از نخستین ساعات پس از حادثه آتش‌سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو در روز پنجشنبه، شهرداری تهران اسنادی را مربوط به اخطاریه ایمنی به مالکان پلاسکو در سال ۹۲ و ۹۳ منتشر کرد.
این اخطاریه به بند ۱۴ ماده ۵۵ قانون شهرداری استناد کند و بر تکلیف شهرداری برای اقدام لازم در جهت رفع خطر و جلوگیری از بروز حوادث احتمالی در ساختمان پلاسکو دلالت دارد.
در این زمینه محسن پیرهادی عضو شورای شهر تهران در گفت‌وگو با تلویزیون ایران می‌گوید: «به مقامات پلاسکو ۷ بار اخطار داده بودیم و به ۴۰ درصد واحد‌های تجاری منطقه اخطار آتش‌نشانی داده شده بود».
معصومه آباد، رئیس کمیته ایمنی شورای شهر تهران، هم می‌گوید: سازمان آتش نشانی رونوشتی از اخطار به ساختمان‌های ناایمن را به دادستانی فرستاده که برابر شاخص‌های ساختمان‌های غیرایمن با آنان برخورد کند، اما جدیداً قوه قضاییه در نامه‌ای به آتش نشانی عنوان کرده که نامه‌هایش ضمانت اجرایی ندارد و تنها کار قوه قضاییه را اضافه می‌کند.
مهدی چمران رئیس شورای تهران نیز در همین باره به تلویزیون ایران می گوید قوه قضاییه باید اقدام می‌کرد اما برخورد با صدها واحد در این ساختمان تبعات دیگری در پی خواهد داشت.
علی صابری، حقوقدان عضو شورای شهر تهران، درباره ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها که مقام‌های شهرداری معتقدند براساس آن نمایندگان مدیریت شهری نمی‌توانند ساختمان‌ها را پلمپ کنند یا دستور قضایی برای آن بگیرند، می‌گوید: «اولاً ماده ۵۵ این پتانسیل را دارد، ثانیاً اگر این پتانسیل را نداشته باشد، چه کسی باید پیشنهاد اصلاح آن را بدهد؟ چرا باید بگذاریم تا یک حادثه پیش بیاید و بعد به فکر اصلاح قانون باشیم».
محسن پیرهادی، دیگر عضو شورای شهر تهران، هم می‌گوید «برای ساختمان‌های قبل از سال ۱۳۵۵ نیاز به پایان کار ندارد و مجلس باید در این مورد قانون وضع کند».
بر اساس مطالعات سازمان آتش‌نشانی که طرح رتبه‌بندی ساختمان‌های تهران را براساس درجه ایمنی و میزان مقاومت آنها در برابر حوادث طبیعی انجام داده در حال حاضر تنها ۱۲۰ ساختمان امن در پایتخت وجود دارد.
از این تعداد ساختمان فقط دو ساختمان حائز درجه ۱ شده‌اند و مابقی به لحاظ میزان ایمنی در درجه‌های دو و سه قرار دارند، و هیچکدام از این ساختمان نیز درجه ممتاز نگرفته‌اند.
اغلب ساختمان‌های ناامن که از ۱۰۰ نمره کیفی، کمتر از ۵۰ نمره را دریافت کرده‌اند، شامل برج‌های مسکونی، ساختمان‌های بیش از چهار طبقه، می‌شوند که برخلاف ساختمان‌های کوتاه مرتبه، از حساسیت بالایی در مواجهه با حوادث طبیعی برخوردارند، اما امکانات اولیه مقابله با حوادث در این ساختمان‌ها به چشم نمی‌خورد.
