وزارت محیط زیست آذربایجان در واکنش به اتهامات ایران مبنی بر روانه شدن لکه های نفتی از آب های جمهوری آذربایجان در دریای خزر به سواحل گیلان، با رد این اتهام، ایران را به عنوان «دارنده بیشترین سهم آلودگی چرک آبهای صنعتی و خانگی» در دریای خزر متهم کرده است.
عبدالرضا کرباسی، معاون دریایی سازمان محیط زیست ایران در مصاحبه روز یکم شهریورماه سال جاری در گفت وگو با خبرگزاری دولتی ایرنا گفته بود که دولت آذربایجان بدون توجه به توان خود برای پالایش این پهنه آبی به فعالیت های نفتی خود با وسایل فرسوده ادامه می دهد و اخیرا لکه های بزرگ نفتی که منشا آن آذربایجان است به سواحل ایران، از جمله منطقه انزلی و شرق گیلان روانه شده است.
وی گفته بود که پس از انجام برآورد هزینه های پاکسازی و خسارت های زیست محیطی، مراتب از طریق وزارت امور خارجه ایران برای اخذ جریمه از جمهوری آذربایجان پیگیری خواهد شد.
هم اکنون، جمهوری آذربایجان از میادین نفتی «آذری»، «چراغ» و گونشلی در دریای خزر نفت تولید می کند و همچنین فاز اول میدان گازی «شاهدنیز» سال هاست که در آب های دریای خزر به بهره برداری رسیده است. ایران پیشتر هم جمهوری آذربایجان را به بی توجهی به محیط زیست و ایجاد آلودگی نفتی در دریای خزر متهم کرده بود.
رستم ستارزاده مدیر بخش حفاظت از منابع طبیعی و زیست محیط وزارت محیط زیست جمهوری آذربایجان روز جمعه هفته پیش، در گفت وگو با خبرگزاری «ترند» با رد اتهامات ایران گفته است که بیشترین آلودگی دریای خزر نه آلودگی نفتی، که آلودگی از ناشی از چرک آبهای خانگی، کشاورزی و صنعتی است که ایران بیشترین سهم را در این آلودگی دارد.
به گفته وی، برای حفاظت از محیط زیست دریای خزر، هر پنج کشور ساحلی بجای بلند کردن انگشت اتهام بایستی به صورت جمعی تلاش کنند.
اظهارات آقای ستارزاده برای همکاری های جمعی در حالی است که بعد از اجلاس سران کشورهای ساحلی در باکو که در آبان 89 برگزار شد، اعلام شد که کمیسیون مشترک منابع زیست آبی دریای خزر با حضور نمایندگان پنج کشور تا آذر ماه همان سال، اجلاسی برای بررسی وضعیت زیست محیطی دریای خزر، خصوصا وضعیت پیرامون کاهش شدید ماهی های خاویاری دریای خزر برگزار کنند، اما تاکنون بعد از گذشت تقریبا دو سال و به تعویق متمادی این اجلاس، نمایندگان پنج کشور ساحلی در کمیسیون مشتریک منابع زیست محیطی خزر نتوانسته اند حتی یک اجلاس نیز برگزار کنند.
آقای ستارزاده گفته است که تمامی تجهیزات و فناوری ها در میادین نفتی دریایی این کشور «استاندارد و با کیفیت بسیار بالا» است و تاثیر فعالیت های نفتی این کشور بر آلودگی دریای خزر «بسیار کم» است.
وی در ادامه گفته است که عمده ترین عامل آلایش دریای خزر، آلاینده هایی است که از خشکی به دریا سرازیر می شود که شامل چرک آبهای خانگی، صنعتی و کشاورزی است و با توجه به این که کثرت جمعیت ساحل نشین ایران از همه کشورهای ساحلی دریای خزر بیشتر است و همچنین چرک آبهای ایران بدون گذشتن از دستگاههای تصفیه آب، به دریای خزر ریخته می شود، بنابر این ایران بیشترین آلودگی را در این دریا بوجود می آورد، در حالی که فاضلاب های جمهوری آذربایجان بعد از گذشتن فیلترها و دستگاههای تصفیه «بسیار مدرن» به دریای خزر ریخته می شود.
آلودگی دریای خزر طی سال های گذشته باعث ایجاد نگرانی های جدی از طرف دوستداران محیط زیست شده است. کاهش ۱۰ برابری ماهی‌های کیلکا، کاهش تولید خاویار خزر از سه هزار تن در سال ۱۹۸۵ به ۱۰۰ تن در چند سال گذشته، مرگ ده ها هزار قلاده فوک طی سالهای گذشته و ادامه مرگ دسته جمعی فوکهای منحصر به فرد خزر نمونه‌ای از علایم اعلام خطر درباره وضعیت نامناسب زیست‌محیطی این دریا است.
عبدالرضا کرباسی، معاون دریایی سازمان محیط زیست ایران در مصاحبه روز یکم شهریورماه سال جاری در گفت وگو با خبرگزاری دولتی ایرنا گفته بود که دولت آذربایجان بدون توجه به توان خود برای پالایش این پهنه آبی به فعالیت های نفتی خود با وسایل فرسوده ادامه می دهد و اخیرا لکه های بزرگ نفتی که منشا آن آذربایجان است به سواحل ایران، از جمله منطقه انزلی و شرق گیلان روانه شده است.
وی گفته بود که پس از انجام برآورد هزینه های پاکسازی و خسارت های زیست محیطی، مراتب از طریق وزارت امور خارجه ایران برای اخذ جریمه از جمهوری آذربایجان پیگیری خواهد شد.
هم اکنون، جمهوری آذربایجان از میادین نفتی «آذری»، «چراغ» و گونشلی در دریای خزر نفت تولید می کند و همچنین فاز اول میدان گازی «شاهدنیز» سال هاست که در آب های دریای خزر به بهره برداری رسیده است. ایران پیشتر هم جمهوری آذربایجان را به بی توجهی به محیط زیست و ایجاد آلودگی نفتی در دریای خزر متهم کرده بود.
رستم ستارزاده مدیر بخش حفاظت از منابع طبیعی و زیست محیط وزارت محیط زیست جمهوری آذربایجان روز جمعه هفته پیش، در گفت وگو با خبرگزاری «ترند» با رد اتهامات ایران گفته است که بیشترین آلودگی دریای خزر نه آلودگی نفتی، که آلودگی از ناشی از چرک آبهای خانگی، کشاورزی و صنعتی است که ایران بیشترین سهم را در این آلودگی دارد.
به گفته وی، برای حفاظت از محیط زیست دریای خزر، هر پنج کشور ساحلی بجای بلند کردن انگشت اتهام بایستی به صورت جمعی تلاش کنند.
اظهارات آقای ستارزاده برای همکاری های جمعی در حالی است که بعد از اجلاس سران کشورهای ساحلی در باکو که در آبان 89 برگزار شد، اعلام شد که کمیسیون مشترک منابع زیست آبی دریای خزر با حضور نمایندگان پنج کشور تا آذر ماه همان سال، اجلاسی برای بررسی وضعیت زیست محیطی دریای خزر، خصوصا وضعیت پیرامون کاهش شدید ماهی های خاویاری دریای خزر برگزار کنند، اما تاکنون بعد از گذشت تقریبا دو سال و به تعویق متمادی این اجلاس، نمایندگان پنج کشور ساحلی در کمیسیون مشتریک منابع زیست محیطی خزر نتوانسته اند حتی یک اجلاس نیز برگزار کنند.
آقای ستارزاده گفته است که تمامی تجهیزات و فناوری ها در میادین نفتی دریایی این کشور «استاندارد و با کیفیت بسیار بالا» است و تاثیر فعالیت های نفتی این کشور بر آلودگی دریای خزر «بسیار کم» است.
وی در ادامه گفته است که عمده ترین عامل آلایش دریای خزر، آلاینده هایی است که از خشکی به دریا سرازیر می شود که شامل چرک آبهای خانگی، صنعتی و کشاورزی است و با توجه به این که کثرت جمعیت ساحل نشین ایران از همه کشورهای ساحلی دریای خزر بیشتر است و همچنین چرک آبهای ایران بدون گذشتن از دستگاههای تصفیه آب، به دریای خزر ریخته می شود، بنابر این ایران بیشترین آلودگی را در این دریا بوجود می آورد، در حالی که فاضلاب های جمهوری آذربایجان بعد از گذشتن فیلترها و دستگاههای تصفیه «بسیار مدرن» به دریای خزر ریخته می شود.
آلودگی دریای خزر طی سال های گذشته باعث ایجاد نگرانی های جدی از طرف دوستداران محیط زیست شده است. کاهش ۱۰ برابری ماهی‌های کیلکا، کاهش تولید خاویار خزر از سه هزار تن در سال ۱۹۸۵ به ۱۰۰ تن در چند سال گذشته، مرگ ده ها هزار قلاده فوک طی سالهای گذشته و ادامه مرگ دسته جمعی فوکهای منحصر به فرد خزر نمونه‌ای از علایم اعلام خطر درباره وضعیت نامناسب زیست‌محیطی این دریا است.
