کميساريای عالی امور پناهندگان سازمان ملل متحد روز سه‌شنبه ۲۰ آبان اعلام کرد که در نتيجه جنگ در عراق و سوريه ۱۳.۶ ميليون نفر بی خانمان و آواره شده‌اند.
به گفته این کمیساریا، بسياری از آوارگان عراقی و سوری که تعداد آنها برابر با جمعيت کلان شهری مانند لندن است، بدون غذا و سر پناه هستند.
به گزارش خبرگزاری رويترز، امين عواد مدير بخش خاورميانه و شمال آفريقای کميساريای عالی امور پناهندگان سازمان ملل گفت دنيا در مقابل نياز اين پناهندگان منفعل شده است.
امين عواد گفت: «امروزه وقتی که درباره آوارگی يک ميليون نفر در مدت دو ماه و يا آوارگی پانصد هزار نفر در يک شبانه روز حرف می‌زنيم، دنيا هيچ واکنشی نشان نمی‌دهد».
اين آمار سازمان ملل متحد شامل ۷.۲ ميليون نفر است که در خاک سوريه آواره شده‌اند و نشان می‌دهد تعداد اين پناهجويان به نسبت رقم ۶.۵ ميليون نفری که در آمار پيشين اين نهاد قيد شده بود، افزايش يافته است.
این گزارش حاکی است که ۳.۳ ميليون پناهنده سوری نیز در خارج از اين کشور به سر می‌برند.
آمار کمیساریا همچنین شامل ۱.۹ ميليون نفری است که در داخل خاک عراق آواره شده‌اند و ۱۹۰ هزار نفر که در جستجوی محلی امن اين کشور را ترک کرده‌اند.
بخش عمده آوارگان سوری به لبنان، اردن، عراق و ترکيه پناه برده‌اند. امين عواد می‌گويد اين کشورها با حمايت خود از آوارگان سوری «همه ما را شرمنده کرده‌اند».
او می‌افزايد: «کشورهای ديگر دنيا به خصوص کشورهای اروپايی و سايرين بايد مرزهای خود را باز کنند و برای حل اين مشکل مشارکت کنند».
کميساريای عالی امور پناهندگان سازمان ملل متحد می‌گويد برای کمک به ۹۹۰ هزار نفر از اين آوارگان در فصل زمستان و تامين نيازهای اوليه آنها مانند سرپناه پلاستيکی و لباس گرم، به ۵۸.۵ ميليون دلار کمک‌های نقدی بيشتر نياز دارد.
خبرگزاری رويترز در ادامه می‌نويسد اين نهاد بدون داشتن منابع مالی برای تامين نيازهای ضروری همه آوارگان، کمک‌رسانی به کسانی که ساکن مناطق سردتر کوهستانی هستند و افراد آسيب پذيرتر از جمله نوزادان را در الويت قرار داده است.
آقای عواد گفت: روسيه و چين، از اعضای شورای امنيت سازمان ملل متحد که نتوانسته‌اند جنگ در سوريه را متوقف کنند، در انتهای فهرست کشورهای کمک کننده قرار دارند و بايد مشارکت بيشتری داشته باشند.
مدير بخش خاورميانه و شمال آفريقای کميساريای عالی پناهندگان افزود: «آنها از نظر سياسی نبايد بی‌تفاوت باشند، بنابراين کمک‌های انسان دوستانه امری الزامی است. و در صورتی که راه حل سياسی برای اين جنگ پيدا نشود اين نوع کمک‌ها بايد در درجه اول و مهمتر از همه چيز در اولویت قرار گیرد. آنها هم مانند سايرين بايد به هر شکلی که می‌توانند کمک کنند».
