سال ۱۳۶۸ و چندی پس از درگذشت آيت الله خمينی، ورزش بوکس پس از تعطيلی هفت ساله در ايران، مجدداً امکان فعاليت پيدا کرد.
احمد ناطق نوری به عنوان رييس اين فدراسيون برگزيده شد و تاکنون ۲۲ سال است که اين مسئوليت را برعهده دارد.
او قديمی ترين رييس فدراسيون در ورزش ايران است و طی اين مدت، با حسن غفوری فرد، مصطفی هاشمی طبا، محسن مهرعليزاده، محمد علی آبادی و علی سعيدلو به عنوان روسای سازمان تربيت بدنی از طيف های سياسی مختلف همکاری کرده است.
محمد عباسی وزير ورزش و امور جوانان، جديدترين مقام مافوق اوست.
احمد ناطق نوری، برادر بزرگتر علی اکبر ناطق نوری عضو جامعه روحانيت مبارز و ریيس کنونی دفتر بازرسی آيت الله خامنه‌ای است.
احمد ناطق نوری در دوره‌های اول، سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم و هشتم، نماينده حوزه انتخابيه شهرستان های نور و محمودآباد در مجلس شورای اسلامی بوده است.
شاخص رشد رشته های مختلف ورزشی نشان می دهد که در دو دهه گذشته، تقرباً تمام رشته های ورزشی مانند کشتی فرنگی، تکواندو، وزنه برداری، واليبال، بسکتبال، دو و ميدانی و کاراته در ايران نسبت به دهه اول انقلاب اسلامی، پيشرفت چشمگيری داشته اند.
اما بوکس ايران که پيش از تعطيلی در دهه ۶۰، در جمع قدرت های برتر آسيا بود، از معدود رشته هايی است که پس از فعاليت مجدد و در دو دهه اخير، سير نزولی را طی کرده است.
بوکس ايران تا دهه ۶۰، پس از کشتی و وزنه برداری، ورزش سوم مدال آور ايران بود. امروز اما جايی در جمع ۲۰ ورزش مدال آور ايران هم ندارد.
حضور تقريبا ۳۰ ساله رییس فدراسیون بوکس در مجلس شورای اسلامی هم کمترين دستاورد را برای ورزش ايران در پی داشته است.
چرا که ناطق نوری به خاطر تداوم مديريت خود در فدراسيون بوکس، هرگز به انتقاد از مديران وقت ورزش ايران نپرداخت و به عنوان منتقد، پشت تريبون مجلس قرار نگرفت.
در ماجراهای اخير انتخاب وزير ورزش نيز او سکوت بر روی کرسی وکالت مجلس را به هرگونه اظهار نظر درباره گزينه اول و دوم دولت محمود احمدی نژاد ترجيح داد.
ناطق نوری ۱۳ ارديبهشت ۸۸ در پاسخ به انتقادات، به روزنامه جام جم گفته است: «اين حرف ها صرفا بازی سياسی است. من نوکر مردم هستم و در فدراسيون برای رضای خدا کار می کنم. اگر بازی‌های سياسی اجازه دهد دوست دارم باز هم به بوکس خدمت کنم.»
در فهرست زير، فقط به تعدادی از اتفاقات، ناکامی ها و حاشيه ها در دوران مديريت احمد ناطق نوری، رييس تغيير ناپذير فدراسيون بوکس ايران اشاره شده است:
ناکامی ها و حاشيه های اين ۲۲ سال
در المپيک ۱۹۹۲ بارسلون، علی اصغر بوکسور تيم ملی ايران بدون دستکش روی رينگ رفت. او در مقابل ديدگان متعجب داور، تماشاگران و مسئولين، رقص پا می کرد و با گرفتن گارد، حريف پاکستانی اش را به انجام مبارزه دعوت می کرد.
نماينده شايسته ايران در المپيک ۱۹۹۶ آتلانتا که حتی بخت کسب مدال هم داشت، به دليل بی توجهی اين فدراسيون، در دام مواد مخدر گرفتار شد و تا آستانه مرگ پيش رفت.
در المپيک ۲۰۰۰ سيدنی، تست دوپينگ دو بوکسور ايران مثبت اعلام شد. يکی از بوکسورها هم ترجيح داد در استراليا بماند و از اين کشور تقاضای پناهندگی کند.
در المپيک ۲۰۰۸ پکن، مرتضی سپه‌وند اولين بوکسور ايرانی بود که توانست از طريق موفقيت در مسابقات جهانی، جواز شرکت در المپيک را کسب کند. اما او نيز به دليل بی توجهی های فدراسيون بوکس، درگير معاش و زندگی روزمره شد و از رسيدن به جايگاهی که استحقاقش را داشت باز ماند.
تقلب و صغر سن در اين رشته ورزشی بيداد می کند. در مسابقات اخير نوجوانان کشور نيز چهار بوکسور به دليل صغر سن از اين رقابت‌ها محروم شدند. گرچه منتقدان می گويند، اين ۴ نفر فقط نمونه ای از انبوه تقلب ها در اين رشته ورزشی هستند.
ناکامی مطلق در کسب حتی يک مدال برنز جهانی در تمام اين ۲۲ سال.
حضور در تورنمنت های تقلبی که بدون مبارزه، مدال می دهند! سايت تابناک در ۱۹ تير ۱۳۸۹ نوشت: «بوکسورهای ايران در جام روسيه، بدون انجام مسابقه، مدال گرفتند!»
وقوع بی نظمی های مکرر در رقابت های داخلی که منجر به ايجاد درگيری در رقابت ها شده است. آخرين نمونه، بيستمين دوره رقابت های قهرمانی کشور در نوشهر بود که مختل شدن روند برگزاری رقابت ها را در پی داشت.
فردی که ۳۰ سال است نمايندگی مجلس را بر عهده دارد و ۲۲ سال است که پشت ميز رياست فدراسيون بوکس می نشيند، حتی از پيدا کردن يک شغل ساده و کم درآمد برای قهرمانان ملی اين رشته ورزشی عاجز است.
هومن کرمی از بوکسورهای استان کرمانشاه که دارای سابقه ای طولانی در تيم ملی است در اين باره می گويد: «بسياری از قهرمانان بوکس بيکارند. آن ها فقط يک کار آبرومند می خواهند تا سرخورده نشوند و احساس نکنند که زندگی خود را به تباهی گذرانده‌اند.»
شدت نتايج ضعيف و ناکامی های بوکس ايران به جايی رسيده که حتی همايون اردلان دبير اين فدراسيون به خبرگزاری ايسنا گفته است: «نتايج تيم ملی در و اندونزی باعث آبروريزی بوده است.»
برگزاری بدترين ليگ ورزشی در ايران! غير از موضوع خودداری از استقبال باشگاه ها برای همکاری با اين فدراسيون، جنجال و درگيری فيزيکی نيز جزیی از رقابت های ليگ شده است.
يک نمونه از آن، رقابت تيم های پيوند ساپکو و بنياد بهادر بود که به دليل ضرب و شتم و نزاع طرفين، نيمه کاره ماند.
گاف فدراسيون بوکس!
آن چه سايت فدراسيون بوکس جمهوری اسلامی ايران در بخش تاريخچه اين رشته ورزشی نوشته، با اشاره به وقايع بوکس ايران در دهه ۶۰ است: «بوکس ايران در پی يک مصاحبه تلويزيونی که از جانب گروه ورزش شبکه اول تلويزيون با يکی از روحانيون ترتيب داده شده بود تعطيل شد.»
اين اشاره مبهم فدراسيون بوکس و کنايه زدن به فرد مورد نظر «يکی از روحانيون» به گونه ای است که مخاطب گمان می کند نامبرده، پيشنماز مسجد يکی از محله ها، يا طلبه ای جوان و گمنام بوده است!
اما واقعيت اين است که روحانی مورد نظر، کسی نيست مگر آيت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی ايران.
اين طرز يادآوری اظهارات رهبر ايران، در رسانه های داخلی بی سابقه است.
مصاحبه مورد نظر، گفت وگويی است که جواد متقی مدير وقت ورزش راديو و تلويزيون ايران با آیت الله علی خامنه ای، رييس جمهور وقت انجام داده بود.
آيت الله خامنه ای در اين مصاحبه که نوار آن در آرشيو سازمان صداوسيما موجود است، فقدان هرگونه علاقمندی اش به رشته ورزشی بوکس را ابراز می کند.
بخش هايی از اين مصاحبه در سال ۱۳۸۸ در قالب برنامه «ورزش در مسير انقلاب» از شبکه سوم سيما پخش شد.
اما آن قسمتی که به بوکس اختصاص داشت، ناگزير بايد سانسور می شد. ورزش بوکس، بازگشايی اش در جمهوری اسلامی ايران را مرهون ترفند جالب اکبر هاشمی رفسنجانی است.
اکبر هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۸ عده ای از پيشکسوتان و ورزشکاران بوکس را به حضور پذيرفت و در سخنرانی خود، درباره ورزش های رزمی و اهميت آن در جبهه جنگ مقابل عراق صحبت کرد.
اظهاراتی که باعث شد رهبر ايران نيز مخالفتی با فعاليت مجدد اين رشته ورزشی نداشته باشد.
رشته ای که بر خلاف ساير ورزش ها در ايران، رياست آن غير قابل تغيير، و موقعيتش نيز غير قابل پيشرفت بوده است!
احمد ناطق نوری به عنوان رييس اين فدراسيون برگزيده شد و تاکنون ۲۲ سال است که اين مسئوليت را برعهده دارد.
او قديمی ترين رييس فدراسيون در ورزش ايران است و طی اين مدت، با حسن غفوری فرد، مصطفی هاشمی طبا، محسن مهرعليزاده، محمد علی آبادی و علی سعيدلو به عنوان روسای سازمان تربيت بدنی از طيف های سياسی مختلف همکاری کرده است.
محمد عباسی وزير ورزش و امور جوانان، جديدترين مقام مافوق اوست.
احمد ناطق نوری، برادر بزرگتر علی اکبر ناطق نوری عضو جامعه روحانيت مبارز و ریيس کنونی دفتر بازرسی آيت الله خامنه‌ای است.
احمد ناطق نوری در دوره‌های اول، سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم و هشتم، نماينده حوزه انتخابيه شهرستان های نور و محمودآباد در مجلس شورای اسلامی بوده است.
شاخص رشد رشته های مختلف ورزشی نشان می دهد که در دو دهه گذشته، تقرباً تمام رشته های ورزشی مانند کشتی فرنگی، تکواندو، وزنه برداری، واليبال، بسکتبال، دو و ميدانی و کاراته در ايران نسبت به دهه اول انقلاب اسلامی، پيشرفت چشمگيری داشته اند.
اما بوکس ايران که پيش از تعطيلی در دهه ۶۰، در جمع قدرت های برتر آسيا بود، از معدود رشته هايی است که پس از فعاليت مجدد و در دو دهه اخير، سير نزولی را طی کرده است.
بوکس ايران تا دهه ۶۰، پس از کشتی و وزنه برداری، ورزش سوم مدال آور ايران بود. امروز اما جايی در جمع ۲۰ ورزش مدال آور ايران هم ندارد.
حضور تقريبا ۳۰ ساله رییس فدراسیون بوکس در مجلس شورای اسلامی هم کمترين دستاورد را برای ورزش ايران در پی داشته است.
چرا که ناطق نوری به خاطر تداوم مديريت خود در فدراسيون بوکس، هرگز به انتقاد از مديران وقت ورزش ايران نپرداخت و به عنوان منتقد، پشت تريبون مجلس قرار نگرفت.
در ماجراهای اخير انتخاب وزير ورزش نيز او سکوت بر روی کرسی وکالت مجلس را به هرگونه اظهار نظر درباره گزينه اول و دوم دولت محمود احمدی نژاد ترجيح داد.
ناطق نوری ۱۳ ارديبهشت ۸۸ در پاسخ به انتقادات، به روزنامه جام جم گفته است: «اين حرف ها صرفا بازی سياسی است. من نوکر مردم هستم و در فدراسيون برای رضای خدا کار می کنم. اگر بازی‌های سياسی اجازه دهد دوست دارم باز هم به بوکس خدمت کنم.»
در فهرست زير، فقط به تعدادی از اتفاقات، ناکامی ها و حاشيه ها در دوران مديريت احمد ناطق نوری، رييس تغيير ناپذير فدراسيون بوکس ايران اشاره شده است:
ناکامی ها و حاشيه های اين ۲۲ سال
در المپيک ۱۹۹۲ بارسلون، علی اصغر بوکسور تيم ملی ايران بدون دستکش روی رينگ رفت. او در مقابل ديدگان متعجب داور، تماشاگران و مسئولين، رقص پا می کرد و با گرفتن گارد، حريف پاکستانی اش را به انجام مبارزه دعوت می کرد.
نماينده شايسته ايران در المپيک ۱۹۹۶ آتلانتا که حتی بخت کسب مدال هم داشت، به دليل بی توجهی اين فدراسيون، در دام مواد مخدر گرفتار شد و تا آستانه مرگ پيش رفت.
در المپيک ۲۰۰۰ سيدنی، تست دوپينگ دو بوکسور ايران مثبت اعلام شد. يکی از بوکسورها هم ترجيح داد در استراليا بماند و از اين کشور تقاضای پناهندگی کند.
در المپيک ۲۰۰۸ پکن، مرتضی سپه‌وند اولين بوکسور ايرانی بود که توانست از طريق موفقيت در مسابقات جهانی، جواز شرکت در المپيک را کسب کند. اما او نيز به دليل بی توجهی های فدراسيون بوکس، درگير معاش و زندگی روزمره شد و از رسيدن به جايگاهی که استحقاقش را داشت باز ماند.
تقلب و صغر سن در اين رشته ورزشی بيداد می کند. در مسابقات اخير نوجوانان کشور نيز چهار بوکسور به دليل صغر سن از اين رقابت‌ها محروم شدند. گرچه منتقدان می گويند، اين ۴ نفر فقط نمونه ای از انبوه تقلب ها در اين رشته ورزشی هستند.
ناکامی مطلق در کسب حتی يک مدال برنز جهانی در تمام اين ۲۲ سال.
حضور در تورنمنت های تقلبی که بدون مبارزه، مدال می دهند! سايت تابناک در ۱۹ تير ۱۳۸۹ نوشت: «بوکسورهای ايران در جام روسيه، بدون انجام مسابقه، مدال گرفتند!»
وقوع بی نظمی های مکرر در رقابت های داخلی که منجر به ايجاد درگيری در رقابت ها شده است. آخرين نمونه، بيستمين دوره رقابت های قهرمانی کشور در نوشهر بود که مختل شدن روند برگزاری رقابت ها را در پی داشت.
فردی که ۳۰ سال است نمايندگی مجلس را بر عهده دارد و ۲۲ سال است که پشت ميز رياست فدراسيون بوکس می نشيند، حتی از پيدا کردن يک شغل ساده و کم درآمد برای قهرمانان ملی اين رشته ورزشی عاجز است.
هومن کرمی از بوکسورهای استان کرمانشاه که دارای سابقه ای طولانی در تيم ملی است در اين باره می گويد: «بسياری از قهرمانان بوکس بيکارند. آن ها فقط يک کار آبرومند می خواهند تا سرخورده نشوند و احساس نکنند که زندگی خود را به تباهی گذرانده‌اند.»
شدت نتايج ضعيف و ناکامی های بوکس ايران به جايی رسيده که حتی همايون اردلان دبير اين فدراسيون به خبرگزاری ايسنا گفته است: «نتايج تيم ملی در و اندونزی باعث آبروريزی بوده است.»
برگزاری بدترين ليگ ورزشی در ايران! غير از موضوع خودداری از استقبال باشگاه ها برای همکاری با اين فدراسيون، جنجال و درگيری فيزيکی نيز جزیی از رقابت های ليگ شده است.
يک نمونه از آن، رقابت تيم های پيوند ساپکو و بنياد بهادر بود که به دليل ضرب و شتم و نزاع طرفين، نيمه کاره ماند.
گاف فدراسيون بوکس!
آن چه سايت فدراسيون بوکس جمهوری اسلامی ايران در بخش تاريخچه اين رشته ورزشی نوشته، با اشاره به وقايع بوکس ايران در دهه ۶۰ است: «بوکس ايران در پی يک مصاحبه تلويزيونی که از جانب گروه ورزش شبکه اول تلويزيون با يکی از روحانيون ترتيب داده شده بود تعطيل شد.»
اين اشاره مبهم فدراسيون بوکس و کنايه زدن به فرد مورد نظر «يکی از روحانيون» به گونه ای است که مخاطب گمان می کند نامبرده، پيشنماز مسجد يکی از محله ها، يا طلبه ای جوان و گمنام بوده است!
اما واقعيت اين است که روحانی مورد نظر، کسی نيست مگر آيت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی ايران.
اين طرز يادآوری اظهارات رهبر ايران، در رسانه های داخلی بی سابقه است.
مصاحبه مورد نظر، گفت وگويی است که جواد متقی مدير وقت ورزش راديو و تلويزيون ايران با آیت الله علی خامنه ای، رييس جمهور وقت انجام داده بود.
آيت الله خامنه ای در اين مصاحبه که نوار آن در آرشيو سازمان صداوسيما موجود است، فقدان هرگونه علاقمندی اش به رشته ورزشی بوکس را ابراز می کند.
بخش هايی از اين مصاحبه در سال ۱۳۸۸ در قالب برنامه «ورزش در مسير انقلاب» از شبکه سوم سيما پخش شد.
اما آن قسمتی که به بوکس اختصاص داشت، ناگزير بايد سانسور می شد. ورزش بوکس، بازگشايی اش در جمهوری اسلامی ايران را مرهون ترفند جالب اکبر هاشمی رفسنجانی است.
اکبر هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۸ عده ای از پيشکسوتان و ورزشکاران بوکس را به حضور پذيرفت و در سخنرانی خود، درباره ورزش های رزمی و اهميت آن در جبهه جنگ مقابل عراق صحبت کرد.
اظهاراتی که باعث شد رهبر ايران نيز مخالفتی با فعاليت مجدد اين رشته ورزشی نداشته باشد.
رشته ای که بر خلاف ساير ورزش ها در ايران، رياست آن غير قابل تغيير، و موقعيتش نيز غير قابل پيشرفت بوده است!
