آيت الله علی خامنه ای روز يکشنبه با اشاره به آنچه «تلاش رسانه های بيگانه برای بزرگ نمايی برخی اختلاف نظرها» ناميد، گفت: «اگر هم اختلاف نظری است، نبايد جلوی مردم اخم کرد و بهانه به دست رسانه های بيگانه داد.»
سخنان رهبر جمهوری اسلامی، که در ديدار با وزير کشور و فرماندهان نيروی انتظامی بيان شد، آخرين مورد از اظهارنظرهای او در مورد اختلافات ميان دولت و بخش بزرگی از اصولگرايان، به ويژه پس از ماجرای استعفای حيدر مصلحی از وزارت اطلاعات است.
محمدرضا يزدان پناه، روزنامه نگار و تحليلگر سياسی در پاريس، درباره سخنان رهبر جمهوری اسلامی به بهروز کارونی می گويد:
محمدرضا یزدان پناه: آقای خامنه ای فکر می کنند که شان ايشان به عنوان رهبر جمهوری اسلامی و به عنوان کسی که هميشه از سوی جناح های داخلی حکومت «فصل الخطاب» خوانده می شد، در اتفاقات اخير پايين آمده است.
او به طور طبيعی تقصير اين مسئله را متوجه جريانی در درون دولت آقای احمدی نژاد می داند که خود اصولگرايان و حاميان آقای خامنه ای، اين جريان را يک جريان انحرافی و باندی می دانند. به همين خاطر است که به نظر می رسد انتقادات اخير آقای خامنه ای متوجه همين جريان است.
آيا فکر می کنيد که اين جريان از آيت الله خامنه ای حرف شنوی خواهد داشت؟
اين مسئله ای است که بايد گذر زمان آن را روشن و مشخص کند. اما به اعتقاد من اگر قرار بود اين جريان از آقای خامنه ای حرف شنوی داشته باشد و يا به همين راحتی و بدون اتفاق خاصی به دستورات آيت الله خامنه ای گردن بگذارد، شايد در آن صورت بعد از ماجرای معاون اول شدن آقای رحيم مشايی، ديگر شاهد اتفاق اخير بر سر برکناری وزير اطلاعات نمی شديم.
منتها واقعيت امر اين است که ما شاهد اتفاقاتی در اين ميان هستيم. مثل همين مسئله تقسيم بندی احکام آقای خامنه ای به «مولوی» و «ارشادی بودن» ، که در روزهای اخير توسط برخی از مسئولان دولت عنوان می شود. يا قهری که به نظر می رسيد آقای احمدی نژاد از هيات دولت داشتند و يا همراه نبردن وزير اطلاعات به همراه خودشان در سفر اخير به کردستان.
با در نظر گرفتن همه اين مسائل به نظر می رسد که اراده ای در درون دولت آقای احمدی نژاد وجود دارد که سعی می کند خودش را يک جريان مستقل از شخص آيت الله خامنه ای بداند.
به همين خاطر هم چندان نمی شود انتظار داشت که اين جريان مستقل بخواهد چندان هم بپذيرد که صرفا رهبر جمهوری اسلامی- آقای خامنه ای- اوامری را به دولت ديکته کند و تمام اين اوامر توسط رئيس جمهور و هر نهاد ديگری در درون دولت اجرايی شود.
اما در اين ميان يک سوال پيش می آيد، چرا رفتار آقای خامنه ای با محمود احمدی نژاد «نصيحت گونه» است؟ حتی در شرايطی که در طول دو سال اخير ما شاهد مواردی بوده ايم که او از دستور رهبر جمهوری اسلامی هم سرپيچی کرده است؟
آقای خامنه ای نه تنها اعتبار شخصی، بلکه اعتبار سياسی خودش به عنوان رهبر جمهوری اسلامی را در طول شش سال گذشته به طور اعم، و در دو سال گذشته به طور اخص مصروف و هزينه آقای احمدی نژاد و دولت ايشان کرده است.
در واقع دولت آقای احمدی نژاد دولتی است که با نظر و خواست شخصی آيت الله خامنه ای به روی کار آمده است. ايشان برای چنين دولتی، بسياری از دوستان خودشان را در درون حاکميت از دست دادند. از جمله آقای هاشمی رفسنجانی را که قديمی ترين دوست و يار سياسی آقای خامنه ای بوده است.
در واقع مجبور شدند که برای اولين بار بخش عظيمی از توده مردم را در درون سيستم حاکميت جمهوری اسلامی، سرکوب سياسی کنند.
در اين ميان هزينه های بسيار سنگينی برای اين پرداخت شده است که دولت آقای احمدی نژاد بر سر کار بماند.
برای همين، آيت الله خامنه ای فکر می کند که اگر بخواهد تندتر از اين در ملاء عام ، واکنش های شديداللحن تری عليه دولت به کار ببرد، در واقع يک جور «خودزنی سياسی» انجام داده است.
به طور طبيعی نتيجه اين خودزنی سياسی اين خواهد بود که خود آقای خامنه ای اول از همه در معرض انتقاد قرار می گيرد که شايد هم چندان به سود خودشان هم نباشد.
سخنان رهبر جمهوری اسلامی، که در ديدار با وزير کشور و فرماندهان نيروی انتظامی بيان شد، آخرين مورد از اظهارنظرهای او در مورد اختلافات ميان دولت و بخش بزرگی از اصولگرايان، به ويژه پس از ماجرای استعفای حيدر مصلحی از وزارت اطلاعات است.
محمدرضا يزدان پناه، روزنامه نگار و تحليلگر سياسی در پاريس، درباره سخنان رهبر جمهوری اسلامی به بهروز کارونی می گويد:
محمدرضا یزدان پناه: آقای خامنه ای فکر می کنند که شان ايشان به عنوان رهبر جمهوری اسلامی و به عنوان کسی که هميشه از سوی جناح های داخلی حکومت «فصل الخطاب» خوانده می شد، در اتفاقات اخير پايين آمده است.
او به طور طبيعی تقصير اين مسئله را متوجه جريانی در درون دولت آقای احمدی نژاد می داند که خود اصولگرايان و حاميان آقای خامنه ای، اين جريان را يک جريان انحرافی و باندی می دانند. به همين خاطر است که به نظر می رسد انتقادات اخير آقای خامنه ای متوجه همين جريان است.
آيا فکر می کنيد که اين جريان از آيت الله خامنه ای حرف شنوی خواهد داشت؟
اين مسئله ای است که بايد گذر زمان آن را روشن و مشخص کند. اما به اعتقاد من اگر قرار بود اين جريان از آقای خامنه ای حرف شنوی داشته باشد و يا به همين راحتی و بدون اتفاق خاصی به دستورات آيت الله خامنه ای گردن بگذارد، شايد در آن صورت بعد از ماجرای معاون اول شدن آقای رحيم مشايی، ديگر شاهد اتفاق اخير بر سر برکناری وزير اطلاعات نمی شديم.
منتها واقعيت امر اين است که ما شاهد اتفاقاتی در اين ميان هستيم. مثل همين مسئله تقسيم بندی احکام آقای خامنه ای به «مولوی» و «ارشادی بودن» ، که در روزهای اخير توسط برخی از مسئولان دولت عنوان می شود. يا قهری که به نظر می رسيد آقای احمدی نژاد از هيات دولت داشتند و يا همراه نبردن وزير اطلاعات به همراه خودشان در سفر اخير به کردستان.
با در نظر گرفتن همه اين مسائل به نظر می رسد که اراده ای در درون دولت آقای احمدی نژاد وجود دارد که سعی می کند خودش را يک جريان مستقل از شخص آيت الله خامنه ای بداند.
به همين خاطر هم چندان نمی شود انتظار داشت که اين جريان مستقل بخواهد چندان هم بپذيرد که صرفا رهبر جمهوری اسلامی- آقای خامنه ای- اوامری را به دولت ديکته کند و تمام اين اوامر توسط رئيس جمهور و هر نهاد ديگری در درون دولت اجرايی شود.
اما در اين ميان يک سوال پيش می آيد، چرا رفتار آقای خامنه ای با محمود احمدی نژاد «نصيحت گونه» است؟ حتی در شرايطی که در طول دو سال اخير ما شاهد مواردی بوده ايم که او از دستور رهبر جمهوری اسلامی هم سرپيچی کرده است؟
آقای خامنه ای نه تنها اعتبار شخصی، بلکه اعتبار سياسی خودش به عنوان رهبر جمهوری اسلامی را در طول شش سال گذشته به طور اعم، و در دو سال گذشته به طور اخص مصروف و هزينه آقای احمدی نژاد و دولت ايشان کرده است.
در واقع دولت آقای احمدی نژاد دولتی است که با نظر و خواست شخصی آيت الله خامنه ای به روی کار آمده است. ايشان برای چنين دولتی، بسياری از دوستان خودشان را در درون حاکميت از دست دادند. از جمله آقای هاشمی رفسنجانی را که قديمی ترين دوست و يار سياسی آقای خامنه ای بوده است.
در واقع مجبور شدند که برای اولين بار بخش عظيمی از توده مردم را در درون سيستم حاکميت جمهوری اسلامی، سرکوب سياسی کنند.
در اين ميان هزينه های بسيار سنگينی برای اين پرداخت شده است که دولت آقای احمدی نژاد بر سر کار بماند.
برای همين، آيت الله خامنه ای فکر می کند که اگر بخواهد تندتر از اين در ملاء عام ، واکنش های شديداللحن تری عليه دولت به کار ببرد، در واقع يک جور «خودزنی سياسی» انجام داده است.
به طور طبيعی نتيجه اين خودزنی سياسی اين خواهد بود که خود آقای خامنه ای اول از همه در معرض انتقاد قرار می گيرد که شايد هم چندان به سود خودشان هم نباشد.
