در حالی که دیمیتری مدودف و باراک اوباما در پراگ با امضاء معاهده تازه ای، کاهش سلاح های اتمی روسیه و آمریکا خود را جشن می گیرند، محمود احمدی نژاد در تهران آماده شرکت در مراسم اتمی دیگری می شود که دولت او تحت عنوان جشن هسته ای تدارک دیده و طی آن قرار است خبر نصب تعدادی سانتریفوژ، در دو واحد غنی سازی تازه ایران، اعلام گردد.
هشتاد سال پس از اجرای موفق پروژه مانهاتان و سپس تولید بمب اتمی در آمریکا، تجربه ای که در اتحاد جماهیر شوروی (روسیه و 14 جمهوری دیگر) طی سال های 1949 و 1952 با تولید بمب های اتمی و هیدروژنی تکرار شد، قدرت های بزرگ اینک در صدد دست شستن تدریجی از بمب اتمی بر آمده اند.
با وجود این، دو کشور ایران و کره شمالی همچنان متهم به ادامه تلاش برای دست یافتن به سلاح اتمی و قرار دادن آن در زرادخانه های خود هستند.
آزمایش دوباره مسیر گذشته
برخورداری از دانش فنی مربوط به تولید بمب اتمی، هشتاد سال پس از تولد آن، به دلیل قابل دسترسی بودن تمامی اطلاعات لازم و مربوط در منابع آزاد علمی، اینک از عهده هر کشور عقب مانده ای ساخته است.
پاکستان که فاقد هر نوع زیر ساخت صنعتی است 30 سال پیش، از این مسیر عبور کرد و سرانجام در سال 1998 اولین بمب آزمایشی خود را، در چاگای هیلز بلوچستان منفجر ساخت. پاکستان در سال 1992 رسما داشتن این قابلیت را اعلام کرده بود.
ارتش پاکستان همچنین انواع موشک های قادر به حمل کلاهک اتمی منجمله هاتف-6 و شاهین دو را نیز که نسل بعدی موشک های موسوم به غوری اند، در اختیار دارد.
کره شمالی در نمایش نمونه دیگری از سهولت دست یافتن کشور های عقب مانده به سلاح اتمی، در نهم اکتبر سال 2006 آزمایش اولین بمب اتمی خود را اعلام داشت و به جرگه دارندگان سلاح اتمی پیوست. کره شمالی نیز با تولید موشکهای تائودونگ1 و 2 ، که نسل پیشرفته تر موشکهای نودونگ دهه هشتاد هستند، قادر به پرتاب بمب اتمی تا فاصله دو هزار کیلومتر یا بیشتر است.
در عین حال کره شمالی و پاکستان در ردیف فقیر ترین کشورهای جهان قرار داشته و به ترتیب، در صورت قطع کمک های مالی و غذایی کره جنوبی و آمریکا، حتی قادر به تامین نیازهای اولیه و اداره امور روزانه خود نیز نیستند.
در جهان امروز دست یافتن به سلاح اتمی و یا ساختن سانتریفوژ و غنی سازی اورانیوم به هیچ وجه نه موفقیت علمی محسوب می شود و نه نو آوری فنی. از این مراحل دانش فنی، دنیای علم و صنعت چند دهه قبل عبور کرده است.
در صورت تامین هزینه و فراهم بودن مواد خام و ابزار لازم، دانشجویان هر دانشکده فنی در هر نقطه از جهان بدون ادعای پیمودن مرزهای تکنولوژی مدرن و قرار گرفتن در قله علم و دانش، قادر به تولید بمب اتمی خواهند بود.
نگرانی عمده امروز امنیتی جهان، علاوه بر اقدامات مشکوک دولت هایی نظیر دولت محمود احمدی نژاد در ایران و کیم ایل جونگ در کره شمالی، دست یافتن گروه های تروریستی به بمب اتمی و سلاح های میکربی و شیمیایی و در نتیجه تهدید جان مردم عادی با استفاده از بمبگذاران انتحاری است.
تنها تفاوت دو گروه شاید در این است که تروریست ها، کشتار مردم عادی را جهاد مذهبی می خوانند و دولت های بمب ساز اقدامات خود را موفقیت علمی و تلاش در راه تامین صلح جهانی معرفی می کنند.
دیوید میلیبند، وزیر امور خارجه بریتانیا، طی مقاله ای که در روز 26 مارس گذشته در روزنامه «هرالد تریبون بین المللی» منتشر کرد، با جدا ساختن حساب مردم روشنفکر و تحصیل کرده ایران از دولت آنها و در یک ارزیابی از ارزش واقعی فعالیت های موشکی ایران یاد آور شد: «ایرانی، که تحصیلکرده، خلاق و متمدن است، چهل سال پس از پیاده شدن انسان در سطح ماه، ارسال چند کرم خاکی به فضا را دستاورد و پیشرفتی علمی اعلام می کند.»
ایران، ضعیف تر و فقیرتر
ارزش علمی اقدامات و فعالیت های اتمی ایران نیز در مقایسه با پیشرفت های روز جهان در این زمینه، متفاوت با اهمیت فعالیت های موشکی و فضایی اخیر ایران نسبت به پیشرفت های روز دنیا نیست. امروز ساختن اتومبیل با استفاده از تکنولوژی زمان هنری فورد را نمی توان نو آوری و پیشرفت در صنایع اتومبیل سازی معرفی کرد و برای آن جشن ملی گرفت.
موشک پرانی به فضا را صدام حسین نیز با ساختن موشک های سه طبقه موسوم به الحسین 20 سال پیش تجربه کرده بود. برنامه موشکی و فضایی صدام حسین هم مشکوک و متهم به ظاهر سازی برای پوشاندن هدف های نظامی او و تدارک ابزار حمل بمب و تهدید همسایگان عراق بود.
در طول هشتاد سال گذشته بیش از 50 کشور جهان از مسیر کنونی اتمی ایران عبور کرده اند. در دنیای امروز دلیل عدم مبادرت به غنی سازی اورانیوم و یا تولید بمب اتمی توسط کشور های دیگر، محروم بودن آنها از دانش فنی ساختن بمب اتمی نیست، بلکه بی میلی آنها است نسبت به نظامی گری و اشتیاق کور برای تهدید. در دنیای امروز کشورهای پیشرفته در فکر همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگرند.
ایران در صورت برخورداری از مدیریت آگاه و غیر فاسد، و به کار گرفتن مناسب امکانات طبیعی و نیروی انسانی خلاق آن، می توانست، و می باید، به جای عقب گرد، مقام نهم سی سال پیش خود را در جمع بزرگان جهان بهبود بخشیده و امروز در ردیف پنج – شش کشور بزرگ دنیا قرار می گرفت. ایران با ترکیب مناسب جمعیت، و ذخایر استثنایی نفت و گاز و منابع طبیعی سرشار می باید در کنار ژاپن، و پیشتر از کره جنوبی قرار می گرفت.
به کار گرفتن چند سانتریفوژ بیشتر یا کمتر، که نمونه های آن 40 سال پیش کهنه شده اند، با استفاده از 120 قطعه جدا و ترکیبی که از بازار های سیاه و سفید با صرف هزینه های نجومی تدارک دیده شده و در نطنز و یا در دل کوهستان روستای فردو نصب می شوند ، نه نشانه پیشرفت فنی است و نه ضامن امنیت ملی. بی شک عامل رشد اقتصادی ایران نیز نخواهد شد.
حکومت ایران، به خصوص طی شش سال اخیر، با لجاجت و اصرار و علی رغم هزینه های کمر شکن اجرای سیاست های نا آگاهانه در داخل، و ادامه رفتار های چالشی در خارج، در مسیری گام برداشته که در نتیجه آن کشور منزوی تر و امنیت ملی در آن پرمخاطره تر از پیش شده است.
در نتیجه اعمال این سیاست ها، و در مقایسه با همسایگان، ایران ضعیف تر و ایرانی فقیر تر از پیش شده است. با وجود این، در جا زدن و عقب گرد ها را دولت ایران پیشرفت و پیروزی می خواند و در بزرگداشت آن جشن حکومتی بر پا می کند.
برگزاری جشن هسته ای روز جمعه ایران در تضاد کامل با مراسم شادی شب جمعه در پراگ است که طی آن رهبران امریکا، روسیه و 11 کشور اروپایی، پیمان تازه دو قدرت بزرگ اتمی را برای انهدام تعداد بیشتری از کلاهک های هسته ای جشن می گیرند.
دولت کنونی ایران با القاء توهم قدرت، و در مسابقه ای دردناک با بقیه دنیا، تنها در اندیشه بازسازی و تکرار است. با این تفاوت که باز سازی ها را در مسیری معکوس هدایت می کند.
در 12 ژوئن سال 2008 ، سولانا بسته پیشنهادی اروپا را که حاوی کمک های فنی و سرمایه گذاری در ایران بود به مسئولان جمهوری اسلامی تحویل داد. جمهوری اسلامی ضمن بی پاسخ گذاشتن بسته پیشنهادی گروه 1+5 ، در تاریخ 10 سپتامبر سال بعد نامه مفصلی را به سفرای شش کشور عضو گروه در تهران تحویل داد و آن را بسته پیشنهادی ایران نامید.
در بسته یاد شده، روش های مدیریت جهان، ضرورت مهر ورزی و شیوه دست یافتن به عدالت و همچنین مسئولیت دفاع از حقوق مردم فلسطین مورد تاکید قرار گرفته بود.
دولت آمریکا طی روزهای آینده در تدارک برگزاری گردهمایی بزرگ رهبران نزدیک به 50 کشور جهان به منظور بررسی روش های دست یافتن به خلع سلاح اتمی است.
سازمان ملل نیز همزمان در صدد است که در نیویورک کنفرانس بررسی و اصلاح پیمان منع گسترش سلاح های اتمی را برگزار کند. ایران در عملی متقابل، اعلام داشته که در تهران با دعوت از 60 کشور جهان کنفرانس خلع سلاح اتمی خواهد داشت.
روز پنجشنبه در پراگ، اوباما و مدودف امضاء پیمان جانشین سالت- 2 و کاهش تعداد کلاهک های اتمی خود را جشن می گیرند.
روز جمعه آقای احمدی نژاد در جشن اتمی خود به کارگیری چند سانتریفوژ تازه را اعلام داشته و از افزایش ظرفیت غنی سازی اورانیوم به میزان چند گرم در روز و نزدیکتر شدن به ظرفیت بالقوه تولید بمب اتمی خبر داده و تکرار این تجربه هشتاد ساله را موفقیت علمی ایران و هدیه آن به بشریت خواهد شمرد.
هشتاد سال پس از اجرای موفق پروژه مانهاتان و سپس تولید بمب اتمی در آمریکا، تجربه ای که در اتحاد جماهیر شوروی (روسیه و 14 جمهوری دیگر) طی سال های 1949 و 1952 با تولید بمب های اتمی و هیدروژنی تکرار شد، قدرت های بزرگ اینک در صدد دست شستن تدریجی از بمب اتمی بر آمده اند.
با وجود این، دو کشور ایران و کره شمالی همچنان متهم به ادامه تلاش برای دست یافتن به سلاح اتمی و قرار دادن آن در زرادخانه های خود هستند.
آزمایش دوباره مسیر گذشته
برخورداری از دانش فنی مربوط به تولید بمب اتمی، هشتاد سال پس از تولد آن، به دلیل قابل دسترسی بودن تمامی اطلاعات لازم و مربوط در منابع آزاد علمی، اینک از عهده هر کشور عقب مانده ای ساخته است.
پاکستان که فاقد هر نوع زیر ساخت صنعتی است 30 سال پیش، از این مسیر عبور کرد و سرانجام در سال 1998 اولین بمب آزمایشی خود را، در چاگای هیلز بلوچستان منفجر ساخت. پاکستان در سال 1992 رسما داشتن این قابلیت را اعلام کرده بود.
نگرانی عمده امروز امنیتی جهان، علاوه بر اقدامات مشکوک دولت هایی نظیر دولت محمود احمدی نژاد در ایران و کیم ایل جونگ در کره شمالی، دست یافتن گروه های تروریستی به بمب اتمی و سلاح های میکربی و شیمیایی و در نتیجه تهدید جان مردم عادی با استفاده از بمبگذاران انتحاری است.
کره شمالی در نمایش نمونه دیگری از سهولت دست یافتن کشور های عقب مانده به سلاح اتمی، در نهم اکتبر سال 2006 آزمایش اولین بمب اتمی خود را اعلام داشت و به جرگه دارندگان سلاح اتمی پیوست. کره شمالی نیز با تولید موشکهای تائودونگ1 و 2 ، که نسل پیشرفته تر موشکهای نودونگ دهه هشتاد هستند، قادر به پرتاب بمب اتمی تا فاصله دو هزار کیلومتر یا بیشتر است.
در عین حال کره شمالی و پاکستان در ردیف فقیر ترین کشورهای جهان قرار داشته و به ترتیب، در صورت قطع کمک های مالی و غذایی کره جنوبی و آمریکا، حتی قادر به تامین نیازهای اولیه و اداره امور روزانه خود نیز نیستند.
در جهان امروز دست یافتن به سلاح اتمی و یا ساختن سانتریفوژ و غنی سازی اورانیوم به هیچ وجه نه موفقیت علمی محسوب می شود و نه نو آوری فنی. از این مراحل دانش فنی، دنیای علم و صنعت چند دهه قبل عبور کرده است.
در صورت تامین هزینه و فراهم بودن مواد خام و ابزار لازم، دانشجویان هر دانشکده فنی در هر نقطه از جهان بدون ادعای پیمودن مرزهای تکنولوژی مدرن و قرار گرفتن در قله علم و دانش، قادر به تولید بمب اتمی خواهند بود.
نگرانی عمده امروز امنیتی جهان، علاوه بر اقدامات مشکوک دولت هایی نظیر دولت محمود احمدی نژاد در ایران و کیم ایل جونگ در کره شمالی، دست یافتن گروه های تروریستی به بمب اتمی و سلاح های میکربی و شیمیایی و در نتیجه تهدید جان مردم عادی با استفاده از بمبگذاران انتحاری است.
تنها تفاوت دو گروه شاید در این است که تروریست ها، کشتار مردم عادی را جهاد مذهبی می خوانند و دولت های بمب ساز اقدامات خود را موفقیت علمی و تلاش در راه تامین صلح جهانی معرفی می کنند.
دیوید میلیبند، وزیر امور خارجه بریتانیا، طی مقاله ای که در روز 26 مارس گذشته در روزنامه «هرالد تریبون بین المللی» منتشر کرد، با جدا ساختن حساب مردم روشنفکر و تحصیل کرده ایران از دولت آنها و در یک ارزیابی از ارزش واقعی فعالیت های موشکی ایران یاد آور شد: «ایرانی، که تحصیلکرده، خلاق و متمدن است، چهل سال پس از پیاده شدن انسان در سطح ماه، ارسال چند کرم خاکی به فضا را دستاورد و پیشرفتی علمی اعلام می کند.»
ایران، ضعیف تر و فقیرتر
ارزش علمی اقدامات و فعالیت های اتمی ایران نیز در مقایسه با پیشرفت های روز جهان در این زمینه، متفاوت با اهمیت فعالیت های موشکی و فضایی اخیر ایران نسبت به پیشرفت های روز دنیا نیست. امروز ساختن اتومبیل با استفاده از تکنولوژی زمان هنری فورد را نمی توان نو آوری و پیشرفت در صنایع اتومبیل سازی معرفی کرد و برای آن جشن ملی گرفت.
در طول هشتاد سال گذشته بیش از 50 کشور جهان از مسیر کنونی اتمی ایران عبور کرده اند. در دنیای امروز دلیل عدم مبادرت به غنی سازی اورانیوم و یا تولید بمب اتمی توسط کشور های دیگر، محروم بودن آنها از دانش فنی ساختن بمب اتمی نیست، بلکه بی میلی آنها است نسبت به نظامی گری و اشتیاق کور برای تهدید. در دنیای امروز کشورهای پیشرفته در فکر همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگرند.
ایران در صورت برخورداری از مدیریت آگاه و غیر فاسد، و به کار گرفتن مناسب امکانات طبیعی و نیروی انسانی خلاق آن، می توانست، و می باید، به جای عقب گرد، مقام نهم سی سال پیش خود را در جمع بزرگان جهان بهبود بخشیده و امروز در ردیف پنج – شش کشور بزرگ دنیا قرار می گرفت. ایران با ترکیب مناسب جمعیت، و ذخایر استثنایی نفت و گاز و منابع طبیعی سرشار می باید در کنار ژاپن، و پیشتر از کره جنوبی قرار می گرفت.
به کار گرفتن چند سانتریفوژ بیشتر یا کمتر، که نمونه های آن 40 سال پیش کهنه شده اند، با استفاده از 120 قطعه جدا و ترکیبی که از بازار های سیاه و سفید با صرف هزینه های نجومی تدارک دیده شده و در نطنز و یا در دل کوهستان روستای فردو نصب می شوند ، نه نشانه پیشرفت فنی است و نه ضامن امنیت ملی. بی شک عامل رشد اقتصادی ایران نیز نخواهد شد.
حکومت ایران، به خصوص طی شش سال اخیر، با لجاجت و اصرار و علی رغم هزینه های کمر شکن اجرای سیاست های نا آگاهانه در داخل، و ادامه رفتار های چالشی در خارج، در مسیری گام برداشته که در نتیجه آن کشور منزوی تر و امنیت ملی در آن پرمخاطره تر از پیش شده است.
در نتیجه اعمال این سیاست ها، و در مقایسه با همسایگان، ایران ضعیف تر و ایرانی فقیر تر از پیش شده است. با وجود این، در جا زدن و عقب گرد ها را دولت ایران پیشرفت و پیروزی می خواند و در بزرگداشت آن جشن حکومتی بر پا می کند.
برگزاری جشن هسته ای روز جمعه ایران در تضاد کامل با مراسم شادی شب جمعه در پراگ است که طی آن رهبران امریکا، روسیه و 11 کشور اروپایی، پیمان تازه دو قدرت بزرگ اتمی را برای انهدام تعداد بیشتری از کلاهک های هسته ای جشن می گیرند.
دولت کنونی ایران با القاء توهم قدرت، و در مسابقه ای دردناک با بقیه دنیا، تنها در اندیشه بازسازی و تکرار است. با این تفاوت که باز سازی ها را در مسیری معکوس هدایت می کند.
در 12 ژوئن سال 2008 ، سولانا بسته پیشنهادی اروپا را که حاوی کمک های فنی و سرمایه گذاری در ایران بود به مسئولان جمهوری اسلامی تحویل داد. جمهوری اسلامی ضمن بی پاسخ گذاشتن بسته پیشنهادی گروه 1+5 ، در تاریخ 10 سپتامبر سال بعد نامه مفصلی را به سفرای شش کشور عضو گروه در تهران تحویل داد و آن را بسته پیشنهادی ایران نامید.
در بسته یاد شده، روش های مدیریت جهان، ضرورت مهر ورزی و شیوه دست یافتن به عدالت و همچنین مسئولیت دفاع از حقوق مردم فلسطین مورد تاکید قرار گرفته بود.
دولت آمریکا طی روزهای آینده در تدارک برگزاری گردهمایی بزرگ رهبران نزدیک به 50 کشور جهان به منظور بررسی روش های دست یافتن به خلع سلاح اتمی است.
سازمان ملل نیز همزمان در صدد است که در نیویورک کنفرانس بررسی و اصلاح پیمان منع گسترش سلاح های اتمی را برگزار کند. ایران در عملی متقابل، اعلام داشته که در تهران با دعوت از 60 کشور جهان کنفرانس خلع سلاح اتمی خواهد داشت.
روز پنجشنبه در پراگ، اوباما و مدودف امضاء پیمان جانشین سالت- 2 و کاهش تعداد کلاهک های اتمی خود را جشن می گیرند.
روز جمعه آقای احمدی نژاد در جشن اتمی خود به کارگیری چند سانتریفوژ تازه را اعلام داشته و از افزایش ظرفیت غنی سازی اورانیوم به میزان چند گرم در روز و نزدیکتر شدن به ظرفیت بالقوه تولید بمب اتمی خبر داده و تکرار این تجربه هشتاد ساله را موفقیت علمی ایران و هدیه آن به بشریت خواهد شمرد.
