مسوولان زندان اوين بار ديگر از ملاقات حضوری نسرين ستوده با فرزندانش جلوگيری کردند.
خانم ستوده وکيل مدافع و فعال حقوق بشری به اتهام تبليغ عليه نظام و عضويت در کانون مدافعان حقوق بشر به ۱۱ سال حبس، ۲۰ سال محروميت از وکالت و ۲۰ سال ممنوعيت خروج از کشور محکوم شده است.
نسرين ستوده که يکشنبه گذشته نتوانست با دو فرزندش ملاقات حضوری داشته باشد اعلام کرده چنانچه امکان ملاقات حضوری منظم با فرزندانش ممکن نباشد، به نشانه اعتراض به ملاقات کابينی هم نخواهد رفت.
رضا خندان، همسر خانم ستوده، در گفت و گو با رادیو فردا در باره شرايط ملاقات های حضوری وی در زندان اوين می گوید:
رضا خندان: در طول اين مدت ده ماهی که همسرم بازداشت شده اند، طبق قراری که زندان اوين برای ملاقات ها گذاشته است، می گويند که برای ملاقات با زندانی بايستی از دادستان نامه بياوريد.
ما در طول اين زمان بيش از ده ماه فقط يکبار موفق شده ايم که از دادستان تهران نامه بگيريم و فقط يکبار به طور رسمی با همسرم ملاقات حضوری داشته باشيم. در همان يکبار من به اتفاق بچه هايمان توانستيم با همسرم ملاقات حضوری داشته باشيم.
منتها در موارد متعددی پيش آمده است که بعد از ملاقات کابينی، اين امکان ايجاد شده است که بچه ها بتوانند بروند و از نزديک مادرشان را ببينند.
البته اين امکان فقط برای ما نيست و خانواده های ديگری هم هستند. گاهی اوقات اين امکان پيش می آيد و در واقع تنها فرصت برای ملاقات حضوری اين امکان های کوتاه و فوق العاده بعد از ملاقات های کابينی است.
در نتيجه ما سردرگم هستيم و نمی دانيم که فرزندانمان کی می توانند مادرشان را ملاقات کنند؟
قاعدتا اين ها هر هفته بايد بتوانند مادرشان راملاقات کنند و البته هفته ای يکبار هم زمان ملاقات بسيار کمی است.
آقای خندان، روز يکشنبه چه اتفاقی افتاد که مسئولان زندان از ملاقات حضوری خانم ستوده با فرزندانشان جلوگيری کردند؟
مسئولان زندان هر بار به ما يادآوری می کنند که بايد از دادستانی نامه بياوريد. اين در حالی است که من پيش از اين هم درخواستم را برای دادستانی نوشته ام.
در آن روز خانواده های ديگری هم بودند که توانستند بدون داشتن نامه دادستان، زندانی خود را ملاقات کنند. البته اين ملاقات ها عمدتا ديدار فرزندان زندانی بدون حضور پدرانشان بوده است.
به ما گفته بودند که ملاقات بدون نامه دادستان در زندان نداشته ايم. اما من حداقل در يک مورد می دانم که ملاقات با زندانی بدون نامه دادستانی انجام شده است.
هفته قبل از آن هم فرزندان زنان زنانی ملاقات حضوری با مادرانشان داشتند ولی باز هم ما ملاقات کابينی داشتيم.
اين در شرايطی بود که من قصد داشتم فرزندم نيما را که با ملاقات کابينی، خيلی آزار می بيند به ملاقات کابينی مادرش نبرم. چون با آن شرايط هم خودش اذيت می شود و هم مادرش.
منتها وقتی زمان خيلی طولانی می شود و اين فاصله ها به شدت غيرقابل تحمل می شود ناچارم. فرزندم نيما اين روزها به شدت در پی اين است که بالاخره تکليف مادرش چيست و مدام سوال می کند که کی مادرش از زندان آزاد خواهد شد؟
آقای خندان، فرزندان شما چند ساله اند؟
پسر کوچکم سه سال و نيم و دخترم يازده سال و نيم دارد.
شنيده شده که همسرتان خانم ستوده تهديد کرده اند اگر اجازه ملاقات حضوری با فرزندانش داده نشود، حتی در ملاقات کابينی هم حضور نخواهند يافت. چنين خبری درست است؟
بله. دقيقا وسط مکالمه کابينی ما بود و ما داشتيم از پشت کابين با همسرم صحبت می کرديم که نيما به شدت بی تاب شد. او در اين ملاقات ها به شدت به هم می ريزد و شروع به پرخاش با ديگران می کند، گريه می کند، اعصاب همه را به هم می ريزد و خودش هم به هم می ريزد.
همسرم متوجه اين مسئله می شود. بی تابی بچه را می بيند و احساس می کند که هر بار اين بی تابی ها بيشتر می شود، متوجه است که اين ملاقات های کابينی بيش از اينکه برای خانواده و خودش تسکين بخش باشد، شرايط را بدتر می کند.
به همين دليل هم همان جا اعلام کرد که اگر اجازه ملاقات منظم حضوری با فرزندانم برايم داده نشود، من ديگر به ملاقات کابينی نخواهم آمد و کليه ارتباطاتم را قطع خواهم کرد تا وضعيت ملاقات حضوری با بچه هايم مشخص شود.
اگر چه ملاقات حضوری نه تنها حق فرزندان بلکه حق کل خانواده درجه اول يک زندانی است، اما ايشان در اين حد هم قانع بودند که لااقل بتوانند با بچه ها ملاقات حضوری داشته باشند.
در چنين شرايطی شما و يا وکلای خانم ستوده تصميم داريد چه کار کنيد؟ برای بهبود شرايط و کسب اجازه ملاقات حضوری فرزندانتان با مادرشان چه اقداماتی تا به حال انجام داده ايد؟
من امروز به مقامات قضايی نامه ای نوشته ام تا ارسال کنم. گر چه قبلا هم اين کارها را کرده ايم و البته موثر نبوده و اجازه ملاقات ها کماکان به دلخواه مسئولين صادر شده است.
ولی با وجود این تسليم نخواهم شد و اين کار را ادامه خواهم داد. در کنار آن امروز به تلفن ۱۲۳ که مرکز ويژه بهزيستی برای رسيدگی به موارد کودک آزاری است، تماس گرفتم و بعد از يازده بار تماس، بالاخره موفق شدم با کارشناسان آنجا صحبت کنم .
در اين تماس اعلام کردم که موضوع «محروم کردن کودکان از ملاقات با مادرشان»، نوعی کودک آزاری محسوب می شود و همه افراد و کارشناسان به اين موضوع اذعان دارند.
همسر من سالهای سال در زمينه «کودک آزاری» تحقيق و مطالعه کرده است. من مطمئنم که بر اساس تعاريف انجام شده، کودک آزاری تنها اين نيست که پدر يا مادر کودک را کتک بزنند يا به لحاظ جسمی مورد آزار و اذيت قرار دهند.
اين رفتارها و محروم کردن آنها از ديدار با مادرشان قطعا کودک آزاری است.
ولی متاسفانه آنجا هم پاسخ درستی به من ندادند و به هر حال اعلام کردند تنها مواردی را پيگيری می کنند که کودک توسط والدين و در مدرسه کتک خورده باشد.
خانم ستوده وکيل مدافع و فعال حقوق بشری به اتهام تبليغ عليه نظام و عضويت در کانون مدافعان حقوق بشر به ۱۱ سال حبس، ۲۰ سال محروميت از وکالت و ۲۰ سال ممنوعيت خروج از کشور محکوم شده است.
نسرين ستوده که يکشنبه گذشته نتوانست با دو فرزندش ملاقات حضوری داشته باشد اعلام کرده چنانچه امکان ملاقات حضوری منظم با فرزندانش ممکن نباشد، به نشانه اعتراض به ملاقات کابينی هم نخواهد رفت.
رضا خندان، همسر خانم ستوده، در گفت و گو با رادیو فردا در باره شرايط ملاقات های حضوری وی در زندان اوين می گوید:
رضا خندان: در طول اين مدت ده ماهی که همسرم بازداشت شده اند، طبق قراری که زندان اوين برای ملاقات ها گذاشته است، می گويند که برای ملاقات با زندانی بايستی از دادستان نامه بياوريد.
ما در طول اين زمان بيش از ده ماه فقط يکبار موفق شده ايم که از دادستان تهران نامه بگيريم و فقط يکبار به طور رسمی با همسرم ملاقات حضوری داشته باشيم. در همان يکبار من به اتفاق بچه هايمان توانستيم با همسرم ملاقات حضوری داشته باشيم.
منتها در موارد متعددی پيش آمده است که بعد از ملاقات کابينی، اين امکان ايجاد شده است که بچه ها بتوانند بروند و از نزديک مادرشان را ببينند.
البته اين امکان فقط برای ما نيست و خانواده های ديگری هم هستند. گاهی اوقات اين امکان پيش می آيد و در واقع تنها فرصت برای ملاقات حضوری اين امکان های کوتاه و فوق العاده بعد از ملاقات های کابينی است.
در نتيجه ما سردرگم هستيم و نمی دانيم که فرزندانمان کی می توانند مادرشان را ملاقات کنند؟
قاعدتا اين ها هر هفته بايد بتوانند مادرشان راملاقات کنند و البته هفته ای يکبار هم زمان ملاقات بسيار کمی است.
آقای خندان، روز يکشنبه چه اتفاقی افتاد که مسئولان زندان از ملاقات حضوری خانم ستوده با فرزندانشان جلوگيری کردند؟
مسئولان زندان هر بار به ما يادآوری می کنند که بايد از دادستانی نامه بياوريد. اين در حالی است که من پيش از اين هم درخواستم را برای دادستانی نوشته ام.
در آن روز خانواده های ديگری هم بودند که توانستند بدون داشتن نامه دادستان، زندانی خود را ملاقات کنند. البته اين ملاقات ها عمدتا ديدار فرزندان زندانی بدون حضور پدرانشان بوده است.
در طول اين مدت ده ماهی که همسرم بازداشت شده اند، طبق قراری که زندان اوين برای ملاقات ها گذاشته است، می گويند که برای ملاقات با زندانی بايستی از دادستان نامه بياوريد. ما در طول اين زمان بيش از ده ماه فقط يکبار موفق شده ايم که از دادستان تهران نامه بگيريم و فقط يکبار به طور رسمی با همسرم ملاقات حضوری داشته باشيم.
رضا خندان، همسر نسرین ستوده
به ما گفته بودند که ملاقات بدون نامه دادستان در زندان نداشته ايم. اما من حداقل در يک مورد می دانم که ملاقات با زندانی بدون نامه دادستانی انجام شده است.
هفته قبل از آن هم فرزندان زنان زنانی ملاقات حضوری با مادرانشان داشتند ولی باز هم ما ملاقات کابينی داشتيم.
اين در شرايطی بود که من قصد داشتم فرزندم نيما را که با ملاقات کابينی، خيلی آزار می بيند به ملاقات کابينی مادرش نبرم. چون با آن شرايط هم خودش اذيت می شود و هم مادرش.
منتها وقتی زمان خيلی طولانی می شود و اين فاصله ها به شدت غيرقابل تحمل می شود ناچارم. فرزندم نيما اين روزها به شدت در پی اين است که بالاخره تکليف مادرش چيست و مدام سوال می کند که کی مادرش از زندان آزاد خواهد شد؟
آقای خندان، فرزندان شما چند ساله اند؟
پسر کوچکم سه سال و نيم و دخترم يازده سال و نيم دارد.
شنيده شده که همسرتان خانم ستوده تهديد کرده اند اگر اجازه ملاقات حضوری با فرزندانش داده نشود، حتی در ملاقات کابينی هم حضور نخواهند يافت. چنين خبری درست است؟
بله. دقيقا وسط مکالمه کابينی ما بود و ما داشتيم از پشت کابين با همسرم صحبت می کرديم که نيما به شدت بی تاب شد. او در اين ملاقات ها به شدت به هم می ريزد و شروع به پرخاش با ديگران می کند، گريه می کند، اعصاب همه را به هم می ريزد و خودش هم به هم می ريزد.
همسرم متوجه اين مسئله می شود. بی تابی بچه را می بيند و احساس می کند که هر بار اين بی تابی ها بيشتر می شود، متوجه است که اين ملاقات های کابينی بيش از اينکه برای خانواده و خودش تسکين بخش باشد، شرايط را بدتر می کند.
به همين دليل هم همان جا اعلام کرد که اگر اجازه ملاقات منظم حضوری با فرزندانم برايم داده نشود، من ديگر به ملاقات کابينی نخواهم آمد و کليه ارتباطاتم را قطع خواهم کرد تا وضعيت ملاقات حضوری با بچه هايم مشخص شود.
اگر چه ملاقات حضوری نه تنها حق فرزندان بلکه حق کل خانواده درجه اول يک زندانی است، اما ايشان در اين حد هم قانع بودند که لااقل بتوانند با بچه ها ملاقات حضوری داشته باشند.
در چنين شرايطی شما و يا وکلای خانم ستوده تصميم داريد چه کار کنيد؟ برای بهبود شرايط و کسب اجازه ملاقات حضوری فرزندانتان با مادرشان چه اقداماتی تا به حال انجام داده ايد؟
من امروز به مقامات قضايی نامه ای نوشته ام تا ارسال کنم. گر چه قبلا هم اين کارها را کرده ايم و البته موثر نبوده و اجازه ملاقات ها کماکان به دلخواه مسئولين صادر شده است.
ولی با وجود این تسليم نخواهم شد و اين کار را ادامه خواهم داد. در کنار آن امروز به تلفن ۱۲۳ که مرکز ويژه بهزيستی برای رسيدگی به موارد کودک آزاری است، تماس گرفتم و بعد از يازده بار تماس، بالاخره موفق شدم با کارشناسان آنجا صحبت کنم .
در اين تماس اعلام کردم که موضوع «محروم کردن کودکان از ملاقات با مادرشان»، نوعی کودک آزاری محسوب می شود و همه افراد و کارشناسان به اين موضوع اذعان دارند.
همسر من سالهای سال در زمينه «کودک آزاری» تحقيق و مطالعه کرده است. من مطمئنم که بر اساس تعاريف انجام شده، کودک آزاری تنها اين نيست که پدر يا مادر کودک را کتک بزنند يا به لحاظ جسمی مورد آزار و اذيت قرار دهند.
اين رفتارها و محروم کردن آنها از ديدار با مادرشان قطعا کودک آزاری است.
ولی متاسفانه آنجا هم پاسخ درستی به من ندادند و به هر حال اعلام کردند تنها مواردی را پيگيری می کنند که کودک توسط والدين و در مدرسه کتک خورده باشد.
