گروهی که خود را جنبش عدالتخواه دانشجویی نامیده واز سوی یک گروه ایرانی مدافع انجام عملیات انتحاری حمایت می شود خواستار قتل سه تن از رهبران نظامی اسراییل شده است.
این گروه روز یکشنبه، ۱۹ اسفند ماه، با برگزاری همایشی تحت عنوان «قصاص جالوت» در تالار اسوه تهران جایزه ای یک میلیون دلاری را نیز به این منظور تعیین کرده است؛ جایزه ای که به گفته اعضای این گروه به افراد، خانواده یا نزدیکان کسانی که موفق به این کار شوند تعلق می گیرد.
تاسیس صندوق برای نابودی اسراییل
قصاص جالوت، عنوان برنامه سمبليكی بود كه روز یکشنبه توسط گروهی كه خود را جنبش عدالتخواه دانشجويی می نامند در تهران برگزار شد.
اعضای اين گروه با انتشار فراخوانی اعلام كردند كه قصد دارند جايزه ای را برای كشتن ايهود باراك، وزير دفاع، مه اير تاگان، رییس سازمان اطلاعاتی و آمو سيادلين، رییس اطلاعات ارتش اسرائيل تعيين كنند.
اين گروه كه از اقدام خود به عنوان اعدام انقلابی نام برده، دليل آن را تشديد آنچه که «جنايت های اسرائيل علیه فلسطينيان و ترور افراد جبهه مقاومت اسلامی» خوانده، عنوان كرده است.
مرتضی فيروز آبادی، مسئول برگزاری این مراسم در گفت وگو با رادیو فردا حاضر نشد تا جزييات بيشتری در این مورد ارائه کند.
- «وقتی چند خانم در خيابان های تهران جمع می شوند و می خواهند امضا جمع كنند تا از حقوق زنان دفاع شود، اينها را به جرم اقدام عليه امنيت ملی دستگير می كنند ولی تعجب آور است كه وقتی تجمعاتی انجام می شود كه آشكارا عليه مصالح و منافع ملی كشور است، هيچ اقدامی از سوی نظام صورت نمی گيرد.»
وی گفت: «ما با راديو فردا مصاحبه نمی كنيم، مسيری كه شما طی می كنيد با مسير ما بسيار متفاوت است. ما با رسانه های خارج از كشور مصاحبه نمی كنيم. بگوييد كه من گفتم با راديو فردا مصاحبه نمی كنم.»
به نوشته وب سايت رسمی اين گروه، جنبش عدالت خواه دانشجويی، فعاليت خود را در مشهد و تهران از اواخر دهه ۷۰ خورشيدی و تحت تأثير سخنرانی های حسن رحيم پور ازغدی، از تئوريسين های جناح اصولگرا آغاز كرده است.
حميد عابدينی، فعال دانشجويی دانشگاه تهران، درباره گرايش سياسی اين گروه می گويد: «جنبش عدالت خواه دانشجويی، پرچمی است برای جمع كردن تمامی نيروهايی‌كه طرفدار دولت هستند.»
آن گونه كه جنبش عدالت خواه دانشجويی در كارنامه خود عنوان كرده، آنها فعاليت های خود را همزمان با روی كار آمدن دولت محمود احمدی نژاد گسترش دادند و در اين ميان به تأسيس صندوقی دانشجويی برای كمك به نابودی اسرائيل دست زدند.
این گروه همچنين در بخشی از پيشينه كاری خود، از اعزام نيرو برای پشتيبانی از جنگ ۳۳ روزه حزب الله لبنان و اسرائيل و ممانعت مقام های جمهوری اسلامی و تركيه از انجام آن، ياد می كنند.
صادق زيبا كلام، استاد علوم سياسی دانشگاه تهران معتقد است که جمهوری اسلامی هيچ گاه اين گروه ها را از خود ندانسته است.
وی از سوی ديگر به رادیو فردا می گويد: «وقتی چند خانم در خيابان های تهران جمع می شوند و می خواهند امضا جمع كنند تا از حقوق زنان دفاع شود، اينها را به جرم اقدام عليه امنيت ملی دستگير می كنند ولی‌تعجب آور است كه وقتی تجمعاتی انجام می شود كه آشكارا عليه مصالح و منافع ملی كشور است، هيچ اقدامی‌از سوی نظام صورت نمی گيرد.»
« افزایش فاصله میان ایران و جهان»
برنامه اخير اين جنبش، از سوی گروه ديگری مورد حمايت قرار گرفته است با عنوان «ستاد پاسداشت شهدای جهان اسلام»، كه چندی پيش در تهران برای انجام عمليات انتحاری عليه اسرائيل اقدام به ثبت نام از داوطلبان كردند.
عنوان اين برنامه به ظاهر اشاره ای دارد به داستان نبرد «طالوت و جالوت» و سرانجام كشته شدن جالوت به دست داود پيامبر، كه در كتاب دينی مسلمانان نيز به آن اشاره شده است.
به اعتقاد سعيد پيوندی، استاد جامعه شناسی دانشگاه پاريس، تأكيد بر اجرای چنين برنامه هايی از نقطه نظر سياسی بر فاصله ايران با جهان می افزايد.
وی به رادیو فردا می گوید: «اين گونه برنامه ها به اين معناست كه ما جامعه ايران را در تضاد و دشمنی با جوامع ديگر تعريف می كنيم و از همين زاويه يك نوع هويت يابی خشونت آميز در جامعه ما رواج پيدا می كند.»
این استاد جامعه شناسی دانشگاه پاريس می افزاید: «كشوری مانند اسرائيل، نه همسايه ماست و نه برخورد مستقيمی با ما دارد، اين نوع دشمنی نهادين با اسرائيل به خاطر حمايت از فلسطينیان، بر هويت يابی جوانان كشورمان در رابطه با دنيا، بيشترين تأثير منفی را می گذارد.»
جنبش عدالت خواه دانشجويی، در اطلاعيه خود اعلام كرده است که در طرحی جديد، از داوطلبانی كه حاضرند كليه خود را برای افزايش جايزه قصاص سران رژيم صهيونيستی، اهداء كنند ثبت نام به عمل خواهد آمد.
در حالی كه پوسترهای اين فراخوان و برنامه های آنها در دانشگاه های تهران توزيع شده است، از حميد عابدينی در باره برخورد دانشجويان با فراخوان اين گروه پرسيديم.
وی گفت: «پوستر اين گروه چيزی نيست كه اذهان عمومی دانشجويان با آن درگير شود. اين برنامه ها چون از طرف گروه هايی با افكار خاص، برگزار می شود مورد استقبال دانشجويان قرار نمی گيرد و به عنوان برنامه رسمی و حكومتی تلقی می شود.»
