او یک بار می‌تواند با ابراز امیدواری برای محو شدن اسرائیل، خبرساز جهان باشد؛ بار دیگر با درخواست اجازه ورود زنان به استادیوم جنجال بیافریند؛ یک بار با کاغذپاره خواندن قطعنامه‌های سازمان ملل، بار دیگر با توصیف هاله نور دور سرش در اجلاس همین سازمان.
او یک بار می‌تواند با کلید زدن داستان دنباله‌دار یارانه‌های نقدی، اساس اقتصاد کشورش را را زیر رو کند؛ بار دیگر با انتصاب نخستین وزیر زن تاریخ جمهوری اسلامی ایران، دادِ هم مسلکی‌های سیاسی‌اش را درآورد.
او می‌تواند گاهی با ادبیاتی کوچه بازاری پشت مهم‌ترین تریبون‌های سیاسی، مردمش را متحیر کند؛ و گاهی می‌تواند اگر دلش خواست با رهبری که تمام قد پشت سرش ایستاده بود، قهر کند.
او می‌تواند یک بار خودش را «جاروکش» مردم بداند؛ یک بار گروهی از مردم را «خس و خاشاک» بنامد. یک بار خودش را «نخبه» بداند؛ و بار دیگر گروهی از دگراندیشان را «بزغاله» بخواند.
او ثابت کرد که همیشه می‌تواند خبرساز باشد.
