حکايت کانديداتوری هيلاری کلينتون در انتخابات رياست جمهوری آمريکا به داستانی کهنه تبديل شد، اما سئوالی که تا مدت ها محل مناظره شديد فعالان مسايل زنان باقی خواهد ماند اين پرسش است که هيلاری کلينتون در يک رقابت منصفانه شکست خورد يا قربانی تبعيض جنسيتی شد؟
رقابت انتخاباتی بر سر انتخاب کانديدای حزب دموکرات آمریکا هفته گذشته رسما پايان يافت و هيلاری کلينتون شکست در برابر باراک اوباما را پذيرفت.
شکست کلينتون برای برخی کاملا طبيعی تلقی شده و هيچ پرسشی درمورد دلايل اين شکست ندارند.
به گزارش خبرگزاری رویترز، به رغم تمام تحلیل هایی که درباره مسئله «تبعیض جنسیتی» در رقابت های انتخاباتی منتشر شده، کم نیستند افرادی که اصولا به کار بردن تعبير تبعيض جنسيتی برای کلينتون آنها را به خنده می اندازد.
به گفته آنها، او در هر حال نمی توانست بدون اين که همسر يک رییس جمهوری باشد، بيشتر از آن چه کسب کرده به دست بياورد، بنابر اين او نبايد از اين که يک زن است شکايت کند.
به گفته ميکی بالم، ناظر انتخاباتی نيويورک «زنان به استانداردهای جديدی دست يافته اند و همين مسئله او را آزرده کرد.»
- «هيلاری سهم خود را به دست آورد. او حتی بيشتر از سهم خود را کسب کرد. او می تواند يک مرد باشد و بگويد: متشکرم. اين درست نيست که جريانی را که او آغاز کرد ناديده بگيريم.»
ميکی بالم می گويد:« اما همين مسئله هم سبب شد تعداد زيادی از زنان از او حمايت کنند، حتی بيشتر از آن چه می شد تصور کرد. زيرا آنها فکر می کردند در اين شرايط حمايت نکردن از او منصفانه نيست.»
اليزابت اوسوف، پروفسور فيزيولوژی سياسی در دانشگاه نيويورک همشاير می گويد:«مقايسه تلقی مردم در اين مورد غير ممکن است زيرا عده ای حتی عنوان تبعيض جنسيتی را هم نشنيده اند.»
او می گويد: موقعيتی را تصور کنيد که مهاجمان فرياد می زنند: «بلوز من را اتو بزن»
او اضافه می کند: چه اتفاقی می افتاد اگر عده ای در سخنرانی اوباما فرياد می زدند: «کفش های من را واکس بزن». مشخص است که اين جمله مناسبی نبود. اما زمانی که جمله «بلوز من را اتو بزن» در برابر هيلاری ادا شد، به آن تنها به عنوان جملاتی طنز آميز نگاه کردند.
او می گويد:« واقعيت اين است که مردم تبعيض جنسيتی را پذيرفته اند.»
اين همان تعبيری است که هيلاری کلينتون آن را زمانی که مهاجمان عليه او فرياد می زدند به کار برد:« تبعيض جنسيتی هنوز زنده است، زنده و سالم.»
نويسنده نيويورک تايمز معتقد است هيلاری ميدان مبارزه را به خاطر ورود به اين موضوع به اوباما واگذار کرده است.
ماه ها بعد در مصاحبه با واشینگتن پست، هيلاری کلینتون «تبعيض جنسيتی» را تقبيح کرد و آن را عامل آزاردهنده ميليون ها زن در جهان دانست. اين سخنان سبب عصبانيت ناظران تندرو شده بود.
کاميلا پاگليا در آخرين اظهار نظر خود نوشته است:« يک بررسی موشکافانه نشان می دهد که اتهام تبعيض جنسيتی يکی از عوامل شکست هيلاری بود.»
وی اين پرسش را مطرح می کند که آيا همه زنان کانديدايی که متحمل شکست شوند می توانند تعصب و تکبر مردان را عامل شکست خود قلمداد کنند؟
او نتیجه می گیرد:« تبعيض جنسيتی هيچ نقشی در شکست او نداشت.»
«مرد باش»
پگی نوان، ستون نويس وال استريت ژورنال، معتقد است که کلينتون در فضایی دشوار و مردانه، هيچ حامی ای نداشت.
شکست کلينتون برای برخی کاملا طبيعی تلقی شده و هيچ پرسشی درمورد دلايل اين شکست ندارند.وی می نويسد:«هيلاری سهم خود را به دست آورد. او حتی بيشتر از سهم خود را کسب کرد. او می تواند يک مرد باشد و بگويد: متشکرم. اين درست نيست که جريانی را که او آغاز کرد ناديده بگيريم.»
کارشناسانی که مسئله تبيعض جنسيتی را مورد مطالعه قرار می دهند، معتقدند: حرکت ماهرانه ديگری که در جريان اين رقابت ها اتفاق افتاد، استفاده زيرکانه از عنوان «خانم» کلينتون در زمانی بود که ساير نامزدها، «اوباما» و يا «مک کين» ناميده می شدند. اين اشاره ظريفی بود به اين نکته که او يک «زن» است.
مجله گلامور به اين نتيجه دست يافته که ۱۲ درصد از شرکت کنندگان در رای گيری اينترنتی معتقدند که تبعيض جنسيتی در تبليغات اين دوره نامزدها نقش مهمی بر عهده داشته است.
اما يک سوم شرکت کنندگان معتقد بودند که نقش تبعيض جنسيتی ، متوسط، کم و يا بی اهميت بوده است.
توجه به تبعيض جنسيتی به عنوان عاملی در اين شکست سبب شده تا تعداد زيادی از زنان از هيلاری به عنوان يک زن مورد تبعيض واقع شده، دفاع کنند.
تانيا مليچ، يک تحلیلگر سياسی می گويد: «من عميقا معتقدم تبعيض جنسيتی را به وضوح می توان در برنامه های تلويزيونی و تاک شو ها ديد. اما من فکر نمی کنم اين مسئله از عوامل شکست کلينتون باشد. مشکل او استراتژی هايی بود که ارائه می کرد»
بحث های مطرح شده در مورد تبعيض جنسيتی سبب شده که فعالان فمنيستی نيروی جديدی برای ادامه کار خود به دست آورند.
النور اسميل، پايه گذار يک سازمان فمنيستی می گويد:«رقابت های انتخاباتی کلينتون يک هشدار واقعی برای حرکت های اجتماعی زنان بود. اين تجربه نشان داد که چقدر از مسير صحيح دور شده ايم.»
او می گويد:«ما کارهای زيادی برای انجام دادن داریم. ما از آنچه فکر می کرديم، بيشتر خطا رفته ایم.»
