پس از آن، حسين طائب، فرمانده نيروی مقاومت بسيج اعلام کرد که از هفتم آذر ماه برابر با پايان هفته بسيج در ايران، گشت های عملياتی این نیرو برای تامين امنيت اجتماعی مردم، هر شب به طور مستمر، ماموريت خود را آغاز خواهند کرد.
اما سعيد پيوندی، جامعه شناس و استاد دانشگاه در پاريس در اين باره به راديو فردا می گويد که بسيج برای چنين ماموريتی، آمادگی لازم را ندارد.
او می افزايد: «بسيج از اولين آموزش های لازم، برای اينکه بتواند نقش حافظ امنيتی را در جامعه، حتی به روايت مسئولين انجام دهد، ندارد و آوردن بسيج به ميدان، به نظر من فقط يا می تواند نوعی فعال کردن بسيج، به خصوص در ارتباط با شورش های شهری يا دورنمای انتخابات سال آينده باشد و يا اينکه بيشتر، ترساندن مردم و پيشگيری احتمالی از برخوردها و نارضايتی های خيابانی.»
با توجه به گفته های فرماندهان بسيجی، قرار است نيروهای بسيجی در سراسر ايران، هر شب به گشت زنی بپردازند. همچنين اين نيروها به تجهيزات لازم هم مجهز شده اند.
اما آيا اين نيروها آموزش کافی ديده اند؟ آيا در صورت بروز تخلف، شهروندان می توانند بسيجيان متخلف را شناسايی کرده و به مرجعی شکايت کنند؟ پاسخ اين پرسش ها، چندان روشن نيست، اما نگرانی در اين باره وجود دارد.
عبدالرضا تاجيک، روزنامه نگار در تهران، پيش از اين به راديو فردا، گفته بود: «آمدن اين نيروها، به خصوص اگر هر کدام از نيروهای بسيج مشخصه خاصی برای پيگيری تخلف های احتمالی آن ها نداشته باشند، به نفع جامعه نخواهد بود.»
اشاره آقای تاجيک به درج نام نيروی های بسيج بر لباس فرم آنان مانند ماموران نيروی انتظامی است. پيش از اين نيروهای بسيج با لباس فرم سپاه پاسداران و بدون درج نام خود بر روی لباس شان به گشت زنی می پرداختند.
آقای تاجيک همچنين نسبت به وجود دستگاهی مشخص برای رسيدگی به شکايات احتمالی مردم از ماموران بسيج ابراز نگرانی کرده بود.
اين روزنامه نگار همچنين در گفت و گو با راديو فردا، به احتمال رو در رو قرار گرفتن شهروندان اشاره کرده بود، چيزی که آن را دو قطبی شدن فضای جامعه ايران می نامد.
اما با وجود همه اين نگرانی ها، چه انگيزه هايی می تواند مسئولان را وادار کرده باشد که بسيجيان را به خيابان ها بياورند؟
سعيد پيوندی در اين باره می گويد: «فکر می کنم، با دولتی مواجه هستيم که در مقابل همه مسائل سعی می کند خيلی اراده گرايانه و بدون مراجعه به مردم و بدون توجه به افکار عمومی و فقط از طريق پروژه های خود، کار کند.»
او می افزايد: «دولت وقتی با ناکارآيی پروژه های خود مواجه شده، اين ناکامی خود را می خواهد، از طريق به رخ کشيدن نيروهای نظامی، به مردم نشان دهد.»
