سیاست داخلی و خارجی؛ موضوع داغ‌ترین مناظره نامزدهای هشت‌گانه

حداد: مدیریت در دیپلماسی باید وجود داشته باشد... رهبری راه رسیدن به عزت را نشان داده‌اند... من شعار مقاومت نمی‌دهم، ما باید بنیان‌های اقتصادی را تقویت کنیم... مشکلات امروز ما نسبت به گذشته بیشتر است و دشمنی‌ها شدیدتر است... البته در هر شرایطی تدبیر و مدیریت کار را بهتر می‌کند.

حداد: ضعف دولت خاتمی در دیپلماسی خارجی را با خواندن این جمله از کتاب «مبانی نظری و مستندات برنامه چهارم توسعه» که به سال ۱۳۸۲ اشاره دارد، توضیح می‌دهم: به نظر می‌رسد که با بروز بحران در دو عرصه داخلی و خارجی کشور، ایران را نمی‌توان یک قدرت در عرصه جهانی تعبیر کرد. در شرایط جدید حتی نمی‌توان کلمه قدرت ملی را درباره ایران به کار برد.

عارف: قانون برنامه‌ای که آقای حداد به آن اشاره می‌کند، همان قانونی است که در زمان ریاست وی در مجلس شورای اسلامی تصویب شد. چرا آن را ابلاغ کردید و چرا اصلاحش نکردید؟

حداد: ما همان موقع هم به دلیل این که قانون برنامه را دارای اشکال می‌دانستیم، از شورای نگهبان برگرداندیم مجلس و برخی از موادش را اصلاح کردیم.

حسن روحانی پشت تریبون قرار گرفت.

روحانی: اساس سیاست داخلی دولت من بر مبنای تأمین امنیت و ایجاد آرامش برای مردم در همه ابعاد زندگی آن‌ها خواهد بود... مسئله دوم، آزادی است که آزادی مسئولانه را در همه ابعاد زندگی مردم ایجاد خواهیم کرد تا بتوانند ابراز نظر کنند و در یک انتخابات بتوانند با آزادی تمام حضور پیدا کنند... امروز آزادی مردم برای حضور در انتخابات، با سختگیری‌هایی همراه شده است.

روحانی: . مسئله دیگر بحث عدالت و حقوق شهروندی است و باید مردم در همه امور حضور فعال و مشارکت داشته باشند... ما نیاز به عقلانیت به اعتدال داریم و باید از افراط و تفریط دوری کنیم.

روحانی: در سیاست خارجی هم باید منافع و امنیت ملی کشور را حفظ بکنیم... در پاسخ به انتقادهایی که به دولت سازندگی و اصلاحات شد، باید بگویم که آقای البرادعی آن زمان گفت جنگ پشت درهای ایران بود و این ایران بود که با اقدامات خود از این جنگ پرهیز کرد... واقعیات تاریخی را تحریف نکنیم.

جلیلی: در بحث سیاست خارجی، آنچه مهم است، دفاع از حقوق، ارزش‌ها و منافع مردم است... آن‌چه وجود دارد این است که دولت اصلاحات می‌گوید ما کشور را در حوزه خارجی از خطر نجات دادیم. آن زمان خطری نبود.

قالیباف: در زمان وقایع کوی دانشگاه در سال ۸۲ پیش شما آمدم اصرار داشتم اجازه بدهیم دانشجو در چارچوب قانون حرفش را بزند، شما مخالف بودید و با تلاش من در نهایت قبول شد که یک تجمع در دانشگاه تهران برگزار شود... بحث این است که وقتی که خودمان در مسئولیت هستیم هم همین نگاه را به آزادی داشته باشیم.