بيش از يک سده است، که کم و بيش در سراسر جهان روز جهانی کار و کارگر پاس داشته می شود.
روزی که به ياد تحصن و اعتراض کارگران در شيکاگو در ايالات متحده در سال ۱۸۸۶ ميلادی به اين نام شهره شد.
کارگران در شيکاگو خواهان آن بودند که ساعت کاری روزانه به هشت ساعت کاهش پيدا کند. دو روايت متفاوت از آن چه در آن روز رخ داد وجود دارد. روايت اول این است که پليس به جمع تظاهر کنندگان حمله کرد. حمله خشونت باری که با تيراندازی به سوی کارگران همراه بود و جان بسياری از آن ها را گرفت.
رنگ سرخ، به ياد خون کارگرانی که در آن روز در خيابان های شيکاگو به زمين ريخت، به يکی از مهم ترين نمادهای اعتراض های کارگری تبديل شد. اين روايت در نشست معروف احزاب سوسياليست در پاريس، مشهور به بين الملل دوم، بيان شد.
اما روايت دوم این است که از ماه فوريه، کارگران شرکت مک کورميک در شيکاگو دست به تحصن زدند.
اين تحصن تا سوم ماه مه به درازا کشيد. در اين روز گروهی از آنارشيست ها که عمدتا مهاجران آلمانی بودند به جمع تحصن کنندگان پيوستند.
اعتراض ها به شکل غير قابل کنترلی به سطح شهر کشيده شد و يک روز بعد پرتاب يک بمب (احتمالا توسط يکی از همکاران مخفی پليس) جان هشت پليس را گرفت و چند ده نفر را زخمی کرد.
اعتراض ها با دخالت پليس پايان گرفت. چندی بعد چهار تن از فعالان کارگری، که احتمالا مقصر نبودند، اعدام شدند.
فارغ از اینکه کدامیک از این روايت ها درست است، خواسته کارگران متحصن شيکاگويی امروزه در همه جای دنيا بر زبان جاری می شود و ديگر کسی موظف نيست که بيش از هشت ساعت در طول شبانه روز کار کند.
چهار سال پس از حادثه خونبار شيکاگو، به ياد آن روز و تحصن کارگران، اول ماه مه برای اولين بار به شکل رسمی گرامی داشته شد و از آن پس، اول ماه مه به عنوان «روز جهانی کار»، «روز کارگر» يا «روز بين المللی گراميداشت طبقه کارگر» مشهور شد.
هر چند در بسياری از کشورهای جهان روز اول ماه می، تعطيل عمومی است اما در ايالات متحده روز ديگری به نام روز کار شناخته می شود.
در سال ۲۰۰۶ ميلادی در آمريکا مراسمی در روز اول ماه مه توسط گروه های مهاجر در اعتراض به قوانين مهاجرتی با راهپيمايی کارگران مهاجر برگزار شد.
مراسم اول ماه مه در زمان حيات سياسی اتحاد جماهير شوروی، جمهوری های آن و کشورهای وابسته به بلوک شرق به عنوان يکی از مهم ترين جشن های عمومی برگزار می شد.
از جمله خود اين موضوع سبب شد تا اول ماه مه به يک حادثه سياسی با معنی خاصی تبديل شود. روز کارگر به عنوان روز نمايش قدرت جهان سوسياليستی در برابر جهان کاپيتاليستی.
با اين همه امروزه جز در برخی کشورها اين روز با نظارت و حمايت دولت برگزار نمی شود. در برخی کشورها نیز «روز جهانی کارگر» نماد مخالفت با سيستم و سياستمدارانی است که خود برآمده از کمونيسم هستند.
