دومين سالگرد انتخابات جنجال برانگيز۲۲ خرداد سال ۸۸ در حالی فرا رسيده است که ميرحسين موسوی و مهدی کروبی، نامزدهای معترض آن انتخابات و رهبران حرکت‌های اعتراضی پس از آن، چندين ماه است که در حبس خانگی به سر می‌برند.
سال گذشته، آنان در بيانيه مشترکی، خطاب به مسوولان حکومتی، اعلام کرده بودند که «خود فريبی و ساده انديشی است اگر تصور شود با تهديد و تحقير دروغ توانسته ايد حرکت اعتراضی مردم را منکوب و سرکوب کنيد.»
رادیو فردا در همین زمینه با اردشير امير ارجمند، مشاور ميرحسين موسوی، گفت و گو کرده است.
رادیو فردا: در دومين سالگرد، ارزيابی شما از اين جنبش اعتراضی چيست؟
اردشير امير ارجمند: به نظر من دولت سعی می‌کند ترس و نا اميدی ايجاد کرده و بی عملی را حاکم کند. در مقابل آن چه برای ما مهم است داشتن اميد، استمرار، مقاومت و عمل مثبت است.
آقای اميرارجمند! برای خيلی ها ممکن است اين پرسش وجود داشته باشد که ادامه جنبش اعتراضی چگونه خواهد بود؟
شورای هماهنگی راه سبز اميد تاکتيک‌هايی که در چهارچوب روش‌های مسالمت آميز قابل پيگيری است، بر شمرده است. ما بايد از تمام ظرفيت‌هايی که اين گونه مبارزه برای ما ايجاد می‌کند استفاده کنيم، اعم از راهپيمايی و تجمعات، اعتصاب، تحصن و مقاومت مدنی و هر تاکتيکی بنابر شرايط و اوضاع بايد انتخاب شود.
طرف مقابل اين حجم وسيع درآمد نفتی که در اختيار دولت بوده صرف سرکوب مردم کرده و برای خود توانمندی‌هايی ايجاد کرده است، اما در مقابل عزم مردم راسخ است تا از فرصت‌هايی که پيش می‌آيد استفاده کنند. بايد با تحليل درست از واقعيت‌های جامعه در هر مورد تاکتيک مناسب را انتخاب کنيم، تا با کمترين ميزان هزينه بيشترين استفاده را ببريم و حضور خودمان را ثابت کنيم.
به نظر من حضور جنبش قبلا ثابت شده و بعد از دو سال سرکوب مستمر در حالی که اعلام می کردند جنبش تمام شده است ۲۵ بهمن يک ميليون نفر در خيابان ها حاضر شدند و الان هم از کوچک‌ترين امکان حضور مردم ترس دارند.
نمونه بارز اين مسئله موضوع آقای عزت الله سحابی و خانم هاله سحابی است که چگونه يک مراسم ختم، لرزه بر اندام اقتدارگرايانی می اندازد که مدعی هستند تسلط کامل بر اوضاع دارند و توانسته اند جنبش سبز را سرکوب کنند.
در اولين سالگرد انتخابات بحث برانگيز ۲۲ خرداد، آقايان مهدی کروبی و ميرحسين موسوی بيانيه مشترکی صادر کردند. امسال هر دو در حبس خانگی به سر می‌برند، اما اگر امکان اين را داشتند که بيانيه ای بدهند روی چه نکاتی دست می‌گذاشتند؟
دست روی اصولی می‌گذاشتند که از ابتدا اعلام کرده بودند. در چند ماه اخير حوادثی که در کشور رخ داد نشان داد تمام ادعاها و مطالبات آنها صحيح بوده است. وقتی آنها می‌گفتند از منابع کشور به صورت غيرمعقول استفاده می‌شود کشور و وضعيت اقتصادی تاسف بار است، پاسخ می‌دادند اينها شايعه و سياه نمايی است.
اما الان ما با حجم عظيم بيکاران مواجهيم. اگر قبلا در نواحی عسلويه ۹۰هزار نفر کار می کردند امروز فقط ۱۵ هزار نفر کار می‌کنند. قدرت خريد مردم چقدر است با اين همه پولی که از نفت حاصل شده است؟ به نظر من آقايان بر اين نکات پافشاری می‌کردند و يادآور می‌شدند تنها راه نجات کشور تن دادن به يک حکومت مردمی مستقل معقول با روش های علمی و صحيح است.
در صحنه سياست واقعی اين بحث وجود دارد که چگونه می‌توان ايده ها را پيش برد. شما برای جنبش اعتراضی در نبود رهبران جنبش چه فرصت‌هايی را می بينيد و چه طرحی داريد برای مراحل بعدی؟
يکی از بحث‌های مهم اين است که بايد اميد و صبر داشت و استقامت کرد.
اکنون بسياری از توهمات فرو ريخته، واقعيت ها هويدا شده و مسئوليت‌ها معين شده، مشروعيت آنهايی که با استفاده از سر نيزه و زور مردم را سرکوب کردند به شدت تقليل يافته، ريزش قابل توجه نيرو برايشان به وجود آمده و در ضعيف ترين وضعيت قرار دارند.
به نظر من کارهايی که تا به حال انجام شده کار کمی نبوده است البته بايد با تقويت روحيه و شناخت واقعيات، حرکت معتدل و مناسب داشت بدون تندروی و کندروی، بدون هول شدن و بی تابی، ولی بايد محکم و مقتدرانه حرکت کنيم. اين چيزی است که اقتدارگرايان از آن می ترسند وگرنه حرکت‌های بی صبرانه راديکال مقطعی را به نفع خودشان می‌دانند.
ما بايد صبور و محکم بر خواست‌های مشروع خود پافشاری کنيم تا حق تعيين سرنوشت مردم تحقق يابد و به يک انتخابات آزاد و بدون نظارت استصوابی و گزينشی دست پيدا کنيم.
سال گذشته، آنان در بيانيه مشترکی، خطاب به مسوولان حکومتی، اعلام کرده بودند که «خود فريبی و ساده انديشی است اگر تصور شود با تهديد و تحقير دروغ توانسته ايد حرکت اعتراضی مردم را منکوب و سرکوب کنيد.»
رادیو فردا در همین زمینه با اردشير امير ارجمند، مشاور ميرحسين موسوی، گفت و گو کرده است.
رادیو فردا: در دومين سالگرد، ارزيابی شما از اين جنبش اعتراضی چيست؟
اردشير امير ارجمند: به نظر من دولت سعی می‌کند ترس و نا اميدی ايجاد کرده و بی عملی را حاکم کند. در مقابل آن چه برای ما مهم است داشتن اميد، استمرار، مقاومت و عمل مثبت است.
آقای اميرارجمند! برای خيلی ها ممکن است اين پرسش وجود داشته باشد که ادامه جنبش اعتراضی چگونه خواهد بود؟
شورای هماهنگی راه سبز اميد تاکتيک‌هايی که در چهارچوب روش‌های مسالمت آميز قابل پيگيری است، بر شمرده است. ما بايد از تمام ظرفيت‌هايی که اين گونه مبارزه برای ما ايجاد می‌کند استفاده کنيم، اعم از راهپيمايی و تجمعات، اعتصاب، تحصن و مقاومت مدنی و هر تاکتيکی بنابر شرايط و اوضاع بايد انتخاب شود.
طرف مقابل اين حجم وسيع درآمد نفتی که در اختيار دولت بوده صرف سرکوب مردم کرده و برای خود توانمندی‌هايی ايجاد کرده است، اما در مقابل عزم مردم راسخ است تا از فرصت‌هايی که پيش می‌آيد استفاده کنند. بايد با تحليل درست از واقعيت‌های جامعه در هر مورد تاکتيک مناسب را انتخاب کنيم، تا با کمترين ميزان هزينه بيشترين استفاده را ببريم و حضور خودمان را ثابت کنيم.
به نظر من حضور جنبش قبلا ثابت شده و بعد از دو سال سرکوب مستمر در حالی که اعلام می کردند جنبش تمام شده است ۲۵ بهمن يک ميليون نفر در خيابان ها حاضر شدند و الان هم از کوچک‌ترين امکان حضور مردم ترس دارند.
اکنون بسياری از توهمات فرو ريخته، واقعيت ها هويدا شده و مسئوليت‌ها معين شده، مشروعيت آنهايی که با استفاده از سر نيزه و زور مردم را سرکوب کردند به شدت تقليل يافته، ريزش قابل توجه نيرو برايشان به وجود آمده و در ضعيف ترين وضعيت قرار دارند.
اردشیر امیر ارجمند
نمونه بارز اين مسئله موضوع آقای عزت الله سحابی و خانم هاله سحابی است که چگونه يک مراسم ختم، لرزه بر اندام اقتدارگرايانی می اندازد که مدعی هستند تسلط کامل بر اوضاع دارند و توانسته اند جنبش سبز را سرکوب کنند.
در اولين سالگرد انتخابات بحث برانگيز ۲۲ خرداد، آقايان مهدی کروبی و ميرحسين موسوی بيانيه مشترکی صادر کردند. امسال هر دو در حبس خانگی به سر می‌برند، اما اگر امکان اين را داشتند که بيانيه ای بدهند روی چه نکاتی دست می‌گذاشتند؟
دست روی اصولی می‌گذاشتند که از ابتدا اعلام کرده بودند. در چند ماه اخير حوادثی که در کشور رخ داد نشان داد تمام ادعاها و مطالبات آنها صحيح بوده است. وقتی آنها می‌گفتند از منابع کشور به صورت غيرمعقول استفاده می‌شود کشور و وضعيت اقتصادی تاسف بار است، پاسخ می‌دادند اينها شايعه و سياه نمايی است.
اما الان ما با حجم عظيم بيکاران مواجهيم. اگر قبلا در نواحی عسلويه ۹۰هزار نفر کار می کردند امروز فقط ۱۵ هزار نفر کار می‌کنند. قدرت خريد مردم چقدر است با اين همه پولی که از نفت حاصل شده است؟ به نظر من آقايان بر اين نکات پافشاری می‌کردند و يادآور می‌شدند تنها راه نجات کشور تن دادن به يک حکومت مردمی مستقل معقول با روش های علمی و صحيح است.
در صحنه سياست واقعی اين بحث وجود دارد که چگونه می‌توان ايده ها را پيش برد. شما برای جنبش اعتراضی در نبود رهبران جنبش چه فرصت‌هايی را می بينيد و چه طرحی داريد برای مراحل بعدی؟
يکی از بحث‌های مهم اين است که بايد اميد و صبر داشت و استقامت کرد.
اکنون بسياری از توهمات فرو ريخته، واقعيت ها هويدا شده و مسئوليت‌ها معين شده، مشروعيت آنهايی که با استفاده از سر نيزه و زور مردم را سرکوب کردند به شدت تقليل يافته، ريزش قابل توجه نيرو برايشان به وجود آمده و در ضعيف ترين وضعيت قرار دارند.
به نظر من کارهايی که تا به حال انجام شده کار کمی نبوده است البته بايد با تقويت روحيه و شناخت واقعيات، حرکت معتدل و مناسب داشت بدون تندروی و کندروی، بدون هول شدن و بی تابی، ولی بايد محکم و مقتدرانه حرکت کنيم. اين چيزی است که اقتدارگرايان از آن می ترسند وگرنه حرکت‌های بی صبرانه راديکال مقطعی را به نفع خودشان می‌دانند.
ما بايد صبور و محکم بر خواست‌های مشروع خود پافشاری کنيم تا حق تعيين سرنوشت مردم تحقق يابد و به يک انتخابات آزاد و بدون نظارت استصوابی و گزينشی دست پيدا کنيم.
