يوزف فريتزل که اعتراف کرده پدر هفت فرزند خود در نتيجه رابطه با دخترش است و او را به مدت ۲۴ سال در سردابی زندانی کرده بود، قرار است در جلسه دادگاه حاضر شود.
وی در صورت محکوميت، به جرم تجاوز و زندانی کردن فرزند خود با حبس بين ۱۵ تا ۲۵ سال زندان روبرو خواهد شد.
فريتزل که در شهر آمشتتن زندگی می کند اليزابت، دختر خود را که اکنون ۴۲ ساله است، در سرداب خانه خود موسوم به «خانه وحشت» زندانی کرد، به او صدمه زد، با او رابطه جنسی برقرار کرد و از او صاحب هفت بچه شد.
سه فرزند وی همراه با مادرشان در همان سرداب بزرگ شده و زندگی می کردند و سه فرزند ديگر نزد فريتزل نگهداری می شدند. يک فرزند اين رابطه نيز در سال های گذشته مرده بود.
هنوز مشخص نيست که آيا اليزابت و فرزندانش که همراه او زندانی شده بودند قادر هستند به زندگی اجتماعی بازگردند يا نه.
اين حادثه زمانی لو رفت که کريستين ۱۹ ساله، فرزند مشترک اليزابت و فريتزل به دليل يک بيماری نادر به بيمارستان منتقل شد و پرستاران یادادشتی از الیزابت مادر وی کشف کردند، که حاوی پیام هشداری به پلیس بود.
فريتزل که در شهر آمشتتن زندگی می کند اليزابت، دختر خود را که اکنون ۴۲ ساله است در سرداب خانه خود موسوم به «خانه وحشت» زندانی کرد، به او صدمه زد، با او رابطه جنسی برقرار کرد و از او صاحب هفت بچه شد. چندی بعد که فریتزل، الیزابت را به بیمارستان آورد، پلیس آنها را بازداشت و مورد بازجویی قرار داد.
فرهنگ ندانم کاری؟
اکنون اين سوال برای اتريشی ها که در شوک و حيرت اين واقعه قرار گرفته اند، مطرح است که آيا يوزف فريتزل ۷۳ ساله توانسته است واقعا خانواده، مقام ها، پليس، کارکنان خدمات اجتماعی و ساير شهروندان شهر محل اقامت خود را برای ۲۴ سال فريب داده باشد؟
يا اينکه مسئله بدتری در اتريش وجود دارد و آن فرهنگ «ناديده انگاری»، مسامحه کاری مقام ها و ندانم کاری مسئولان اين کشور است؟
اين نخستين بار نيست که چنين رخدادی کشور اتريش را که به خود می بالد دارای مناظر زيبا و مناطق دلنشين است، در بهت و حيرت فرو برده است. در دو روز اخير موج رسانه ای اخبار مربوط به اين حادثه ساعت ها شبکه های خبری بين المللی را به خود مشغول کرد.
در مورد قبلی که دو سال پيش راز آن کشف شد، ناتاشا کامپوش ۲۰ ساله، پس از هشت سال زندانی بودن در يک سرداب خانه توانست بگريزد. اشتباهات پليس در جستجوی اين دختر و اتهاماتی که به اين نيرو وارد شده است، هم اکنون در مرکز رسوايی هايی عمده سياسی قرار دارد.
نمونه های ديگر اين ليست عبارتند از: زندانی کردن يک دختر توسط مادرش برای چندين سال و همچنين پرونده دختری به نام ماريا که در دهه ۱۹۹۰ توسط خانواده اش در يک کمد چوبی حبس شده بود.
کارشناسان اجتماعی معتقدند که اتريش يک مشکلی دارد.
يک بازنشسته در محل اقامت فريتزل می پرسد: «چرا هيچ کسی سوال زيادی در اين زمينه نپرسيد؟ چطور اين مرد گفته است که سه کودک دارد و دخترش نيز ناپديد شده است؟»
اين سوالات تنها مختص به اهالی شهر آمشتتن نيست و مورد پرسش رسانه های جهان نيز هست که اکنون به اين شهر سرازير شده اند.
«زندگی دو گانه» فريتزل
يوزف فريتزل ادعا کرده بود: سه کودکی که او نگهداری می کرده است، توسط دختر «بدنام» اش رها شده بود.
وی در سال ۱۹۸۴ گزارش داد که دخترش ناپديد شده است و بعد وی را در سرداب خانه خود که پنجره ای به بيرون نداشت زندانی کرد. همسر و شش فرزند او هيچگاه به اين نقطه دسترسی نداشتند.
گفته می شود که همسر یوزف فریتزل از این واقعه آگاهی نداشته است.
نامه هايی که وی اليزابت را مجبور می کرد تا آنها را بنويسد اشاره داشتند که او در برخی از فرقه های مذهبی ناشناسی عضو است و این باعث شد تا مسئولان محلی آن را باور کرده و اين سه کودک را در اختيار والدين الیزابت بگذارند.
مقام های محلی هرگونه خطايی در اين زمينه را رد کرده اند. مسئول منطقه محل سکونت فريتزل تاکيد کرده که تشريفات اداری مربوط به سه کودک در جريان بود و مشاهدات کارکنان خدمات اجتماعی نشان می داد که زندگی اين خانواده مشکلی نداشته است.
فرانز پروخر، رييس پليس محلی می گويد که او همه را فريب داده است.
مقام ها گفته اند: فريتزل به نحو ماهرانه ای توانست که «زندگی کامل دو گانه ای» را تجربه کند و اشاره می کنند که آنها نيز گول مردی را خورده اند که از سوی همسايگانش، «پدری ستمگر» توصيف می شود.
به نظر می رسد هيچ کسی نيز به اين فکر نيفتاده بود که چگونه زنی که بدون يک رد پا ناپديد شده است می توانسته فرزندان خود را در پشت در خانه والدين اش بگذارد، بدون اينکه توجه کسی را به خود جلب کرده باشد.
همچنين نه خانواده و نه همسايگان فريتزل به اين موضوع توجه نکرده بودند که وی چرا غذا و لباس چهار نفر اضافی را به خانه می آورد.
در جريان تحقيقات پيرامون ناپديد شدن اليزابت که گفته است از سن ۱۱ سالگی توسط پدرش مورد تجاوز قرار می گرفت، فريتزل به هيچ رو از سوی پليس مورد ظن قرار نداشت.
يکی از همسايگان وی می گويد که «اين مورد نيز مانند مورد ناتاشا است. هيچ کسی پاسخگو نيست.»
