «من پيام استقامت برای زنان ايرانی دارم. دلم می خواهد آنها برای کشورشان مفيد باشند. زنان ما الان چندين سال است که لياقت خودشان را نشان داده اند و نشان داده اند که کاری و موثرند. نشان داده اند که زحمتکشند . پيام من برای آنها تشکر است و اميدوارم که هميشه استقامت داشته باشند. اگر ناملايمی هست سعی کنند آن را رفع کنند و اگر در جايی احساس می کنند که حقوقشان ناديده گرفته شده و از دست رفته کوشش کنند آن حق را بگيرند و برای گرفتن حقوق خودشان پافشاری کنند.»
کانون نويسندگان در بخش ديگری از بيانيه اش به حضور پر تعداد زنان فعال سياسی، حقوقدان و نويسنده ايرانی در زندان ها اشاره کرده و افزوده است زنان بر احقاق حقوق خود مصرند و اين موج را سر باز ايستادن نيست.
سيمين بهبهانی می افزاید: «زنان ما که در زندان هستند در وضع بسيار بدی هستند. برجسته تر از همه نسرين ستوده است که مجبور به تحمل حبس طولانی شده است و اعتصاب غذا کرد و باز هم بهبودی در وضعش ايجاد نشد.
معلوم نيست که چرا اين زن را در اين مدت طولانی در زندان نگهداشته اند. نمونه ديگری بهاره هدايت است . اينها گناهی نکرده اند جز اينکه حقوق خودشان را مطالبه کرده اند و خواسته اند که در زندگی خودشان بتوانند صاحب حق باشند و زندگی خودشان را خودشان اداره کرده و زير بار کسی نباشد و اين برای زنها گناهی نيست.
بيشتر زن های ما که در زندان هستند مورد ظلم قرار گرفته اند و اميدوارم به آنها توجه شود و اينها از زندان رها شوند . چرا که به درد زنها نمی رسند. اينها بايد بچه داری کنند، خانه داری بکنند، بيرون ازخانه کار بکنند و تمامی زحمات را بر عهده بگيرند ولی کسی قدرشان را نداند.»
